Blog 19: Ik doe het niet goed!

Ik doe het niet goed. Nee. Ik ben niet goed bezig. Ik ben te druk. Te druk met alle ‘aardse’ normale dingen. Dingen die aan de ene kant niet belangrijk zijn en aan de andere kant wel. Zoals werken. Belangrijk, want inkomen. Maar ik ben er deze week weer veeeeel te druk mee. Waardoor ik mijzelf overdag en zelfs ’s avonds geen rust gun. Geen tijd om even te liggen. Geen tijd om even een krantje te lezen. Geen tijd om mij te verdiepen in kanker. Daar gun ik mijzelf geen tijd voor, want deze week kan ik weer. Dus moet ik presteren. Deze week kan ik weer min of meer ‘oude’ Daphne zijn. Dus moet ik gaan met die banaan. Ik moet werken. Ik moet de navigatie van mijn auto updaten. Ik moet een lampje kopen. Ik moet … allemaal met het oog op: straks kan ik het niet meer! Ik had mijzelf juist aangeleerd niets meer te moeten, maar te willen. Nu komt het moeten weer naar boven. Blijkbaar brengt deze overlevingsmodus dat met zich mee. Bij mij dan. Dat zal ook bij iedereen verschillend zijn. Ik neem niet de tijd om mij te focussen op mijn ziekte. Om mij erin te verdiepen. Dat wil ik wel, maar werk gaat voor. Dat is niet goed. Mijn ziekte moet voorgaan. Ik moet / wil beter worden. Ik moet / wil bewuster bezig zijn met mijn ziekte en minder met ‘aardse’ zaken. Ik moet / wil meer naar binnen keren.

Me, myself and I

Aan de ene kant dacht ik dat ik juist goed bezig was. Ik heb mijn ziekte geaccepteerd, ik ben vast van plan om beter te worden en ik blijf bezig met van alles en nog wat voor zover dat mogelijk is. Verder ben ik vrolijk en positief. Als je niet beter wist, zou je niet zeggen dat er iets met mij aan de hand is (als je mij op mijn goede dagen tegenkomt!). Nog niet. Ik heb tenslotte nog haar en zie er nog niet echt ziek uit. Door zo bezig en positief te zijn voel ik mij minder ziek. Ik heb hooguit 2 dagen op de bank gelegen in mijn chemoweek. Van ziek liggen zijn, voel ik mij zieker. Dat is echt zo. Je wordt er lamlendig van. En voelt je zwakker en tot niets in staat. Terwijl ik als ik een blog schrijf, werk, zaken regel, actief ben, ik me veel minder ziek voel. Tuurlijk voel ik die chemo door mijn lichaam, tuurlijk voel ik mij niet fit en soms ronduit slecht, maar ik geef me er niet aan over (behalve op de allerslechtste dagen). Op de dagen dat ik denk dat ik wat kan doen, doe ik wat. Nou ja, niet wat, maar eigenlijk teveel. Ik dacht dat dat mijn kracht was. Maar ik besef nu dat ik gas terug moet nemen. Dat ik uit die vijfde versnelling moet, waar ik altijd in zit. Ik moet naar z’n drie, naar z’n twee, naar z’n één en tenslotte mij volledig overgeven aan het ziek zijn en helingsproces. Overgeven aan mijzelf. Bij mijzelf blijven. In mijzelf. Me, myself and I.

Ik ben niet meer ‘de oude’ Daphne

Chemo maakt alles van binnen kapot. De kwade, maar ook de goede cellen. Daardoor ben ik natuurlijk niet meer ‘de oude’, hoe graag ik dat ook zal willen. En hoe niet ziek ik er aan de buitenkant nog uitzie en hoeveel ik ook doe en actief ben, ik ben wel degelijk ernstig ziek en er gaat een gif door mijn lichaam. Dat voel ik ook. Het vreselijke gevoel van dat gif door je lichaam kan ik niet beschrijven. Maar daarnaast heb ik natuurlijk allerlei bijwerkingen. Ik heb continu pijn in mijn mond. Mijn tong doet pijn en mijn wangen. Mijn tanden doen pijn en mijn kaken. Mijn mond is steeds ontzettend droog net zoals mijn lippen. Ik heb tintelende vingers. Een erg droge huid. Last van misselijkheid en duizeligheid. Oja en vergeetachtigheid. Ik was laatst met mijn oudste dochter, die een weekendje weg was met haar vriend, aan het appen over hoe leuk ze het hadden. Een paar uur later app ik haar of ze bij Fuiks moet werken die dag, omdat ik dan gezellig langs zou komen. “Mam, ik zit toch in Arnhem!” Ojaaaaaa. Dom, dom, dom. Dit soort situaties overkomen mij steeds vaker. Maar ik klaag niet. Ik vind het ’te doen’. Nog wel. Daarnaast ben ik natuurlijk veel bevattelijker voor allerlei ziektes en bacteriën. Mijn witte bloedlichaampjes zijn aan de erg lage kant. Dat wil zeggen dat mijn afweer- of immuunsysteem minder goed werkt. Ook kapot gemaakt door de chemo. Ik word dus sneller ziek. Ik kan sneller een koortslip krijgen of aften, ook al had ik daar daarvoor nooit last van. Wondjes genezen minder snel. Ik moet dus veel beter uitkijken. Vaker mijn handen wassen. Opletten dat ik niet uit een vies glas drink of in aanraking kom met zieke mensen. Ik moet oppassen met het gedag zoenen van vrienden. En van mijn meisjes. Wij zoenen elkaar op de mond. Mijn meisjes en ik. Dat kan ik dus beter niet meer doen. Ik moet zoveel mogelijk besmetting met wat dan ook zien te voorkomen. Daar moet ik ook even aan wennen. Want ik ben erg gemakkelijk in het uit iemands anders glas drinken of restjes van de vorige dag opeten. En ik was werkelijk zelden ziek. Maar nu ben ik zeer bevattelijk voor van alles en nog wat. Nee, ik ben niet meer ‘de oude Daphne’ en dat is een realisatieproces dat ik stap voor stap doorloop.

Overgeven aan mijn ziekte

Ik ben niet ‘de oude’ en ik moet ook niet ‘de oude’ willen zijn. Ik moet mij meer overgeven aan mijn ziekte. Er meer mee bezig zijn. Op een positieve manier dan. Ik wil andere mogelijkheden onderzoeken, naast de wetenschappelijke behandelingen. En nog meer bij mijzelf komen. Alhoewel ik echt wel mijn bewustwordingsmomentjes heb hoor. Zo heb ik de dagen na de chemo ’s avonds in bed mijn hand op mijn borst gelegd en heel bewust gevisualiseerd dat alle chemo naar mijn tumor ging. Ik voelde de energie stromen. En ik zag die tumor afbreken. Het is niet zo dat ik mijn kop in het zand steek. Ik realiseer mij heeeeel goed dat ik erg ziek ben. Alleen die  gedreven Daphne kan haar oude leven en manier van doen nog niet helemaal loslaten. En ik voel me ook gewoon heel sterk en positief. Het is geen spelletje dat ik speel. Ik voel me écht krachtig. Ik denk dat het een proces is. Het hangt ook van je karakter en persoonlijkheid af hoe je met deze ziekte omgaat denk ik. Ik voel me absoluut niet zielig. Ik sta iedere dag vrolijk op. Ben dankbaar voor een heleboel zaken. Heb alleen de donderdag en vrijdag na mijn eerste chemokuur een dipje gehad. Daarna niet meer. Op wat traantjes na over een pruik of een ander besefmoment. Maar dat duurt niet langer dan 5 minuten. Ik besef heel goed dat het allemaal nog veel zwaarder gaat worden. Zeker als ik straks die vier vreselijk zware chemokuren ga krijgen. En de operaties. En bestralingen. Maar dat is dan. En nu is nu. Ik leef met de dag. En denk aan de spreuk van mijn oma in blog 10: een mens lijdt het meest, door het lijden dat hij vreest. Ik vrees de laatste vier chemo’s, waarvan ik 3 december de eerste krijg. Ik ben bang. Maar ik wil dat mijn huidige leven niet laten beïnvloeden. Dan zou ik nu al in zak en as zitten over wat eventueel komen gaat. Niet dus. Toch moet ik nog dieper naar binnen. Daarom heb ik vrijdag een afspraak met een kankercoach.

Kankercoach

Vrijdag ga ik naar een kankercoach. Als je geen kanker hebt, heb je daar nog nooit van gehoord. Ik dus ook niet. Ik ontving een mooie mail van kankercoach M. Ze schreef onder andere: “Via LinkedIn kwam ik terecht op jouw blogs over Je kankertijd. Elke letter, elk woord, elke zin is voor mij herkenbaar. Ik heb hetzelfde meegemaakt in dezelfde ziekenhuizen en ben inmiddels een doorwinterde ervaringsdeskundige op dit vlak. Ook ben ik inmiddels verrijkt met veel kennis, kunde en ervaring op het terrein van reguliere, spirituele en alternatieve  genezing van borstkanker. Ik ben naast mijn reguliere baan, inmiddels ook coach van kankerpatiënten, en getroffen door jouw openhartige blogs en ondersteun jou graag belangeloos in jouw proces.”  Kankercoach M heeft zich bij de start van kankercoaching voorgenomen om jaarlijks een persoon gratis te coachen. Dat is haar vorm van circulair en duurzaam werken. Omdat mijn verhaal haar raakte ben ik uitverkoren. Geweldig toch! Wéér een prachtig voorbeeld van hoe goed mensen willen doen voor een ander. Kankercoach M werkt vanuit ieders persoonlijke verhaal en is gespecialiseerd in het begeleiden naar diepgang achter de ziekte om inzichten te achterhalen die relevant zijn voor de genezing. Dat is volgens mij precies waar ik naar op zoek ben. Vrijdag gaan we kennis maken met elkaar en zien of zij iets voor mij kan betekenen. Ik ben overtuigd van wel. Ik weet zeker dat zij mij kan helpen bij een heleboel dingen, maar zeker bij het proces van loslaten van wat was en naar binnen keren. Het ‘buiten’ laten voor wat het is. En de nieuwe Daphne met kanker te vinden. Want hoe fijn en geweldig ik al jullie aandacht, liefde en steun ook vind, IK moet het doen. IK alleen moet dit doorstaan. En IK alleen moet het zien te winnen van de sluipmoordenaar in mij.

Veel liefs,

Daphne