Op de laatste dag van het jaar blik ik terug op dit bewogen jaar. Een historisch jaar dat de geschiedenisboeken ingaat! Voor mij was het vooral het jaar van heling, zowel fysiek als mentaal. Het was het jaar van bezinning. Het jaar van naar binnen keren en voelen. Het jaar van het terugvinden van mijzelf. Het jaar ook waarin ik heb besloten om mijn hart te volgen en v.w.b. mijn arbeidszame leven een andere weg in te slaan. Het jaar ook waarin vriendschappen zich verdiepten en waarin ik mensen heb losgelaten. Het jaar waarin nog meer het besef kwam wie en wat belangrijk is in het leven. Het jaar waarin de liefde voor mijn familie nog meer voelbaar was. Het jaar waarin alles wat een jaar daarvoor nog heel normaal was, ineens niet meer normaal is. Ik proost op het afsluiten van een bijzonder intens, helend jaar waarin ik mijzelf ben tegengekomen als nooit tevoren en waarin ik enorm veel innerlijk en fysiek werk heb verricht en op
Een gezond, gezellig, inspirerend, positief, succesvol, intens, warm, energievol, verdiepend
2021
vol liefde, mooie vriendschappen en geluksmomentjes.
In gevecht met mijzelf
Aan het begin van 2020 was ik een warrior. Een strijder. Ik was een gevecht aan het leveren met mijzelf. Ik was ontzettend op zoek naar wie ik nu was na mijn kanker, wat ik nog kon en wat ik wilde. Het helen van mijn lichaam, het afvallen, het sterker worden, het verbeteren van mijn cognitieve vermogens, etc… het ging allemaal niet zo snel als ik hoopte. Ik wilde zo niet zijn! Ik wilde die vrouw die ik door de kanker geworden was niet zijn. Ik vond mijn nieuwe zelf, met alle beperkingen, niet leuk. Wat een enorme strijd is het geweest om mijn nieuwe zelf te accepteren zoals ik nu ben.
Maandenlang heb ik een enorme discipline opgebracht met gezonde voeding en detoxes om de kilo’s eraf en de chemicaliën van de medicijnen uit mijn lichaam te krijgen. Een jaar lang heb ik 4 keer per week gesport om met vallen en opstaan steeds wat sterker en fitter te worden. Mijn lichaam was afgebroken. Ik moest het van 0 weer opbouwen. Dat was ongelooflijk zwaar. Geen conditie, geen spierkracht, gewrichtspijnen, continu buiten adem, hyperventilatie, een hart dat niet meer functioneerde zoals voor de kanker. Het was enorm confronterend. Er was niets meer over van de fitte en slanke vrouw die ik eind 2018 nog was. Deze zwakke vrouw wilde ik niet zijn. Alles heb ik gedaan om sterker, af te vallen en weer gezond te worden. Bloed, zweet en tranen heeft het mij gekost. Maar nu aan het einde van het jaar kan ik zeggen dat ik van heeeeel ver gekomen ben en trots ben waar ik nu sta. Ik ben nog steeds niet zo fit als voor de kanker, maar een heel stuk fitter en sterker en slanker dan vlak na de kankerbehandelingen en aan het begin van dit jaar.
Zelfacceptatie
Jezelf accepteren zoals je bent, het klinkt zo eenvoudig. Accepteer jezelf, met al je beperkingen en je veranderde uiterlijk. Want dit is wat het is. Hier moet je het voortaan mee doen. Ik kon dat niet, begin 2020. Ik kon mijzelf niet accepteren zoals ik was. Niet voordat ik alles uit de kast had gehaald om sterker, beter, fitter te worden. Alles heb ik eraan gedaan om een betere versie van de vrouw te worden die ik vlak na mijn behandelingen was. Zo ben ik. Dat zit in mijn karakter. Een ander legt zich er misschien eenvoudiger bij neer. En levert niet zo’n enorme strijd met zichzelf. Dat kan. Iedereen doet het op haar eigen manier. Acceptatie zou een hoop onrust in mijzelf hebben voorkomen dit jaar. Maar ik kan pas accepteren als ik er alles aan heb gedaan. En pas als dat het geval is kan ik accepteren dat dit is wie ik nu ben. Pas als blijkt dat sommige zaken niet te veranderen zijn, kan ik accepteren dat dat zo is. Dat dat bij mijn nieuwe zelf hoort. En dat ik mijn leven moet aanpassen aan mijn nieuwe zelf en niet meer moet verlangen naar iets dat ooit was, maar niet meer is. Onderstaande wijsheid schreef ik al eerder in mijn blogs. Maar het verwoordt zo goed hoe het proces afgelopen jaar voor mij is geweest:
Vind de rust om te accepteren wat je niet kunt veranderen
De kracht om te veranderen wat je niet kunt accepteren
En de wijsheid om het verschil hierin te ontdekken
Ik vond afgelopen jaar de kracht om te veranderen wat ik niet kon accepteren. En gaandeweg het jaar heb ik de rust gevonden om te accepteren wat ik niet kan veranderen. Ik ben er nog niet helemaal, maar ik heb dit jaar geleerd mijzelf te accepteren zoals ik nu ben. Ik heb geleerd weer van mijzelf te houden. Ik heb geleerd dat ik goed ben zoals ik nu ben. Zelfacceptatie en zelfliefde. Ik heb het dit jaar voor een groot gedeelte terug gevonden!
Bezinning
2020 was voor mij ook het jaar van bezinning. Allereerst maakte ik een prachtige drieweekse reis naar Thailand, om te bezinnen. Om een nare periode af te sluiten. Om op te schonen en een nieuwe start te maken. In die drie weken heb ik mijn lichaam volledig gedetoxt van alle chemicaliën en medicijnen en heb ik mijn lichaam sterker gemaakt dmv dagelijkse yogasessies. Ook heb ik mooie innerlijke reizen beleefd door onder andere gongsessies, ademhalingsrituelen en rebirthing. Wat een cadeautje dat ik überhaupt deze reis heb kunnen maken, vlak voordat de wereld op zijn kop stond.
Het was voor mij een hele zoektocht om uit te vinden hoe ik kon helen. Hoe ik weer van mijzelf kon houden. Ik heb allerlei hulpmiddelen gezocht om helemaal bij en tot mijzelf te komen: coaching, accupunctuur, massages, Kambo, meditaties, familieopstellingen, yoga, retraites, enz… Ik heb in 2020 heel veel innerlijk werk gedaan. Daarbij heb ik veel inzichten en positieve effecten gehad van allerlei soorten alternatieve geneeskunde. Mijn ervaring in de reguliere zorg is dat het veelal praatsessies zijn en technieken. Dat heeft mij eerlijk gezegd nog nooit verder geholpen. Het gaat om voelen. Voelen, voelen, voelen. Ondergaan. In jezelf keren. Het gaat juist niet om gedachten, praten en trucjes. Daarbij ben ik door diepe pijnen gegaan. Niet alleen veroorzaakt door mijn kanker, maar ik kwam bij pijnen die ik altijd had weggestopt en die er al veel langer zaten. Ik heb afgelopen jaar weer geleerd om écht te voelen. Niet alleen geluksgevoelens, maar ook om pijnen écht te ondergaan. Hierdoor nemen de pijnen af en helen ze. We hebben altijd geleerd om door te gaan. Niet te zeuren. Gebeurt er iets vervelends… even slikken en weer doorgaan. Maar de pijn en het verdriet écht voelen en ondergaan, dat doen we niet meer. En juist dat is zo ontzettend belangrijk. Heb ik geleerd. En dat heeft mij zoveel dichter bij mijzelf gebracht in 2020. Ik heb hier zoveel van geleerd om oude blokkades en patronen en beperkende gedachten steeds en steeds minder invloed te laten hebben op mijn leven. Waardoor ik kan groeien naar de vrouw die ik wil en mag zijn. Waardoor ik weer ben gaan geloven in mijzelf en mijn kracht. Het was een heftige en pijnlijke, maar oh zo mooie reis. Ook dit heeft 2020 mij gebracht.
Het virus
2020 was ook het jaar van een virus dat ervoor zorgde dat het leven totaal anders werd. Een virus waarvoor drastische maatregelen getroffen werden die het hele dagelijkse leven, de economie, de maatschappij en de sociale omgangsvormen in het hart troffen. Ik durf het haast niet te zeggen, maar de periode van ‘intelligente lockdown’ vanaf maart, was een verademing voor mij. Niet de maatregelen uiteraard, die vele mensen en ondernemers, inclusief mijzelf, zo nadelig treffen, maar de rust die het met zich meebracht. Het hectische leven, dat ik na mijn kanker niet meer bij kon benen, kwam tot rust. Daardoor kwam de warrior in mij, die zo aan het vechten was en gefrustreerd was omdat zoveel niet ging als voorheen, tot rust. Ik voelde zoveel minder druk. Ik had daarvoor continu het gevoel dat ik achter de feiten aanliep, dat de wereld om mij heen doorraasde, maar ik niet. Ik kon het leven echt niet bijbenen, hetgeen heel veel onrust in mij veroorzaakte. Nu kwam er een soort rust over mij. De wereld kwam tot rust. De wereld was en is in transformatie. Net zoals ik in transformatie ben.
Ondanks dat het grote impact heeft wat er gaande is in de wereld, heb ik mij op een gegeven moment kunnen afsluiten van de negatieve en angstzaaiende berichtgeving. Iedere dag zoveel negatieve focus en aandacht voelde niet goed. Ik ben geen mainstream media meer gaan kijken en beluisteren en dat werkt voor mij zeer goed. Ik haal mijn informatie en de feiten zelf uit staatjes op overheidswebsites en berichtgevingen van artsen, virologen en immunologen. Zo kan ik zelf heel goed mijn conclusies trekken. Ik blijf zo in mijn eigen positieve bubble. Ik ben positief gaan werken aan de heling van mijzelf. Ik ben mij gaan focussen op wat ik nu wil met mijn leven, met mijn werk. Ik ben gaan voelen, gaan luisteren naar mijn diepste verlangens en ben hard aan de slag gegaan. Ik ben de online MPOP businessopleiding van Simone Levie gaan doen en meerdere andere gerichte online opleidingen. Ik ben heerlijk thuis in mijn bubble aan het werk voor een mooie nieuwe toekomst. Eigenlijk was 2020 niet zo heel anders dan 2019, voor wat betreft het niet volop kunnen deelnemen aan het leven, alleen de oorzaak was anders. Kanker versus virus.
Platform en community Kankertijd
Na mijn kanker kwam ik erachter dat ik mijn huidige werk niet meer op dezelfde manier kon doen zoals voor de kanker. Dat doet wel wat met je. Zeker als je ZZPer bent heeft dat een enorme impact. Daardoor had ik opnieuw een veel lager inkomen. Door de virusmaatregelen zijn mijn inkomsten nog verder omlaag gegaan. Daarnaast ervaar ik veel minder plezier in mijn werk dan ik dat voorheen had. Waarschijnlijk ook omdat het mij meer moeite kost. Ik heb in 2020 geluisterd naar wat mijn hart mij ingeeft. Wat ik voel dat ik moet doen. Omdat mijn natraject zo’n intensieve reis en een ware zoektocht is geweest, en nog steeds is, en ik veel reacties van vrouwen krijg, hoor en lees dat zij na hun kankerbehandelingen ook zoekende zijn en er weinig begeleiding, begrip en aandacht is voor deze fase in het kankertraject, voel ik een passie en roeping in mij om deze vrouwen te steunen in hun leven na kanker. Om deze vrouwen te inspireren in wat je allemaal kunt doen en ondernemen om je weer beter en sterker te gaan voelen. Wat je kunt doen om te detoxen of af te vallen. Wat je kunt doen om diepe pijnen weg te werken of angsten te overwinnen. Veel vrouwen ervaren de periode na hun kanker als zwaarder dan de behandelingen. Omdat het zowel fysiek als mentaal een hele zware reis is, waarbij de buitenwereld vaak niet meer zo steunend aanwezig is als tijdens de behandelingen. Want het algemene beeld dat heerst is dat je na je behandelingen beter bent. En weer gewoon door kunt met leven. Niets blijkt minder waar. Omdat de behandelingen klaar zijn en de medische wetenschap je heeft losgelaten, moet je het eigenlijk dus zelf maar uitzoeken. Terwijl je vaak helemaal niet meer de vrouw bent van voor de kanker. Zowel fysiek, als mentaal niet.
Daarom heb ik in 2020 mijn gevoel gevolgd en besloten een Kankertijd platform en Kankertijd community op te richten voor vrouwen die hun leven na kanker weer op willen pakken. Hier ga ik heel mijn ziel en zaligheid in stoppen en mijn werk van maken. Heel spannend, maar wat voelt het goed om dit te doen! In de community vinden gelijkgestemde vrouwen (h)erkenning, inspiratie, tips, adviezen, steun, een luisterend oor, humor, positiviteit en ervaringsverhalen. Omdat vrouwen die een kankertraject hebben doorlopen vaak aan een half woord genoeg hebben en elkaar begrijpen voelt zo’n community als een warm bad. Bovendien komen er coaches op allerlei gebied in de community met sessies of oefeningen dmv video’s of webinars of zoommeetings of vraag en antwoordsessies. Minimaal 5 dagen per week inspireer ik de community met toegevoegde waarde op allerlei gebied. Door tips, challenges, vragen, uitdagingen. Deze week start ik met een leverreiniging, een detox. Dat zou bijvoorbeeld een mooie challenge zijn om gezamenlijk te doen in de community. Op het platform, dat ik ga oprichten nadat de community van start is gegaan, komt ook heel veel toegevoegde waarde. Van inspirerende boeken, detoxes en meditaties, tot ervaringsverhalen, tips, interviews, supplementen, podcasts en input van coaches die op ieder vlak ondersteuning kunnen bieden. Wat had ik het fijn gevonden als ik een jaar geleden lid had kunnen worden van zo’n platform en community.
Ik start binnenkort met de community op Facebook, maar stap wellicht later over naar een community gekoppeld aan het platform. De leden kunnen input geven waar zij behoefte aan hebben. Ik put uit mijn eigen ervaringen en kennis en ga op zoek naar coaches, therapeuten en middelen om in die behoeftes te voorzien. Ik ben op zoek naar 25 ambassadeurs, die het leuk vinden om een actieve bijdrage te leveren in de community. Voor meer informatie als ambassadeur of om lid te worden kun je mij een mail sturen naar daphne@kankertijd.nl. In de community gaan we geven en ontvangen. Om samen te helen, te inspireren, te helpen, te motiveren. En stappen te zetten. Op weg… naar de mooiste versie van jouw nieuwe zelf.
Vriendschap en familie
Als je buitenwereld ineens veel kleiner wordt, ben je aangewezen op je partner, je kinderen, je familie en je vrienden. Dat is het geval als je een ernstige ziekte krijgt, maar ook als er ineens maar weinig sociale contacten mogen en alle leuke activiteiten niet meer mogelijk zijn. Je bent meer aangewezen op elkaar en doet en deelt meer met elkaar. Ik heb gemerkt dat dat de banden kan versterken. Al besef ik ook dat hierdoor veel relaties het juist heel zwaar hebben. Ik ben mij nog meer bewust van de liefde voor mijn dierbaren. Vriendschappen hebben zich verdiept. Heerlijke avonden met lekker eten met vrienden en mooie gesprekken. Gezelligheid met mijn meiden, die ook meer aan huis gekluisterd zijn. Fijne avonden met mijn vriend, die mij iedere keer weer liefdevol weet te verwennen met zijn kookkunsten. En in september 2020 een fantastische vakantie samen met hem in Puglia, Italië. Ook toen nog meer beseffende hoe bijzonder het was dat wij daar waren. Wat hebben wij genoten! 2020 droeg bij aan zoveel moois. In 2020 heb ik ook mensen losgelaten die niet meer passen in de wereld die ik voor mijzelf wil creëren. Ik wil mij omringen met oprechte mensen. Positieve mensen met een mooie energie. Zodat we samen een hoop geluksmomentjes kunnen creëren.
Kortom, voor mij was 2020 een heftig jaar, waarin ik echt op zoek moest naar wie ik nu was na mijn kanker. De vrouw die ik mijn hele leven kende, was er niet meer. 2020 was het jaar waarin ik mijn nieuwe zelf moest leren accepteren en weer van mijzelf wilde leren houden. Een jaar waarin ik te dealen heb gehad met ontzettend veel frustraties, fysieke en cognitieve beperkingen, mentale blokkades, pijnen en belemmerende gedachten. Het was een ware strijd. Maar wat heeft dat jaar mij ook veel gebracht. Wat een turbulente reis was het, met veel tegenwind. Maar hoe erg kun je dan genieten als de wind wat meer gaat liggen. Als er weer hoop is aan de horizon. Als je stapje voor stapje verder komt. Hoe intens mooi zijn de geluksmomenten. Hoe bijzonder de overwinningen. Hoe groots de stappen. Hoe overweldigend en spannend de nieuwe plannen, uitdagingen en kansen. Geen regenboog zonder regen. Maar ook geen regenboog zonder zon. Door toch altijd steeds weer de lichtpuntjes te zien, door te zetten, in oplossingen te denken, vast te bijten, nieuwe dingen uit te proberen, de hoop te hebben, humor erin te houden, naar binnen te keren, te blijven geloven en positief te zijn, heb ik de zon op heel veel momenten kunnen laten schijnen, ondanks de regen. Om uiteindelijk steeds weer mijn eigen regenboog te creëren. Ik heb veel regen gezien in 2020. Maar ook heel veel zon. En prachtige regenbogen.
2020 was, ondanks alles, een jaar met ook vele licht- en hoogtepuntjes en genietmomenten. Tijdens mijn kanker is mijn motto geworden:
Aan de omstandigheden kun je niet altijd iets veranderen, maar wel aan hoe je met die omstandigheden omgaat!
Op naar een fantastisch 2021 vol positieve ontwikkelingen, mooie vriendschappen, liefdevolle relaties, innerlijke rust en zakelijk geluk. In goede gezondheid en met heel veel zon! Op een mooie toekomst.
Liefs,
Daphne
