Blog 15: Pruikendrama!

Vol goede moed gingen vriendin N en ik naar de … ja, hoe noem je dat eigenlijk? Naar de pruikenwinkel. Neeee, rare naam. Dat doet mij aan een carnavalswinkel denken. Of een winkel voor verkleed- en feestkleding. En dat is het verre van. Hair Center zie ik staan op het visitekaartje. Ja, dat klinkt beter. We gingen dus naar het Hair Center. Ik had de vorige dag de ‘pruikenmevrouw’ opgebeld en verteld dat mijn haar erg aan het uitvallen was en dat ik waarschijnlijk dit weekend (de 19^e en 20^e dag na de chemo. De dagen waarop doorgaans de haren helemaal uitvallen) mijn haar volledig zou verliezen. Ik kon de volgende dag terecht. Weliswaar niet bij haar, maar bij een collega. Die collega was er de vorige keer niet bij geweest en dat bleek toch niet helemaal handig te zijn. De collega pruikenmevrouw vroeg me of zij mijn haar moest afscheren. Waaaaatttttttt? Afscheren? Ik heb nog volledig haar op mijn hoofd! Weliswaar wat dunner door het vele haarverlies, maar nog steeds een redelijke bos haar. Dat ga ik er dan toch nog niet afhalen? Ik schrok me rot. Hier had ik mij psychisch niet op voorbereid. Slik. De pruikenmevrouw vond zelf ook dat ik nog teveel en te goed haar had om af te scheren, zei ze. Pffff. Wat een opluchting! Uitgestelde ellende weliswaar, maar dan heb ik tenminste nog heel even om mij daar geestelijk op voor te bereiden. Voor het goed afpassen van je pruik, moet je dus kaal zijn. Logisch. Maar ja. Ik kom niet iedere dag bij een Hair Center om een pruik aan te laten meten. Wist ik veel.

Foute pruikkeuze

De pruikenmevrouw haalde de pruik die ik vorige week had uitgezocht tevoorschijn en plaatste hem op mijn hoofd. Hmmmm, hij zat anders. De andere pruikenmevrouw had de scheiding naar de andere kant gelegd (op mijn verzoek), maar de pruik viel nu totaal anders. Ook keek je er doorheen. Je zag de band van de pruik! De pruikenmevrouw zei dat dat kwam omdat er nu nog haar onder zit en geen hoofdhuid. Met hoofdhuid eronder zou je de band minder zien. Oke. Maar wat ik ook deed en friemelde, ik kreeg de pruik niet zoals ik het wilde. En je bleef die band zien. Bovenop de pruik was de haarinzet niet zo veel en vriendin N en ik betwijfelden of de pruik met hoofdhuid eronder ook niet te ‘doorzichtig’ was. Ik twijfelde enorm. Want het laatste wat je wilt als je een pruik moet dragen, is de hele tijd panisch te moeten denken of je bandje van je pruik niet zichtbaar is en iedereen naar je gaat staren omdat het zo duidelijk is dat je een pruik draagt! Ik had er geen goed gevoel bij.

De pruikenmevrouw vond dat vervelend voor mij, want er was aan de pruik gewerkt en dus moest ik deze pruik afnemen. Sorry? Moet ik een pruik kopen die ik niet mooi vind staan en waar ik ongemakkelijk van word? Er was niet in de pruik geknipt, alleen wat met de scheiding gedaan en er was een plakplaatje ingezet. Dat plakplaatje is om straks de pruik aan je hoofd te kunnen plakken zodat hij beter blijft zitten. “Ja”, zei ze, “dat plakplaatje is erin gemaakt”. Gelukkig had ik lekkere Rotterdamse vriendin N bij me. 😊 “Ze hoeft toch zeker geen pruik te kopen die ze niet wil zeg! Dat plakplaatje moet je ook bij andere mensen erin maken, dus dat maakt toch geen verschil dat dat er al ingenaaid is! Als ik een pruik kom kopen, weet ik toch niet of dat plakplaatje er al in zit of niet! “ Precies wat ik ook dacht. Ik kan normaal gesproken héél goed voor mijzelf opkomen, maar op dit soort momenten is het zo fijn dat je iemand bij je hebt die het voor je opneemt, omdat het al een vreselijk gedoe is dat pruiken passen als het niet lukt. De pruikenmevrouw ging weg om te overleggen. “nee”, zei ze, toen ze terug kwam, “het kan echt niet. Je moet deze nemen”. Ik werd doodongelukkig en vriendin N en ik maakten weer duidelijk dat dit toch niet kon. Dat het geen hoed of sjaal is die ik kom kopen, maar een pruik! Een fucking pruik van honderden euro’s. Wéér ging de pruikenmevrouw weg om te overleggen en weer kwam ze met een nee terug. Ik barstte in huilen uit. Dit kon niet waar zijn. Ik was de laatste dagen al extreem moe en kon dit gedoe er even niet bij hebben. Klotepruik. Dat je zoiets wat voorheen heel gewoon was, je haar, ineens kwijt raakt en op zoek moet naar vervangend haar. Pruikenhaar dat nooit zo is als je eigen haar. En dat je dan een pruik moet nemen waar je helemáál niet blij mee bent. Wat een drama. De pruikenmevrouw ging weg en kwam terug met de mededeling dat ze gebeld had naar de pruikenmevrouw die mij vorige week geholpen had. Die liep op de markt, maar zou speciaal voor mij terugkomen.

Nieuwe pruiken passen

Pruikenmevrouw nr 1 kwam binnen en begon gelijk over andere pruiken en zei dat ze begreep wat ik bedoelde. Ze wilde de pruik niet eens meer op zien. Oke. Heel fijn. Pruikenmevrouw nr 1 ging andere pruiken voor mij halen met een dikkere inzet aan de bovenkant. Omdat ik graag halflang haar wilde heb ik diverse halflange pruiken gepast. Maar geen van alle vielen zoals ik wilde. Ik wil graag een bloot voorhoofd. Geen pony. Dat ben ik niet gewend bij mijn gezicht. Maar als je geen pony hebt zie je de aanzet, de band, van de pruik beter. Ik zat zo te pielen met de langere pony goed te krijgen dat pruikenmevrouw nr 1 zei: “dat gaat ‘m niet worden. Je bent teveel bezig met hem in een bepaald model te krijgen waar hij niet in valt. Dan ben je straks alleen maar bezig met het goed doen van je haar als je de pruik op hebt!” Ja, dat is natuurlijk niet de bedoeling.

Noodgedwongen corte coupe

Ik probeerde een korter model. Met pony. Tja. Niet echt wat ik voor ogen had, maar hij stond best leuk. En niet zo’n gedoe met een mogelijk zichtbaar bandje. Uiteraard kan dat nog steeds zichtbaar zijn, maar wel veel minder dan met een pruik die uit je gezicht valt. Omdat ik niet echt overtuigd was van het korte model, ging pruikenmevrouw nr 1 nog twee iets langere pruiken halen. Ze zei dat ze nu echt haar best had gedaan. Met andere woorden: nu moet je er eentje kiezen! Ze heeft ook echt haar best gedaan en ik dacht natuurlijk dat ik de juiste pruik voor mij al had gevonden. Maar ja. Dat bleek niet zo te zijn. Misschien ben ik wel een lastige klant. Dat kan. Dat zou me ook niets verbazen, kritisch als ik ben 😊. Maar hee, ik kom geen broodje kopen en ook mijn vriendinnen en dochter vonden heel veel pruiken niet bij mij passen. Alhoewel ik volgens de pruikenmevrouw een pruikengezicht heb en bijna alle pruiken mij wel stonden. Dat was ook wel zo. Maar dat een pruik bij je staat is één ding. Hij moet ook wel bij je passen. Het is je nieuwe kapsel voor een aantal maanden. Ik voelde de druk om er één te moeten kiezen. Ik moest toch wat. Want dit weekend zou ik kaal kunnen zijn. Dan heb ik in ieder geval een pruik in huis. Ik heb dus maar het korte model genomen. Ik kan niet zeggen dat ik er echt blij mee ben. Het is zoooo anders. Maar ja. Aan de andere kant is de overgang van een korte pruik naar straks mijn eigen nieuwe korte haar niet zo groot. De overgang nu, van mijn halflange haar naar kort is enorm. Maar ook dat zal vast wel wennen (ook voor jullie :-)). Alles beter dan een kale kop!

Nog niet kaal!

Vandaag is de 20^e dag na de chemo. Ik ben nog niet kaal. Wel ben ik vandaag en gisteren heel veel haar verloren. De pruikenmevrouw had het erover dat mijn haar omhoog kon gaan kruipen en dan zou gaan klitten. Huh? Haar dat omhoog kruipt? Nog nooooooit van gehoord. Man, ik leer dagelijks nieuwe dingen. Dingen die je weliswaar liever niet leert, maar zo zie je maar, hoe weinig we eigenlijk weten van het hele kankerproces als je er zelf niet direct mee te maken hebt (gehad). En ja hoor, vandaag zag ik dat er plukken haar ‘omhoog gekropen’ waren. Er zaten klitten in, die ik nooit heb. Ik moest van de klitten afblijven, want als ik die eruit zou proberen te halen, zou ik mijn haar eruit trekken. Natuurlijk kon ik dat niet laten. Eigenwijs als ik ben. Ik ga toch niet met een bos klitten lopen! Ik ben mijn haar gaan borstelen en haalde daarmee heeeeeel veel haar weg. Daarna ben ik mijn haar gaan wassen. Daar trok ik ook hele plukken met klitten eruit. Toch ben ik nog steeds niet kaal. Ondanks de enorme hoeveelheid haar die ik verloren ben. Misschien ‘het geluk’ dat ik zoveel haar heb. Toch voel ik dat het niet lang meer gaat duren voordat ik alles kwijt ben. Ik voel het werken op mijn hoofd. Kleine prikjes en jeuk. Ik voel dat het bezig is. En misschien is het ook beter om straks mijn haar kwijt te zijn. Want ik zie nu al dat mijn haar lelijker en droger is. Dan kan je koste wat kost je haar willen behouden, maar als je dan een vlassig bosje haar op je hoofd hebt is dat ook niets natuurlijk. Alhoewel je dan thuis niet kaal hoeft rond te lopen. Nou ja, ik ga het zien. Dan kan ik altijd de beslissing nemen, als er iets te beslissen valt. Ik heb trouwens net ook een chemo bandana, hoofddoekje en slaapmuts gekocht! Mijn god, shopte ik eerst online voor leuke jurkjes, nu ben ik op zoek naar hoofddoekjes om mijn kale hoofd te bedekken. Het kan verkeren!

Mentaal zo sterk

Weet je wat zo gek is? Dat ik soms zelf niet weet waar ik de mentale kracht vandaan haal. Het is er gewoon. Van de week dacht ik aan kaal worden en zei ik ineens hardop tegen mijzelf: “Daar leer jij ook weer mee dealen Daf, dat kan jij! Kom maar op met die kale kop”! Ik word afgebroken door de kanker, de chemo en alle ellende eromheen, maar ik voel me onoverwinnelijk. Ik ga dit winnen. Ik zal dit ondergaan. Er niet tegen vechten want dat heeft geen zin. Laveren, zoals een vroegere vriendin dat omschreef. Incasseren. En vooral loslaten en accepteren. Uit dit traject kan je mentaal alleen maar sterker naar voren komen. Alhoewel ik me kan voorstellen dat het aan de andere kant je levenslust, je enthousiasme, je uitbundigheid, je enorme geloof in dat je zelf heel veel dingen kunt bewerkstelligen, gedeeltelijk kapot maakt. Ik weet nu al dat ik nooit meer dezelfde persoon zal zijn. Ik zal nog meer littekens hebben. Nu niet alleen geestelijke littekens, maar ook lichamelijke. Mijn geestelijke littekens hebben mij tot nu toe alleen maar sterker gemaakt. En zelfbewuster. Een mooier mens. Diepzinniger. Gedrevener. Gevoeliger. Maar ook krachtiger. Liever. En beter in het bepalen van mijn grenzen. Weten wat ik niet wil. En wat wel. Binnen bepaalde kaders. En dat durven aangeven. Eerlijk en duidelijk durven zijn. Hopelijk ben ik over 2 jaar een nog betere en mooiere versie van mijzelf. Geestelijk dan. Lichamelijk ben ik bang voor wat komen gaat.

Tweede chemo met icecap

Morgen is de 21^e dag en dus mijn tweede chemo. Ik moet eerst een bloedtest doen om te zien of de chemo doorgaat, vanwege mijn tekort aan witte bloedlichaampjes. Ik ben heel erg moe de laatste dagen, ik hoop niet dat dat een teken is dat mijn bloed niet goed is. Witte bloedlichaampjes hebben te maken met je afweersysteem. Dat moet voldoende zijn om de volgende chemo te ondergaan. Moeheid heeft daar denk ik niets mee te maken. Maar ik ben geen arts. Ook bij de tweede chemo zal ik de icecap dragen. Weer afzien en misschien voor niets. Maar ik ben mijn haren nog niet allemaal kwijt. Mijn wilde haren wel, hahaha. Hopelijk tijdelijk, want ik ben gek op die wilde kant van mijzelf 😊. Een vriendin van mijn vriendin heeft de icecap alle chemosessies gedragen, ook al was ze al kaal. Volgens haar heeft dat ervoor gezorgd dat haar haar na de chemo’s sneller en mooier terugkwam. Omdat je door de icecap toch je haarvaatjes beschermt. Mijn oncoloog had daar nog nooit van gehoord. Vond het wat vreemd geloof ik. Maar ik kan me daar wel iets bij voorstellen. De vraag is of je met een kale kop toch wilt investeren in die 2 uur extra tijd per chemo die de icecap kost. En of mijn ziekenhuis dat wel wil doen. Als ik het persé wil, zullen ze daar toch wel akkoord mee gaan? Ik zal het zien.

Blogpauze

De vorige chemo was ik te slecht en te zwak om een blog te schrijven. Ik was begonnen, maar maakte hem niet af. Misschien dat het deze week ook niet lukt. Er werd mij al gezegd dat ik nu niet mijzelf het schrijven van een blog als druk op moet leggen. Dat is natuurlijk niet de bedoeling. Ik moet niet denken dat ik dat MOET doen. Dat klopt. Dat is weer mijn gedrevenheid en enthousiasme dat ik mijzelf weer doelstellingen opleg. Dat is wie ik ben. Er komen altijd dingen op mijn pad waar ik enthousiast van word en energie van krijg. En waar ik dan volledig voor ga. Dat is ook het geval met mijn blog, maar dat moet ik alleen doen wanneer ik er zin in heb en er de kracht voor heb.

Op naar de volgende chemo. Hoe gek het ook klinkt: ik hoop dat hij doorgaat! Het beste is om het chemoschema aan te houden. Als deze tweede chemo al op moet schuiven, hoe gaat het dan met mijn volgende chemo’s? En zijn ze dan nog even effectief? De chemo’s worden niet voor niets gegeven binnen een bepaald tijdsschema. Maar goed. Als het niet zo is, dan is het zo. Dan kan ik ook hier weer niets aan veranderen. Het is wat het is.

Veel liefs,

Daphne