Blog 18: Leef!!!

“Leeeeeef!!! Alsof het je laatste dag is”, uit volle borst heb ik dat lied het laatste jaar meegezongen. Maakte niet uit waar. Als ik het lied hoorde, veerde ik op en begon ik te dansen en mee te blèren. Zingen kan ik namelijk niet. Hahaha. Dat lied voelde zooooo als mijn lied. Het beschrijft wat ik deed: leven alsof het mijn laatste dag is. Genieten. Voelen. Alles uit het leven halen. Gelukkig zijn. En nu voelt het nog meer als mijn lied. En boodschap. Naar iedereen. Lieve mensen: Leef! alsof het je laatste dag is. Echt. Doe het. Het brengt je zoveel moois. En besef: ineens kan alles anders zijn. Als je gezond bent heb je zoveel wensen. Als je ziek bent, heb je maar één wens: beter worden. Overleven. Dat is echt zo. Al mijn andere wensen zijn naar de achtergrond geschoven. Iedereen die mij goed kent weet dat Leef!!! mijn lied was. Mijn dochters uiteraard ook. Vrijdagmorgen zag ik dat ik ’s nachts om half 2 een spraakbericht had gekregen van twee van mijn dochters. Ze hadden herfstvakantie en waren die week bij hun vader. Ik luisterde. Ze waren uit en blèrden mee op Leef!!! Zooo leuk! Mijn schatjes, die als ze uit zijn aan hun moeder denken als Leef!!! wordt gedraaid. Ik heb het laatste jaar wel meer spraakberichtjes van ze ontvangen terwijl ze Leef!!! aan het zingen waren. En niet alleen van hun. Ook van vrienden. Grappig hoe zo’n nummer ineens bij je gaat horen. Op de één of andere manier vond ik het nu extra mooi.

Dansen

Dansen vind ik heerlijk. Ik voel me vrij. Free like a bird. Het geeft mij energie. Maakt me blij. Door mijn ziekte zijn ook de dansfeestjes waar ik af en toe naartoe ging naar de achtergrond geschoven. Moeilijk, want het was onderdeel van mijn gelukkige leven. Maar wat niet kan, kan niet. Loslaten. En accepteren. Ik had echter al maanden geleden kaarten gekocht voor diverse feestjes. Zo ook voor het indoor festival Dagvlinder in Rotterdam. Veel vrienden en kennissen zouden gaan. Ze vroegen of ik mee ging, al was het maar voor even. Ik heb heel de dag lopen twijfelen. Wel, niet, wel, niet. Pffff, ik werd gek van mijzelf. Wat is wijsheid! Gaan en genieten en misschien voor even de boel de boel kunnen laten en heerlijk dansen. Of thuis blijven, verstandig zijn en geen risico nemen dat ik daar niet lekker word, het teveel is en ik de volgende dag het moet bezuren. Ik voelde mij die dag nog steeds niet helemaal goed door de chemo. Dus besloot ik, hoe verstandig, niet te gaan. Ik heb geappt dat ik niet mee ging en ben buiten even in het zonnetje gaan zitten in mijn tuin. De buitenlucht en het zonnetje deden mij goed. Zo goed, dat ik mij ineens veel beter voelde. Ik besloot toch voor een paar uurtjes (of zolang ik het vol zou houden) te gaan! Ik dacht: Leef!!! Nu kan je nog Daf. Nu ben je nog niet doodziek. Nu heb je nog haar. Weliswaar een stuk dunner en korter, maar je hebt nog haar op je hoofd. Nu voel je je nog redelijk, hetgeen bij latere chemo’s niet meer zo zal zijn. Ga! Leef!!! Geniet! Ik ben gegaan. En wat heb ik genoten! Het was geweldig. Het feest, de sfeer, het dansen, de muziek, maar vooral de mensen. Wat een warme knuffels heb ik die avond mogen ontvangen. Wat een oprecht medeleven. Wat een gevoel van liefde. Wat een complimenten. Over mijn kracht, mijn persoonlijkheid, mijn blogs én mijn uiterlijk. Goh, wat ben ik blij dat ik gegaan ben. Het heeft mij weer bergen energie gegeven. Mijn wereld is zo klein geworden. Hele dagen thuis. Het was zo fijn er weer even echt uit te zijn. En ik moet eerlijk zeggen dat ik mij vandaag, the day after, nog steeds heel goed voel. Als ik wegga heb ik geen zin in hele gesprekken over mijn ziekte. Het is juist zo fijn om weg te gaan en er even niet mee bezig te zijn. Maar ik begrijp dat het raar is om niets te zeggen. Dus een kort gesprekje, een heerlijke knuffel en weer verder dansen. Dat is prima. En voelt goed. Ik heb die avond bijzondere momenten beleefd. Één daarvan was het gebaar van een voor mij onbekende man.

Bijzonder gebaar

Ik vind het leuk nieuwe mensen te ontmoeten. Nu heb ik daar, door mijn ziekte, minder behoefte aan en is het heel fijn een geweldige, warme, bekende vrienden- en kennissenkring om mij heen te hebben. Maar ik hou van het ontmoeten van nieuwe mensen. Met hun levensverhaal. Hun inzichten en ervaringen. Hun kijk op dingen. Ik hou van diepgang. Niet van dat oppervlakkige geneuzel. Zo kan ik, overal en nergens, de mooiste gesprekken met mensen hebben. Doordat ik mij open en kwetsbaar opstel, zijn mensen dat ook vaak naar mij. Daardoor krijg je al snel diepgang. Uiteraard niet met iedereen. Niet iedereen staat daarvoor open of heeft daar behoefte aan en niet met iedereen heb je die connectie. Op het indoor festival zat ik even bij te komen op één van de banken. Ik zat alleen en er kwam een man naast mij zitten. Hij begon een praatje. Het was een leuk gesprek. Hij was zijn vriendin kwijt en kwam even zitten. Hij was gelukkig met zijn vriendin. Drie dochters heeft zijn vriendin, vertelde hij. Hij vond het geweldig. Vooral al die dingen waar zij mee bezig zijn en die ontzettend belangrijk zijn in hun puberleven, maar waar hij als man niets van begrijpt! Hahaha. Ik begreep zo goed waar hij het over had. De vriendjes van mijn dochters begrijpen al dat vrouwengeneuzel vaak ook niet. En mijn vriendjes konden het ook niet helemaal volgen. Drie onderwerpen tegelijk bespreken, twee gesprekken door elkaar heen, doorgaan over details, druk maken om voor mannen onzinnige dingen, kibbelen en 1 minuut later weer samen gieren van de lach… Het is niet te volgen voor een man. Maar het brengt ook zoveel gezelligheid. Zoveel gezellige open gesprekken. En humor. Als mijn meisjes bij mij zijn, is het bij mij thuis … dynamisch. Is dat het goede woord? Ik denk het wel. Maar goed, de man en ik hadden in korte tijd een leuk gesprek. Naast hem zat een man die een beetje van de wereld was. Hij bemoeide zich af en toe met ons gesprek. Daar was weinig van te verstaan en het was nogal warrig. Op een gegeven moment zegt de ‘afwezige’ man: “ik ben jaloers op jouw haar!” Dan weet je gelijk in welke staat hij was. Dus ik zeg dat ik dat goed vind om te horen omdat mijn haar bij lange na niet is wat het was. Waarop mijn gesprekspartner vraagt hoe dat komt. Ik keek hem aan en toen zei hij het zelf: “toch niet chemo!”. Ik vertelde kort hoe en wat. Hij gaf aan dat het gelukkig allemaal goed geregeld is in Nederland met de ziektewet en dat hij ooit iemand kende die voor een Amerikaans bedrijf werkte en tussen de chemo’s door moest werken. Ik vertelde dat dat voor mij ook geldt. Dat ik een eenmanszaak heb en geen AOV. En dus ook moet werken tussen de chemo’s en operaties door. Vervolgens vertelde ik hem over mijn blogs en de doneeractie die mijn lieve vrienden hebben opgezet. Hij pakte zijn telefoon en begon te zoeken. Hij doneerde mij € 100,-. Zomaar. Een onbekende man. Hoe bijzonder. Dankjewel Jochem uit Utrecht! Ik wens je alle geluk met je vriendin en je drie bonusdochters.

Mooie mensen

Door mijn ziekte zie ik hoe mooi mensen kunnen zijn. Je leest en hoort zoveel narigheid en er is ook veel ellende. Er zijn veel onbetrouwbare mensen die anderen kwaad doen. Daardoor vertrouwen de mensen elkaar niet meer. Maar ik zie nu zoveel moois. Ik zie nu zoveel goeds bij de mensen. Bij mensen die ik ken, maar ook bij heel veel mensen die ik niet ken. Mensen met een hart. Die goed willen doen voor een ander. Nu zit ik weer met tranen in mijn ogen. Maar het is ook zo ontzettend mooi om dit te ervaren. Het gevoel van ertoe te doen. Dat mensen iets voor je willen betekenen in deze moeilijke tijd. En dan heb ik het niet alleen over financiële steun. Maar ook de warme knuffels. De betrokkenheid. De aangeboden praktische hulp. De lieve berichtjes tussendoor. De kaarten. De bloemen. De cadeautjes. De opdrachten. De liefde. Het is écht hartverwarmend. En het maakt mij nóg sterker. Inmiddels hebben al 75 mensen een donatie gedaan aan de doneeractie die voor mij is opgezet. Geweldig! Grote bedragen, kleine bedragen, van bekende en onbekende mensen. Allemaal omdat jullie meeleven met mij en de situatie waar ik ongewild in beland ben. Ik ben jullie uiterst dankbaar voor jullie hulp. Ik geloof hierdoor ook steeds meer in een goede financiële afloop. Dat ik in mijn huis kan blijven met mijn meisjes en financieel kan overleven. Naast dat ik deze ziekte zal overleven. Ik geloof erin en put hoop uit jullie steun. I will survive. Mijn lijflied van Gloria Gaynor is nog nooit zo toepasselijk geweest als nu. Wat jullie mij geven doet mij nog meer in mijzelf geloven. Het geeft mij daadwerkelijk kracht. Ik hoop dat jullie medeleven zo blijft gedurende mijn traject. Ook als het ‘nieuwe’ er af is en ik eigenlijk in de zwaarste periode zit. Ik blijf jullie steun nodig hebben.

Veel liefs,

Daphne