Een terugblik op de impact van kanker op wereldkankerdag
“De tumor in je borst is kanker, 5×5 cm, agressief en snel groeiend, graad 3, je moet direct worden behandeld” de arts keek me meelijwekkend aan toen ze me de onheilsboodschap gaf. Het was 7 september 2018. Ik was 48 jaar, voelde me topfit en stond midden in het leven. Ik zat daar alleen, rustig en gelaten. Er was geen paniek. Geen waarom. Er was direct een acceptatie. Maar ook een hoe dan? Ik was er nooit mee bezig geweest dat kanker mijn pad zou kruizen. Ik was en leefde toch gezond?
Ik had werkelijk geen idee dat mijn ratraceleven mij ziek kon maken.
Mijn leven van altijd maar aan staan, doorgaan, ‘moeten’, presteren, alle ballen hoog houden, uit het hoofd leven en over pijnlijke/verdrietige gebeurtenissen in het leven heen walsen zonder te doorvoelen. Opstaan en weer doorgaan was mijn motto. Niet klagen maar dragen. +Ik had er werkelijk geen besef van dat mijn lichaam daardoor continu in de overleefstand stond, waarin niet geuite emoties vast gaan zitten en voor een continu overprikkeld zenuwstelsel zorgen. Hetgeen weer kan leiden tot allerlei fysieke en mentale ongemakken en ernstige ziektes. Ik weet niet of dat daadwerkelijk de oorzaak was van de kanker in mijn lijf, maar voor mij voelt dat zo.
Ik luisterde niet naar mijn lichaam.
Moe? Geen tijd voor. Geen zin? Dan maak je zin. Verdriet? Even slikken en weer doorgaan. Mijn lichaam gaf mij, achteraf gezien, genoeg signalen dat het moe was. Maar ik luisterde niet. Ik was te druk met het leven van de ratrace waarin ik van alles moest en geen tijd had voor rust of naar mijzelf luisteren en naar mijn lichaam. Altijd het gaspedaal erop en de rem niet kunnen vinden. Totdat mijn lichaam hoooo zei.
De impact van kanker
Dit jaar staan we op wereld kankerdag stil bij de impact die kanker heeft op het leven van een patiënt en diens omgeving. Alleen als je dit ervaren hebt kun je de enorme impact ervan weten. Uiteraard ook afhankelijk van de heftigheid van het traject en de omstandigheden (zoals o.a. wel/geen partner, wel/geen inkomen, wel/geen steun). Maar in de basis weet iedere kankerpatiënt en diens dierbaren waar ik het over heb. Kanker heb je nooit alleen (als er dierbaren zijn). Dat ik kanker had heeft ook grote impact gehad op mijn 3 dochters en mijn vader en moeder.
De kanker heeft mijn leven finaal op zijn kop gezet.
Van de ene op de andere dag kwam ik in een rollercoaster terecht van behandeling na behandeling en ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Mijn leven stond ineens alleen nog maar in het teken van de kanker en de behandelingen. Mijn ‘normale’ leven kwam tot stilstand. Dat was er niet meer. En ‘buiten’ draaide alles gewoon door. Een rare gewaarwording.
De behandelingen braken mij tot op het bot af. Hele zware chemo’s en immunotehrapie maakten mijn hele lichaam kapot. Kapotte mond, ontstoken ogen, teennagels die loslieten, doorlopend diarree en dus kapotte billen, kilo’s aankomen van de medicijnen, duizelig, amper van de bank kunnen opstaan of de trap oplopen, botpijn, gewrichtspijn, een brein dat niet werkt…
Mijn haren verliezen vond ik afgrijselijk. Ik ben niet minder vrouw zonder haar, maar het voelde voor mij wel zo. Als ik mijzelf in de spiegel zag, herkende ik mijzelf niet. In 3 maanden tijd was ik veranderd van een fitte, stralende vrouw die midden in het leven stond, naar een kankerpatiënt met stekeltjes, glazige ogen, een opgeblazen en kapot lichaam dat tot weinig meer in staat was. Iedere keer schrok ik weer van mijn eigen spiegelbeeld!
Mijn rechterborst moet ik missen. Na eerst een borstbesparende operatie bleek er in het weggehaalde weefsel DCIS te zitten. Een voorstadium van kanker. Drie weken later lag ik weer op de operatietafel. Nu om mijn borst te laten amputeren. Ik koos ervoor mijn borst direct tijdens de amputatie te laten reconstrueren. Dat heeft voor mij het acceptatieproces van het verliezen van een borst vergemakkelijkt. Acht operaties heb ik inmiddels ondergaan, de laatste in november 2023.
Toch droeg en draag ik mijn lot vanuit een enorme innerlijke kracht.
Ik voelde mij geen slachtoffer, al waren er veel tegenslagen in mijn traject. Acceptatie, vertrouwen, veerkracht en een enorme mentale weerbaarheid hielden mij op de been. Én de liefde van de mensen om mij heen.
Tijdens mijn behandelperiode hadden vrienden een crowdfund opgericht. Daar hebben een heleboel mensen geld op gestort om tijdens de behandelingen toch mijn vaste lasten te kunnen betalen. Daar ben ik iedereen eeuwig dankbaar voor. Het gaf mij financiële rust in een een hele zware periode. Ik kón ook echt niet werken als zelfstandig ondernemer. Te ziek van de chemo.
De diepgaande impact van kanker ná de kankerbehandelingen
Het is een enorme misvatting dat je als je klaar bent met je behandelingen, je dan ‘beter’ bent. Ten eerste kreeg ik niet de boodschap mee dat ik ‘schoon’ was, maar dat ik de eerste 5 jaar 30% kans had op terugkeer van de kanker. De angst daarvoor heb ik nooit mijn leven laten beheersen. Sterker: die angst heb ik niet! Naast de enorme dankbaarheid dat ik nog leefde, begon toen pas het besef, de realisatie, het voelen van de diepe impact, het ervaren van de restschade en van wat je niet meer kan, de frustraties, het herstel, het helen, het onbegrip, de acceptatie en de zoektocht. De vrouw waar ik mijn identiteit aan ophing voor de kanker was er na de kanker niet meer. Ik zag er niet meer uit zoals voor de kanker, voelde mij fysiek een 80 jarige en focussen, productief zijn en resultaten behalen gingen niet door de effecten van de chemo op mijn brein. Niet handig als je zelfstandig ondernemer bent. Een understatement! Ik had weinig energie, nam niets op en onthield niets. Ik was een schim van de vrouw die ik voor de kanker was.
De impact van kanker ná de behandelingen vond ik nog groter dan tijdens de vreselijke behandelingen die ik heb ondergaan.
Na afronding van het behandeltraject, kon ik mijn werk niet meer doen zoals voorheen. Logisch want normaal gesproken moet je eerst bijkomen en helen van zo’n heftig traject. Maar ik had inkomen nodig. Niemand die mijn vaste lasten betaalde. Terwijl ik eigenlijk nog moest herstellen van de rollercoaster, zat ik als een dood vogeltje achter mijn laptop in de hoop wat geld te verdienen. Wéér in de overleefstand en de wilskracht. Ik nam geen tijd voor rust en heling. Er moest brood op de plank komen. Oude patronen en overtuigingen kwamen naar boven. Meer dan ooit. Ik moet, ik moet … de angst om niet genoeg inkomen te hebben… de angst niet goed genoeg te zijn … de angst om te falen … de onzekerheid in het niet meer weten wie ik ben, wat ik (nog) kan en wat ik wil.
Mijn hele basis van inkomen, werk, prestaties, gezondheid en wie ik dacht te zijn was weg.
Ik was zooooo bang. Zo ontzettend bang. Ik stond iedere dag op met pijn in mijn buik en ging slapen met pijn in mijn buik. Ik voelde me machteloos en wanhopig. Mijn hoofd wilde zoveel, maar mijn brein en lichaam konden dat niet aan. Ik voelde me zo ontzettend alleen en eenzaam in mijn proces. Het voelde als een ‘strijd’. Het bleek een strijd met mijzelf. Ik was dolende in niemandsland.
In het traject na de kanker had ik met zoveel mentale, emotionele, cognitieve, fysieke en financiële uitdagingen te maken, dat ik dat als mega veel zwaarder heb ervaren dan de behandelperiode zelf.
Terwijl ik tijdens de behandelingen een enorme veerkracht en draagkracht had, kwamen na de behandelingen alle overtuigingen driedubbel naar boven. Want wie was ik dan met alles dat ik niet meer kon, in dat opgeblazen kapotte lijf, dat zo verzwakt was dat het niet eens van de grond kon opstaan, met kale kop en hersens die niets onthielden en snel overprikkeld raakten en een eigen bedrijf waarin ik niet kon werken als voorheen waardoor ik te weinig inkomen had… Wie was ik dan nog? Wat stelde ik nog voor? Ik vond mijzelf niets meer waard. Ik had net met een enorme positiviteit en mentale weerbaarheid een zeer zwaar kankertraject doorlopen, maar ik vond mijzelf niets meer waard. Erg toch? Dat is wat zo’n heftige afbraak van alles dat je dacht te zijn met je kan doen. Dat is de worsteling met je identiteit. Dat is de diepgaande impact van kanker op je ‘zijn’.
Het is niet zo dat iedereen zo diep gaat. De omstandigheden en de heftigheid van het traject zijn zeker ook van invloed. Mentale weerbaarheid is de omstandigheden niet je leven en gemoedstoestand te laten bepalen. Zoals ik zo goed kon tijdens de behandelingen. Nu voelde ik mij door de omstandigheden machteloos, gefrustreerd, onzeker, bang en vooral heel alleen. Ik had geen enkele basis. Geen financiële zekerheid, geen baan/inkomen, geen tijd om te herstellen door de druk van inkomen moeten hebben, geen gezond, sterk en fit lichaam, geen liefdevolle, steunende partner… Ik had geen vertrouwen. Mijn hele basis was weg. Ik wist dan ook niet hoe ik mij staande kon houden na de kanker. Letterlijk en figuurlijk.
Ik voelde mij alleen op de wereld. Zoekende naar een weg.
Accepteren, vertrouwen en afpellen
Totdat ik, zoals ik het noem, in een after kanker burn-out terecht kwam. Een tweede wake-up call. Ik ben nogal hardleers blijkbaar. Ik kón niet meer. Ik was nog steeds aan het vechten. Ik stond nog steeds in de overleefstand. Mijn hersens namen niets meer op. Ze wilden gewoon niet meer werken. Het was teveel geweest. Hoe sterk, veerkrachtig en mentaal weerbaar ik ook was, ik mocht stoppen met vechten. Ik mocht me overgeven. Overgeven aan dat was was. Aan het nu. Aan het zijn. Ik kón niet anders. Ik mocht accepteren. Ik mocht leren te vertrouwen. Ik mocht naar binnen keren. Voelen. Ik mocht mijn pad gaan volgen van innerlijke heling en groei. Geen idee hoe, maar dat zou zich vanzelf ontvouwen.
Mijn pad van innerlijke heling en groei na de kanker werd een vindtocht naar mijzelf. Mijn ware zelf.
Het werd een afpellen van de vele lagen waarmee ik mij in de loop van mijn leven ben gaan identificeren. Waardoor ik dacht dat die vrouw van voor de kanker mijn ware zelf was. Maar niets was minder waar. Die vrouw zat vol met (door ouders, school, maatschappij, ervaring aangeleerde) overtuigingen, overlevingsmechanismes en patronen. Zoals een ieder van ons.
Ik mocht op zoek naar wie ik ben zonder alles dat ik had (aan)geleerd en aangetrokken. En dat zijn heel wat jassen kan ik je vertellen. Onzekerheden, niet goed genoeg voelen, pleasen, angst voor afwijzing, aardig gevonden willen worden, over mijn grenzen (laten) gaan, perfectionisme, controle, verdedigen, overtuigen, presteren, etc. Altijd de lat (te) hoog leggen, anders was het niet goed genoeg. Dus eigenlijk voldeed ik nooit aan mijn eigen eisen. Eigenlijk was ik nooit goed genoeg. Want het kon altijd beter. Een imprint die velen in zich meedragen. Zelfs het moeten leeg eten van mijn bord was een overtuiging die ik van jongs af aan heb meegenomen en die ik (onbewust) nog in mij meedroeg.
Die versie van mijzelf vond ik helemaal niet leuk. Ik wilde die vrouw niet zijn.
Door mijn, voor de kanker, zeer sterke harnas (beschermingsmechanisme) van wilskracht, discipline, resultaatgerichtheid, sterk zijn, doorgaan, zelfvertrouwen waren al die lagen daaronder niet zichtbaar en voor mij niet voelbaar. Nu kwamen ze bloot te liggen. Ineens was ik naakt. Die versie van mijzelf vond ik helemaal niet leuk. Ik wilde die vrouw niet zijn. Hoe vaak ik niet heb verlangd naar de vrouw van voor de kanker die al die onzekerheden niet voelde en eroverheen walste. Ik verlangde ernaar haar weer te zijn. Maar die vrouw is niet voor niets ziek geworden. Die vrouw leefde van buiten naar binnen, ipv binnen naar buiten. Die vrouw leefde vanuit haar hoofd, vanuit een moeten, vanuit een voldoen aan allerlei maatstaven, vanuit overtuigingen en overlevingsmechanismes, vanuit een totaal ander beeld van wie ze daadwerkelijk is. Die vrouw wil ik nu niet meer zijn.
Het ontdekken en uittrekken of verfraaien van mijn jassen is een continu proces van bewustzijn en bewust-zijn. De ene jas is nog niet uit of in de revisie of de andere jas komt alweer tevoorschijn. En sommige jassen zijn hardnekkig in hun verschijning. Die willen maar bij me blijven. Hahaha. Mijn collectie jassen is zeer uitgebreid. Hahaha. Dat is bij een ieder van ons. De één draagt meer jassen dan de ander, afhankelijk van jeugd en ervaringen in het leven, maar allemaal dragen we diverse jassen over elkaar. Vaak beseffen we dat niet eens, zoals ik dat ook niet besefte voor de kanker. Je draagt ze onbewust. Je weet namelijk niet beter. Je denkt dat jij dat bent. Die jassen bepalen ons leven. Wat we doen, hoe we reageren, hoe gelukkig we zijn, of we vluchten in verslavingen, of we zelfvertrouwen hebben en eigenwaarde, hoeveel we pleasen en leven voor anderen, hoeveel we van onszelf houden en lief zijn voor onszelf, of we écht genieten, hoe we omgaan met triggers, gedachten, gevoelens, emoties…
Het pad van innerlijke heling en groei is nooit af. Iedere dag leer ik weer. Een mooi, maar uitdagend, proces. “LEEF” werd mijn lijflied. Het kwam uit gedurende mijn traject. Als mijn meiden uitgingen en LEEF werd gedraaid dan zongen ze uitbundig mee en stuurden mij het filmpje of de opname. Geweldig. LEEF, alsof het je laatste dag is … Hoe toepasselijk!
Kanker heeft dus een enorme impact op mijn leven gehad. Het is onderdeel van wie ik nu ben.
Het is een hell of a road geweest (rollercoaster ook zo’n mooi nummer wat toen uitkwam). Ik ben dankbaar voor wat op de bodem liggen mij voor inzichten over het leven en in mijzelf heeft gegeven. Al had ik dit liever allemaal geleerd zonder dat heftige kankertraject. Want man wat was het zwaar. Maar blijkbaar had ik deze enorme wake-up call nodig anders rende ik waarschijnlijk nog rond met alle ballen in de lucht en het idee dat ik goed bezig ben. Hahaha.
Met sommige restverschijnselen heb ik mogen leren leven. Acceptatie van dat wat is. Aanpassen aan dat wat wél kan. Nieuwe wegen bewandelen. Nieuwe mogelijkheden. Nieuwe kansen. Het heeft van mij een bewuster en mooier mens gemaakt, die meer en meer leeft vanuit haar gevoel (al doet dat hoofd nog volop mee, maar ik ben me er wel van bewust), vanuit wat ik wil, vanuit steeds meer eigenwaarde, zelflbewustzijn, zelfvertrouwen en een innerlijke rust. Beseffende dat alles (iedere trigger, iedere onzekerheid, iedere gedachte, gevoel, angst en emotie) in en bij mijzelf te vinden is. Dat voelt enorm krachtig! Alleen ik ben verantwoordelijk voor hoe ik mij voel en alleen ik kan mijn leven veranderen. Niemand anders.
En ja, ik schiet nog steeds wel eens ergens in. En ik kom nog steeds nieuwe ‘overtuigingen’ tegen. En ik heb ook wel eens een rotdag. En ik reageer ook wel eens niet correct. Dat heet mens zijn. Dat is het leven. Het leven is niet alleen maar perfectie (integendeel) en rozengeur en maneschijn. Maar hoe ga je met de tegenslagen in je leven om? Voel je je slachtoffer van de omstandigheden, projecteer je het op een ander of ga je het in jezelf aan? Juist het doorvoelen van die tegenslagen heeft mij enorm geholpen om mijn gevoelens te verzachten. Het (door)voelen zorgt ervoor dat emoties niet opnieuw in mijn lichaam worden opgeslagen. Jezelf af en toe kl*ote voelen hoort erbij en mag er zijn. Al willen we het liefste dat het leven altijd maar leuk is. Dat is gewoon niet de realiteit.
Ik heb een enorme wake-up call gekregen.
Helaas hebben mensen vaak zo’n heftige gebeurtenis nodig om in te zien dat ze hun lichaam, brein en zenuwstelsel dagelijks overbelasten. En dat we ons leven leven vol overtuigingen, aangeleerde mechanismes en patronen, maar dat dat niet is wie we daadwerkelijk zijn. Dat we wandelende hoofden zijn en dat voelen je zoveel dichter bij jezelf en genieten brengt. Daarom is het mijn missie om door Life Reset coaching en ademtechnieken vrouwen na kanker, maar ook andere mensen te laten luisteren naar hun lichaam en gevoel en inzicht te krijgen in hun (vaak niet helpende) gedachten, overlevingsmechanismes, patronen en overtuigingen. Voorkomen is beter dan genezen. Je hebt niet zo’n impactvolle gebeurtenis nodig om relaxter in het leven te staan en uit het hoofd en de overleefstand te komen.
Omdat ik in mijn hersteltraject verbonden ademen het meest effectieve middel vond om op diepere (onbewuste) lagen in mijn lichaam te komen en blokkades / vastzittende emoties / angsten te releasen en mij lichter, ontspannender en vrijer te voelen, ben ik zelf een opleiding tot verbonden ademcoach gaan volgen. Het is ongelofelijk wat je adem, als natuurlijk medicijn, fysiek, mentaal en emotioneel voor je kan doen. Het voelt bevrijdend, verlichtend en ontspannend. Hoe mooi, dat dit ook is voortgekomen uit dit hele impactvolle traject. Het past ook zo goed bij mijn hernieuwde ik om mensen hierin te begeleiden. Ik voel de liefde en verbinding stromen als ik dit mooie werk mag doen.
Mijn hart gaat uit naar het begeleiden van vrouwen die na kanker worstelen in hun vindtocht.
Na het behandeltraject komt er vaak een keiharde confrontatie met jezelf. Juist omdat alle overtuigingen, die meestal al in je zaten voor de kanker, driedubbel naar boven komen. Vaak komt er ook nog een extra angst bij: angst op terugkeer van de kanker en angst voor de dood. Voor die vrouwen die daar ondersteuning en begeleiding in willen, wil ik er zijn. Ik wilde dat ik iemand zoals ik had gehad in mijn 4 jarige vindtocht. Ik gebruik de beste technieken van wat ik heb geleerd de afgelopen 4 jaar door opleidingen, cursussen, lichaamswerk, coaching, boeken, etc. Verbonden ademen is één van de onderdelen van mijn coaching waar ik zelf heel veel aan heb gehad. Je komt op lagen waar je met alleen praatsessies niet komt. Niet alleen praten dus, maar door verbonden te ademen heel veel opgeslagen verdriet, pijn, angst, boosheid, trauma uit je lichaam releasen/loslaten. De weg naar jezelf vind je door (ZELF)BEWUSTZIJN, VOELEN en LOSLATEN.
De impact van de kanker op mijn leven is groot. Het heeft mijn leven veranderd. Het heeft mij veranderd.
Deze loodzware wake up call was blijkbaar nodig om mij tot stilstand te brengen. Om mij persoonlijk te laten groeien in gevoel, (zelf)bewustzijn, eigenwaarde, zelfleiderschap en innerlijke rust. Om mij een nieuwe weg te laten bewandelen. Om mij te brengen naar een hoger doel en missie: vrouwen (na kanker) begeleiden in het vinden van hun ware zelf en van daaruit de regie over hun leven te pakken. Meer dan ooit tevoren. Op de foto zie je de ‘wederopstanding’ van Daphne. Daphne 3.0. Je ziet het in mijn ogen. Je ziet het in wat ik uitstraal.
I learned it the hard way. I survived. And I’m still learning.
PS.
Op 25 februari geef ik een ademcirkel voor vrouwen na kanker: https://www.feelthemagic.nl/ademcirkel/vrouwen-ademcirkel-na-kanker
