Blog 45: Slecht nieuws!

Even een korte update net als gisteren…  Ik heb slecht nieuws te horen gekregen. Pfffff. Gewoon dikke shit! 🙂 Dat is weer enorm slikken, accepteren en weer dóóóóóóóór. Ik moet. Ik kan niet anders. Dus moet ik accepteren en mijn plannen bijstellen. Ik voelde mij net weer wat beter. Wilde maandag weer beginnen op mijn oude vertrouwde sportschool. Die drempel over. Om mijn conditie en lichaam weer sterk te krijgen. Ik was bezig met allemaal stappen om weer terug te komen. Op weg naar Daphne 2.0. Nu moet ik weer een stap terug doen. En heel veel extra stappen nemen. En dealen met heel veel extra hindernissen. Maar het is zoals het is. En ook hier kan ik weer mee dealen. Vandaag mag ik even verdrietig zijn. Alhoewel ik in mijn mind alweer bezig ben met de komende stappen. In een kankertraject moet je continu schakelen. Van de enorme blijheid die ik had na mijn, 2 weken geleden, goed gelukte en relatief eenvoudige borstbesparende operatie, naar het verdriet van vandaag dat alsnog mijn borst eraf moet. Wennen aan het idee dat ik straks mijn borst écht kwijt ben. En de rest van mijn leven geen gevoel meer zal hebben in die borst. Accepteren van het feit dat ik een aantal maanden (precies in de zomer), met 2 verschillende borsten zal moeten rondlopen. Vooruitlopend denken dat later in het jaar ook mijn andere, gezonde borst geopereerd moet worden om mijn 2 borsten gelijk te maken. En misschien de bestraalde borst ook nog wel. Die kan door de bestralingen (op prothese) enorm veranderen en verkapselen. Het is zoveel meer dan alleen een nieuwe operatie. Het is zoveel meer. Maar het is wat het is. Er zijn geen alsen meer. Er zijn feiten. Het weggenomen weefsel uit mijn borst bevat geen kankercellen meer. De grote, agressieve tumor is helemaal weg. Maar die rot DCIS (voorstadium van kanker) zit er nog wel! En daarom moet ik alsnog mijn borst laten amputeren.

Uitslag weefselonderzoek

Ik heb vannacht heel weinig geslapen. De uitslag hield mij bezig. Er kwamen continu slecht nieuwsgesprekken met de chirurg voorbij. Die probeerde ik uiteraard om te buigen naar een positief gesprek, maar als ik weer afdwaalde, kwam toch weer een slecht nieuws gesprek. En het gekke was: ik had een slecht voorgevoel. Mijn voorgevoel zei dat de kanker weg was, maar de DCIS niet. Dáár was ik bang voor. En terecht. Zo bleek vanmorgen. De chirurg vertelde dat ze bij mijn bb operatie 3,7 x 2,5 cm en 2,5 x 1,8 cm weefsel uit mijn borst heeft weggenomen 2 weken geleden. Daarin was geen kanker meer te vinden. Maar helaas wel DCIS. In het ene weefsel een minimaal stukje van 0,1 mm. Maar in het andere weefsel een stuk van 1,2 cm! Eigenlijk is de kanker dus uit mijn lichaam, maar zitten er nog cellen die weer kanker kunnen veroorzaken. De vraag daarbij is niet of, maar wanneer. Die wil je niet laten zitten dus. En met alleen bestralen weet je niet zeker of het weggaat.

We weten ook niet wat er nog voor de rest in mijn borst zit. Als er 1,2 cm in het weggenomen weefsel zit, is er natuurlijk een grote kans dat er in de rest van mijn borst ook nog DCIS zit. Of niet. Dat kan ook. De chirurg zei dat achteraf, na de amputatie, kan blijken dat de rest van mijn borst toch schoon was. Tja. Maar dat risico kan ik niet nemen. Dat is veeeeel te groot. Dan heb ik straks alle ellende achter de rug en dan begint het weer van voren af aan. Neeeeeeee. Toch bizar dat ze met alle technieken van tegenwoordig geen DCIS kunnen opsporen (behalve met een biopt, maar dat kun je niet van de gehele borst doen). En dat ik, en waarschijnlijk vele vrouwen met mij, nu een borst moet laten amputeren terwijl het niet zeker is dat er in de rest van mijn borst nog DCIS zit. Maar goed. Dat is de harde werkelijkheid en niet anders. Een borstamputatie it is. 9 mei staat deze al gepland. Heel snel dus. Gelukkig wel. Het kan maar weer achter de rug zijn.

Gesprek Plastisch Chirurg

Morgenochtend moet ik weer naar Amsterdam voor een gesprek met de Plastisch Chirug (PC). Daar ga ik bespreken hoe zij mijn leeggehaalde borst gaan reconstrueren. Wel fijn dat het zo snel ingepland kon worden. Minder fijn voor mijn geplande werkzaamheden. Ja,dat is ook zoiets. Mijn werk, mijn bedrijf. Omdat ik mij sterker voelde worden na de chemo, was ik allerlei stappen aan het maken. Lichamelijke, fysieke stappen, maar ook op het gebied van mijn werk. Ik wilde meer uren gaan werken, omdat ik mij wat beter voelde en hoopte minder uren in het ziekenhuis door te brengen. Ik zou tot aan de bestralingen een tijdje mijn werkzaamheden kunnen opbouwen. Ik had het allemaal alweer gepland. Maar nu komt deze operatie weer tussendoor. Niets zo onvoorspelbaar als een kankertraject. Ik heb mijn lesje flexibiliteit wel gehad, dacht ik :-). Maar nee hoor, vandaag werd mijn flexibiliteit en incasseringsvermogen weer heel erg op de proef gesteld!

Mijn moeder zei gisteren tegen mij: Het is schoon, je verdient het. “Ja mam”, zei ik ” dat vind ik eigenlijk ook wel :-), maar jij weet net zo goed als ik dat je niet altijd krijgt wat je verdient!”. En zo is het. We krijgen allemaal ons portie in het leven. Het gaat erom hoe je ermee omgaat (het is zoals jij het ziet – Marco Borsato). En dus stelde ik voor om na het gesprek met de chirurg naar De Keukenhof te gaan. Ik wilde niet zwelgen in zelfmedelijden, maar gelijk de positiviteit opzoeken. Mooie bloemen, mooie kleuren, een lekker zonnetje. Dat was fijn, afgezien van de drukte. Toen ik thuis kwam heb ik even heel hard gehuild. Alleen. lekker even alles eruit gegooid. En toen was het goed. Ik MOET verder. Ik WIL verder. Geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om bij de pakken neer te gaan zitten. Natuurlijk zal ik nog wel een verdrietig momentje krijgen. Maar het is zoals het is en ik ga daar mee dealen. Ik ga daar weer richting aan geven. Voor zover ik dat zelf in de hand heb dan. Nu ik van de eerste schrik bekomen ben, weet ik: hier kom ik ook weer sterk doorheen. Weliswaar een nog langere weg, een nog moeilijkere weg, maar ik ga die weg weer bewandelen met alle positieve energie die ik in mij heb. Tijdens die weg ga ik niet in een hoekje zitten kniezen, maar blijf ik genieten van de mooie dingen en mooie momenten die ik wél kan pakken. En blijf ik doelen stellen. Op die manier is dit traject te dragen. En uiteraard met al jullie steun. Ik weet en voel dat ik eens weer mijn mooie leven op kan pakken, weer voluit en vol enthousiasme aan het werk kan als ondernemer en Daphne 2.0 goed is zoals ze op dat moment is, sterk, krachtig en vol liefde.

Veel liefs,
Daphne