Blog 1: De diagnose borstkanker

Het grote zwarte monster, de sluipmoordenaar, die kanker heet, heeft ook bezit van mijn lichaam genomen. Mijn gezonde lichaam is niet meer gezond. Gezond eten, veel sporten, positieve levensinstelling, niet roken, drie kinderen borstvoeding gegeven … het zegt allemaal niets. Je bent uitverkoren of niet. Ik ben uitverkoren.

15% van de vrouwen krijgt de diagnose borstkanker

Ik ben uitverkoren. En met mij 1 op de 7 vrouwen in Nederland! Bijna 15% van de vrouwen krijgt de diagnose borstkanker. Een onvoorstelbaar hoog percentage. Slechts 20% van de borstkankerpatiënten is jonger dan 50 jaar. Reken ik dan goed dat slechts 3% van de vrouwen onder de 50 borstkanker krijgt? Ik geloof het wel. Jeetje… dan ben ik echt uitverkoren. Blijkbaar heb ik gewoon vette pech. Ik ben een jonkie in de tabellen om de diagnose te krijgen. Jaarlijks sterven er meer dan 3000 vrouwen aan de gevolgen van borstkanker. Dat is zo’n 17% van de strijdbare vrouwen die het niet redt. 83% redt het dus wel! Deze week ga ik beginnen aan mijn strijd. Alhoewel ik daar geestelijk al aan begonnen ben. Ook al hebben we allemaal dezelfde ziekte, ieder heeft haar eigen diagnose en behandelplan. En ieder voert haar eigen strijd. Op haar eigen manier. Wel of niet volgens de protocollen. Wel of niet volgens de medische wetenschap. Of een combinatie van wetenschap en natuurlijke genezing. Zoals Maarten van der Weijden, de Elfstedentochtzwemmer en overwinnaar van kanker, het zegt: herstellen van kanker is een kwestie van geluk. Niet dat de ene mens harder vecht dan de andere … het is een kwestie van geluk!

Positieve levensinstelling

Er zijn tal van zaken die je kunt doen op het gebied van voeding, vasten, lichaamsbeweging, medicinale planten, mediteren, ademen, etc die positieve effecten hebben op het herstellen en voorkomen van kanker. Ik ben ervan overtuigd dat een positieve instelling en geloof en vertrouwen in een goede afloop ook helpen… maar het blijft een kwestie van geluk. Ik heb prachtige positieve vrouwen zien gaan, die er alles aan gedaan hebben om beter te worden, zowel op de medische als op de natuurlijke manier, maar die het geluk niet hadden…

Komt het door stress? De moeilijke periodes in mijn leven die ik meegemaakt heb? De pijn en het verdriet dat ik gehad heb? De enorme hartenpijn? Mijn gevoel zegt dat de diagnose borstkanker een signaal is van mijn lichaam dat ik anders mag gaan leven. Ik had een mooi leven, maar ik leefde de ratrace. Stond altijd aan. Altijd bezig. Altijd van alles te doen. Alles in de 5e versnelling. Altijd goed, beter, best. Hoge pieken, diepe dalen. Daardoor stond mijn lichaam continu in een overleefstand. Een overprikkeld zenuwstelsel. Waardoor mijn lichaam nooit tot rust kwam. Dat had ik niet door. Ik wist het niet. Ik leefde een leuk leven…

Ik zit zo ontzettend goed in mijn vel. Voel mij werkelijk in de bloei van mijn leven. Ik voel mij fit, energiek en gezond. Alsof ik de hele wereld aan kan. Ik ben happy, ik geniet en ik straal. Geen moment heb ik gedacht dat ik de diagnose borstkanker zou krijgen. En toch kwam het grote zwarte monster voorbij.

De diagnose borstkanker

Twee weken geleden werd ik op een morgen wakker en voelde aan mijn gebroken rib, vlak boven mijn borst. Ik had veel minder pijn en voelde of de bobbel van de breuk er nog zat. Tegelijkertijd voelde ik een enorme harde knobbel in mijn borst. Ik dacht niet gelijk aan het ergste, vooral omdat het geen knobbeltje was, maar een enorme knobbel. Ik dacht misschien een inwendige bloeding van de ribbreuk die naar beneden gezakt was of opgezette klieren, alhoewel dat heel anders voelde dan anders.

Foute boel

Ik nam mij voor op maandag contact op te nemen met de huisarts als de knobbel er dan nog zat. Die stuurde mij direct door naar de mammapoli in het IJsselland ziekenhuis, waar ik op woensdag al terecht kon. Ik kreeg daar een onderzoek, een mammografie en een echo. Het echo-onderzoek duurde lang en er kwam een tweede arts bij. Geen goed teken. Die arts wilde een biopsie. Ook geen goed teken. Verdoving in mijn borst en 2x werd een stuk weefsel uit mijn borst genomen. Toen terug naar de mammapoli voor de eerste uitslagen. Ik was alleen, want had goede hoop dat het een cyste was (hetgeen zowel de huisarts als de arts in eerste instantie ook vermoedden). En ik ben sterker alleen. Als iemand lief voor mij is, wist ik dat ik eerder zou breken, zou moeten huilen. Er werd mij verteld dat de uitslag tegenviel. Dat ze deze uitslag niet verwacht hadden. Dat onder de grote knobbel die ik zelf voelde, nog een heel gebied zat van zeker 5 x 4 cm waarvan zij vermoeden dat het kwaadaardig is en dat ik dus de diagnose borstkanker heb.

Ik heb borstkanker

De dag erop zou ik nog aanvullend een MRI scan krijgen en vrijdag de definitieve uitslag van alle onderzoeken, inclusief biopsie en MRI. Vrijdag was spannend, maar ik ging er vol goede moed heen. Zouden ze het misschien toch niet helemaal goed hebben gezien? Tegen beter weten in, want iets in mij zei dat het zo was: ik heb borstkanker! De arts viel direct met de deur in huis, zoals ook ik ooit geleerd heb: bij slecht nieuws gesprekken meteen de ‘slechte’ boodschap vertellen. De eerste diagnose werd door de andere onderzoeken bevestigd: ik heb borstkanker. Een grote kwaadaardige, agressieve tumor in mijn rechterborst. Die een groot deel van mijn borst beslaat. Hij groeit snel, omdat ik jong ben (hahaha, wanneer hoor je dat op je bijna 49^ste!). Omdat de tumor zo’n groot gebied beslaat kan hij niet operatief verwijderd worden en zal ik eerst chemotherapie moeten ondergaan. Het precieze behandelplan moet ik nog horen. Voor de chemotherapie moet mijn schildwachtklier worden verwijderd om te zien of de kanker niet uitgezaaid is. 26 september onderga ik deze operatie. Op hoop van zegen. Laat het bij borstkanker blijven!

Onzeker traject

Na deze operatie, begint de chemotherapie. Iets waar ik enorm tegenop zie en wat ik eigenlijk niet wil. De artsen zeggen dat het noodzakelijk is omdat ik anders dood ga. Tegelijk met de chemo start ook een jaar lang immunotherapie. Na de chemo krijg ik een borstamputatie of in een gunstig geval, bij heel veel effect van de chemotherapie, een borstbesparende operatie. Er is een kans dat ik na de borstamputatie ook nog bestraling moet. Maar de toegevoegde waarde daarvan na een borstamputatie wil ik eerst uitzoeken. Ik hoop dat dat niet nodig is, want bestraling zorgt ervoor dat een borstreconstructie moeilijker wordt en anders en gecompliceerder is dan zonder bestraling. Bovendien kan bestraling heel veel schade toebrengen. De toekomst gaat het uitwijzen. Stap voor stap zal ik het proces moeten ondergaan. Leven met de dag. In het hier en nu.  Ziekenhuis in en uit, pijnlijke behandelingen, infusen en prikken, ziek zijn, pijn hebben, iedereen die aan je borsten zit, onzeker wachten op en dealen met uitslagen, mijzelf lelijk voelen, onzeker, eenzaam, machteloos, verdrietig en ondertussen doorleven. Doorleven op een zo positief mogelijke manier. In vertrouwen.

Sabbatical

Een ‘sabbatical’ noemde een vriendin het die ook kwade cellen (maar gelukkig nog geen borstkanker) in haar borst heeft gehad. Minimaal een jaar ertussenuit. Uit je ‘normale’ leven. Hopen dat ik toch nog genietmomentjes heb tussendoor. Al is het alleen de vriendschap en liefde te voelen van mijn meisjes en de mensen die mij steunen tijdens dit proces. Dat maakt het draagbaar. Denk ik. Ik hoop dat ik mijn positieve levensinstelling kan behouden. Daar geloof ik in. Mijn allesomvattende levenslust en energie zal misschien tijdelijk weg zijn, maar mijn mentale kracht zal ik behouden. Met soms een mentaal breukje of breuk. Met huilbuien en onmacht. Maar ik ken mijzelf: ik kan dit aan. Ik ben sterk. Heel sterk. Ook sterk in het tonen van mijn zwakheden. En toegeven aan mijn zwakheden. Ik ben sterk in het mijzelf oppeppen, vechten, denken in oplossingen (één van mijn mannelijke trekjes :-)) en doorgaan. Achteraf zal ik terugkijken en concluderen wat deze hobbel (of zeg maar gerust berg!) op mijn levenspad mij heeft gebracht. Blijkbaar ben ik nog niet uitgeleerd en kan ik hopelijk na deze kloteperiode zeggen dat ik er als mens nog mooier en sterker van ben geworden en nog meer levensvreugde heb dan nu het geval is.

Van heaven naar hell!

In één week tijd is mijn leven veranderd van heaven in hell. Een rollercoaster. Mijn gedachten gaan alle kanten op: mijn dochters… moeten zij niet onderzocht worden? Kan ik nog voor hun zorgen? Ik wil hen niet moeten verlaten. Ik wil ze zien uitgroeien tot volwassen, zelfstandige dames. Ze zien trouwen. Mijn uiterlijk… Oppervlakkig misschien, maar voor mij heel belangrijk. Ga ik mijn haar verliezen? Word ik kaal, mager en rimpelig? Of juist dik? Verlies ik mijn altijd aanwezige energie? Verlies ik mijn borst? Of misschien wel twee? Krijg ik dan nieuwe borsten en blijven mijn tepels behouden? Gaat alles uit mijn lichaam? Is het niet uitgezaaid? Hoe gaat het met mijn werk? Mijn inkomen? Als ik niet werk heb ik geen inkomen als zelfstandig ondernemer. En ik heb geen arbeidsongeschiktheidsverzekering… Ik schreef vorige week een blog over het 4 jarig bestaan van DaphneCommunicatie en hoe trots ik daarop ben. Wat nu?

Zooooooveel vragen die door mijn hoofd gaan. En ook al benader ik het positief, die gedachten kun je niet tegengaan. Overdag kan ik er goed mee omgaan, met uiteraard heus wel eens een verdrietig moment. Maar ’s-nachts gaan mijn gedachten met mij op de loop en heb ik al minstens drie keer mijn eigen begrafenis beleefd. Ik heb de hand aangereikt gekregen van mijn overleden schoonzusje. Beangstigend, want ik wil die hand nog niet pakken. Ik wil nog niet weg. Ik wil straks verder met het leven vieren en genieten van mijn dochters, familie, vrienden en al het moois. En daar ga ik voor vechten. Met mijn meisjes, familie en echte vrienden aan mijn zijde.

Dank jullie wel

Ik wil jullie allemaal enorm bedanken voor jullie medeleven. Jullie steun is heel erg fijn en doet mij goed. Omdat ik zoveel lieve reacties, telefoontjes, etc krijg, kan ik deze niet allemaal beantwoorden. Ook kan ik niet met iedereen afspreken. Het is teveel. Maar het doet mij zo ontzettend goed. Ik voel me zo geliefd. Dus blijf dat vooral doen, ook al hoor je niets terug. Het komt bij mij binnen. Ik voel jullie steun. Omdat ik niet iedere keer aan iedereen mijn verhaal kan doen, heb ik besloten mijn verhaal op te schrijven. Ik merk dat het mij helpt mijn gevoelens en gedachten op papier te zetten. En iedereen die meeleeft kan lezen hoe het met mij gaat. Twee vliegen in één klap. Maandag 17/9 heb ik een gesprek over de operatie van de 26^e. Donderdag  20/9 heb ik een gesprek met de oncoloog over de chemo. Woensdag de 19^e word ik intern besproken op de vergadering van specialisten met ook specialisten uit het Erasmus Medisch Centrum. Dan de 26^e verwijdering van mijn schildwachtklier. Dat is wat ik tot nu toe weet. Op goed geluk! Carpe diem lieve mensen. Geniet … en nooit met mate!

Liefs xxx

Daphne