Blog 20: Geen chemo, wel chemo

Maandag 12 november stond mijn chemo gepland. Maar hij ging niet door. Ik heb te weinig witte bloedlichaampjes. Dat levert teveel risico’s op op ziektes en infecties. De oncoloog in opleiding die mij steeds heeft begeleid moest overleggen met de oncoloog over uitstel. De oncoloog die op de hoogte is van mijn dossier was er echter niet, dus overlegde ze met een andere aanwezige oncoloog. Die gaf aan de chemo een week op te schuiven naar 19 november.

Chemo op 19 november

De chemo een week opschuiven? Ik stond ervan te kijken want mijn 5^e chemo staat gepland op 24 december en toen ik vroeg of we die niet konden verschuiven tot na de Kerst, zodat ik toch nog fijn Kerst kan vieren, was dat erg moeilijk. Het was niet aan te raden. En nu wordt het zomaar een hele week opgeschoven. Maar ja, als de oncoloog dat zegt dan zal het wel goed zijn, denk je dan. Aan de ene kant vond ik het fijn, want nu had ik nog een week extra kwaliteit van leven. Aan de andere kant uiteraard niet goed, want chemo volgens het schema is natuurlijk het beste voor mijn genezing. Het protocol schrijft niet voor niets iedere drie weken chemo voor. Dus ja… heel dubbel dus. Maandag 12 november kreeg ik echter een telefoontje van de oncoloog die mijn dossier kent en die ik nu voortaan als vaste oncoloog krijg. De oncoloog in opleiding vertrekt naar het EMC voor haar volgende praktijkervaring. Jammer want het is toch wel fijn om een vaste vertrouwenspersoon te hebben die je kent. Ondanks dat ze in opleiding was vond ik haar heel bekwaam en een fijne, begripvolle vrouw. Ik wens haar dan ook veel succes met het vervolg van haar opleiding.

De oncoloog gaf aan het niet eens te zijn met de beslissing van haar collega om de chemo een week uit te stellen. Zij gaf aan dat mijn tumor zeer kwaadaardig is en als er teveel tijd tussen de chemo’s zit dat de tumor weer kan gaan groeien. Precies wat ik dacht, met het gesprek over de behandeling voor Kerst in mijn achterhoofd. Ze gaf aan dat die collega waarschijnlijk nog uitging van de oude methode waarbij eerst de borst/tumor verwijderd wordt. Dan is een week uitstel niet zo erg, want er is geen tumor meer die kan aangroeien. Maar in mijn geval zit de tumor er nog. En die kan zonder chemo gewoon weer aangroeien. Mijn oncoloog gaf ook aan dat zij liever had gehad dat ik op maandag 12/11 voor de geplande chemo nogmaals bloed had laten prikken. Dat mijn witte bloedlichaampjes dan misschien wel goed waren geweest en ik gewoon de chemo op de 12e had kunnen ondergaan. Pffff. Dat was ook mijn idee, maar ik kreeg een andere instructie. Zo zie je maar, dat je toch niet zomaar alles aan moet nemen. Deed ik al niet, maar dit is weer een bewijs. En ook dat er geen andere artsen / oncologen, die jouw dossier niet kennen, moeten beslissen over jouw behandelplan.

Chemo op 15 november

Ik had de week van 12/11 vrij gehouden met werk, omdat ik die week rustig aan moet doen door de chemo. De opdrachten en afspraken had ik allemaal geplaatst in de week van 19/11. Maar die week zou ik nu mijn chemo krijgen. Ik ben dus mijn afspraken weer gaan verzetten naar de week van 12/11. En ik moest de week van 19/11 vrij gaan maken van opdrachten. Op maandag 12/11 kreeg ik dus een telefoontje van mijn oncoloog met het verzoek of ik op 14/11 bloed wilde komen prikken en langs wilde komen voor een afspraak met haar. Als het bloed goed zou zijn zou de chemo op donderdag 15/11 plaatsvinden. Ok. Wéér schakelen. Wéér alles anders gaan plannen. Zoals ik al aangaf in één van mijn eerdere blogs valt er weinig meer te plannen. En als je dat wel doet moet je er rekening mee houden dat het niet door kan gaan. De medische wetenschap bepaalt mijn planning. Dat weet ik ondertussen en ik kan vlot schakelen en aanpassen. Maar ik heb wel heel duidelijk aangegeven dat ik dit niet erg fijn vind. De oncoloog zei dat mijn ziekte voorgaat. Ik gaf aan dat dat voor mij uiteraard ook zo geldt, dat ik beter wil worden en doe wat ik moet doen en onderga wat ik moet ondergaan. Maar dat zij mij eerst zeggen dat de chemo een week opschuift en vervolgens daar weer op terugkomen. Dat dat niet handig is. Dat ik, ondanks mijn ziekte en chemo, toch nog een leven heb. Nog werk en afspraken heb. Dat begreep ze en ze zou het met haar collega bespreken. Ik merk wel dat je erg mondig moet zijn. Er worden zoveel dingen vergeten of gaan niet helemaal goed. Je moet zelf steeds alert blijven. Én mondig zijn. Gelukkig heb ik dat in mijn 30 jaar in Rotterdam wel geleerd. 😊. Ik heb geleerd om ‘charmant mondig’ te zijn. Niet met de botte bijl. Je vangt meer vliegen met honing dan met azijn. Gewoon eerlijk zijn, duidelijk, je gevoel uitspreken en het ook kunnen zien vanuit de anders perspectief. Dat werkt goed.

Mijn witte bloedlichaampjes waren goed, dus heb ik gisteren mijn 3e chemo gehad. Het duurde allemaal best lang. Als ik dan klaar ben met de 1,5 uur extra zit voor de coldcap voel ik mij al wiebelig. Dan voel ik echt dat dat gif door mijn lichaam gaat. Vriendin M was met me mee en aan haar arm, als een oud vrouwtje, verlieten we het ziekenhuis. Bij thuiskomst werd ik wat emotioneel. Ik moest even huilen. Dat was denk ik wel goed, want dat had ik al een tijdje niet gedaan. Ik heb de afgelopen weken weer geleefd zonder echt verdrietig te zijn of zonder dipjes. Ik pakte mijn vriendin beet en voelde mij zo dankbaar voor alles wat ze voor mij doet. Daarna heb ik een joggingbroek aangetrokken en ben ik lekker op de bank gaan liggen en gaan slapen met een klein stukje slaappil. Zonder die pil val ik niet in slaap ook al ben ik zo beroerd. Dat komt door de Dexamethason / Prednison die ik moet nemen tegen de misselijkheid. Daar word je hyper van. Vandaag had ik 2 Dexa (8 mg) moeten nemen, maar ik heb maar 1 pil genomen. Dat werkt beter voor mij. Ik wil wel benadrukken dat niemand dit op eigen houtje moet doen, maar dat je dat altijd moet overleggen met je oncoloog. Dexa kan namelijk in combinatie met chemo bij bepaalde tumoren versterkend effectief werken. Dan MOET je dus wel de voorgeschreven hoeveelheid innemen. Gisterenavond heb ik eerst met dochter A een filmpje gekeken en daarna met dochter J Expeditie Robinson. Ik kijk niet veel TV, maar Expeditie Robinson vinden we erg leuk. Een relaxt avondje met mijn meisjes. Dat was fijn.

De overgang

Mijn nacht was redelijk. Ik heb tot 4 uur goed geslapen. Daarna korte slaapjes. Ik had het warm en moest erg zweten. Waarschijnlijk omdat je door de chemo versneld in de overgang kan komen (die vreselijke overgang waar wij vrouwen allemaal ontzettend naar uitkijken!) en nachtelijk zweten hoort daarbij. Het is grappig hoe relatief alles is. Eerst zag ik op tegen dat gehele overgangsgebeuren. Mijn vriendinnen en ik bespreken het regelmatig. Die heeft last van dit en die van dat. We lachen erom maar vinden het verschrikkelijk. Het is toch ook oneerlijk? Dat je je in de bloei van je leven voelt en dat je lichaam dan ineens bepaalt dat je helemaal niet meer in de bloei van je leven bent. Dat het eigenlijk genoeg geweest is met ‘aantrekkelijk’ zijn. Niet dat je in en na de overgang niet meer aantrekkelijk bent. Integendeel. Ik ken heel veel mooie, aantrekkelijke vrouwen in hun vijftiger jaren. Mooi juist door hun uitstraling en levenswijsheid. Mooi omdat ze van zichzelf houden en weten wat ze willen. Mooi omdat ze ‘zachter’ zijn dan in hun jonge levensjaren. Empathischer. Begripvoller. En mooi omdat ze sterk zijn en weten wat belangrijk is in het leven. Maar ook gewoon mooi. Mooi. Mooi. Stralend. Wat ik wil zeggen is dat je lichaam eigenlijk aangeeft dat het genoeg is. Dat je nu mag aftakelen. Je bent niet meer vruchtbaar, je kan uitdijen aan alle kanten, je kan je taille verliezen, je kan enorme moodswings hebben en opvliegers, je depressief voelen en zo nu en dan veranderen in een bitch, etc, etc. Geen vrouw die daar op zit te wachten. Ik dus ook niet. Ik voel me in de bloei van mijn leven. Nog steeds. Ondanks de kanker.

Ik wilde geen overgangslijf en sportte veel en lette op mijn voedsel (als ik dan alsnog een overgangslijf zou krijgen dan is dat zo en is dat ook weer een proces van acceptatie van je nieuwe lichaam, maar vooralsnog probeerde ik mijn lichaam in shape te houden). Ook hield ik mij vast aan het feit dat mijn moeder haar taille heeft behouden en nooit een overgangsfiguur heeft gekregen. Ook van andere overgangskwaaltjes heeft mijn moeder weinig last gehad. Ze zeggen dat dat vaak genetisch doorgegeven wordt. Ik heb ook verder weinig last en hoop dat dat zo blijft. Geen moodswings of andere dingen waardoor ik niet te genieten ben. Integendeel. Ik ben nog steeds mijn vrolijke, enthousiaste zelf. Gelukkig. Als ik wel last ga krijgen van allerlei overgangsperikelen dan zal ik daar ook weer mee moeten dealen. Naast mijn kanker. En andere nare bijwerkingen. Ik ben juist zo blij dat ik nog zo goed in mijn vel zit en daardoor overal zo positief insta en goed met mijn ziekte en bijwerkingen kan omgaan. Ik hoop niet dat die overgang mij gaat veranderen in een neerslachtig persoon. Dan wordt het omgaan met mijn kanker ook moeilijker. Ik geloof erin dat dat niet gaat gebeuren! Een positieve mindset. Ik ben door de chemo wel 3 kilo aangekomen (en ik was al 3 kilo aangekomen!). Nou ja eigenlijk door de Dexa, waar je enorm van gaat eten. En als ik die pillen niet meer slik heeft mijn lichaam, dat weer aan moet sterken, enorm veel behoefte aan voedsel. Daar geef ik maar aan toe. Daarnaast kan ik er mij er toch nog steeds niet toe zetten om te sporten. Even had ik de spirit, maar die is weg. Logisch dat ik aankom. Meer eten en niet sporten. Ik denk dat dit later in het traject wel weer goedkomt. Mijn oncoloog was er blij mee dat ik was aangekomen. Die verwacht nog wel gewichtsverlies later in het traject. Maar waarom ik dit, voor mannen uiterst a-sexy overgangsverhaal vertel, is om aan te geven hoe relatief alles is. Ik zag op tegen de overgang en alle bijverschijnselen die dat met zich mee kan brengen. Nu kom ik waarschijnlijk versneld in de overgang en is het een klein onderdeeltje van alles wat ik moet ondergaan en doorstaan. Hoe relatief. Maar wel iets wat er óók nog bijkomt. Als je kanker hebt, heb je niet alleen kanker. De behandelingen tegen kanker hebben ontiegelijk veel nare bijwerkingen. Versneld in de overgang raken is er daar slechts één van. Naast allerlei vervelende bijwerkingen die ik al eerder in een blog heb genoemd, had ik van de week ineens een rare bobbel in mijn rechterarm. Wat ik nu allemaal schrijf is niet bedoeld als klaagzang. Mij hoor je niet veel klagen. Ik wil alleen heel graag inzichtelijk maken maken wat kanker met je doet, mentaal en fysiek. Daar hoort het noemen van de bijwerkingen ook bij.

Bobbel in arm

Van de week ontdekte ik ineens een bobbel in mijn rechterarm boven mijn elleboogholte. Ik heb nog niet eerder geschreven over het herstel na de operatie waarbij mijn poortwachtersklier verwijderd is. Terwijl ik daar toch een litteken van zo’n 6 cm aan overgehouden heb. Maar ook dit is weer relatief. Niet belangrijk. En ik was er ook niet zo mee bezig. Totdat ik na 2 à 3 weken merkte dat ik mijn rechterarm niet meer volledig kan strekken. Als ik iets hoog uit een keukenkastje wil pakken of mijn jas aan de hoogste kapstok wil ophangen krijg ik een pijnscheut boven mijn elleboogholte. Alsof er 2 pezen of spieren tekort aan elkaar vastgemaakt zijn en je deze dus eigenlijk wilt overstrekken. Dat geeft een pijnscheut. Ik kan mijn arm dus niet meer strekken zonder pijn. In het ziekenhuis krijg ik geen antwoord op wat dat kan zijn. Maar ik heb het dan ook alleen drie keer met mijn oncoloog besproken en niet met de chirurg die mij geopereerd heeft. Dan moet ik wéér een afspraak plannen en wéér naar het ziekenhuis waar ik al zoveel ben. Maar ik moet het toch maar doen, want nu zit er dus een bobbel op die plek waar ik die pijnscheuten krijg. Daar schrok ik wel van. Als je kanker hebt en je voelt een knobbel gaan gelijk alle alarmbellen af. Ik ben absoluut geen hypochonder, maar dat is wel wat kanker met je doet. Ik heb die nacht niet goed geslapen. Ik zag een uitzaaiing voor me. Aan de andere kant relativeerde ik het door tegen mijzelf te zeggen dat ik in een chemo traject zit en dat het dan onlogisch is dat er een nieuwe tumor ontstaat die nog niet op de PET scan te zien was. Maar toch. Het hield mijn koppie bezig.

De volgende dag heb ik het besproken met mijn oncoloog. Die vond het ook raar en wilde zeker weten dat het geen ontsteking was anders zou de chemo de volgende dag toch weer niet door kunnen gaan. Ik bedoel maar, over plannen gesproken. Onmogelijk. Niets staat vast totdat het echt zover is. De oncoloog belde naar radiologie om een spoedecho van de bobbel in mijn arm te laten maken. De radioloog kon niet goed zien wat het was. Wat zij kon zeggen was dat het waarschijnlijk een bloeding of ontsteking is (dat ziet er op een echo hetzelfde uit vertelde zij). Omdat ik geen koorts heb en de plek niet rood is denkt zij aan een inwendige bloeding naar aanleiding van een trauma (stoten ofzo). Maar ik heb die plek 100% niet gestoten. Wel steeds die pijnscheut als ik mijn arm strek. De bobbel zat niet in een lymfeklier en is daarnaast dus waarschijnlijk ook geen ontsteking. Dus werd besloten de chemo door te laten gaan. 3 uur heb ik die dag weer in het ziekenhuis doorgebracht door dit extra onderzoek. Als je rekent op 1,5 uur kan het zomaar 3 uur worden. Niets erna plannen dus. Ik weet nu echter nog steeds niet wat die bobbel is. Ik snap echt dat iedereen in het ziekenhuis zijn best doet, maar het is toch best raar dat je een vreemde bobbel hebt en niemand weet wat het is. De radioloog vertelde nog wel dat je last in je armen kunt krijgen omdat de chemo daar als eerste binnenloopt. Nu heb ik inderdaad last van mijn pezen/spieren vanuit mijn pols, zowel links als rechts, bovenop mijn arm als je je arm zo houdt als je iemand de hand schudt. Een continue pijn. En nu dan die bobbel. Maar bij mijn chemo’s laat ik links het infuus inbrengen. Dus die rechterarm wordt daar niet door belast. Ik ga het wel weer zien. Mijn lichaam takelt langzaam af (daar heb ik geen overgang meer voor nodig, hahaha) en krijgt veel pijnlijke bijwerkingen te verduren. Ik heb me daaraan over te geven. Nu zit ik op de dag na mijn chemo te bloggen. Het gaat dus redelijk. Ik voel het gif door mijn lijf gaan. Ben wat duizelig en misselijk en de pijn in mijn mond begint weer. Maar het gaat redelijk. Ik heb een tijdje niet geblogd. Ik was de afgelopen week extreem moe en gaf er geen prioriteit aan. Ik was heel druk met werk uitzetten en met allerlei kankergerelateerde afspraken. Dat slokt enorm veel tijd op. Ik heb het bloggen dus even gelaten voor wat het is.

Werk uitzetten

Op LinkedIn heb ik een oproep geplaatst voor collega’s die opdrachten van mij over kunnen nemen die ik zelf niet meer kan doen. Zoals een uitgebreidere opdracht bij een bedrijf in het noorden van het land. Die afstanden wil en kan ik nu niet rijden. Dat soort opdrachten wil ik overdragen. In ruil voor de opdracht vraag ik 25% van de verdiensten. Zo genereer ik toch nog inkomsten ook al doe ik de opdracht niet zelf. Daar heb ik ontzettend veel reacties op gekregen. Ook bood een lieve onbekende dame via LinkedIn aan vrijwillig kleine opdrachtjes te willen doen. Ook andere vrouwen boden aan mij te willen helpen. Echt super lief en mooi. Ja toch? Onbekende mensen die hun hulp aanbieden. Dat verwacht je toch niet echt. Het zet mij aan het denken wat ik voor anderen wil betekenen na mijn ziekte. Ook heb ik mijn lieve oud-collega L ingewerkt, die voor mij een aantal LinkedIn profielen vrijwillig gaat maken. En haar dochter P, die communicatie en design gestudeerd heeft, gaat ook LinkedIn profielen voor mij maken op fifty fifty basis. Helemaal top! Daarnaast heb ik zelf natuurlijk ook nog een aantal opdrachten ingevuld afgelopen week. Kleine opdrachtjes, maar die toch nog wat inkomen opleverden. Mijn inkomen is al erg teruggevallen door mijn beperkte werktijd, maar gelukkig heeft de doneeractie in het begin al veel opgeleverd waardoor ik even vooruit kan. Ook denk ik erover om eventueel aan affiliate marketing te gaan doen op deze kankertijd website. Die wordt zo goed bezocht dat het wellicht een idee is om ook zo een beetje inkomen te generen. Ik ben en blijf ondernemer. Ziek of niet. Ik wil er alles aan doen om straks ‘rustig’ ziek te kunnen zijn en toch inkomen te hebben en rond te kunnen komen. Naast werkgerelateerde zaken heb ik ook weer de nodige kankergerelateerde dingen meegemaakt in mijn kankertijd!

Workshop Look good feel better

Begin november ben ik naar een workshop geweest van look good, feel better. Dat is een gratis workshop uiterlijke verzorging bij kanker en een aanrader. Deze workshop wordt georganiseerd in samenwerking met het ziekenhuis en gegeven door vrijwilligers. Dit zijn veelal beautyprofessionals. Waarvan sommige helaas ook zelf ervaring met kanker hebben. Ze leren je hoe je je moet opmaken zonder wenkbrauwen en wimpers en als je er ‘besketen uitziet’. Lijkbleek en ziekelijk. Wat keek ik uit naar deze workshop (NOT!). Hahahaha. Ik kan mij zat leukere activiteiten bedenken om te doen. Maar ja, ik ging voor het geval dat … Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid :-).  Een toekomst zonder wimpers, wenkbrauwen en haar. Misschien. Want ik heb het nog allemaal. De workshop was leuk, alhoewel ik het meeste wel wist. De lieve dames deden hun best er wat leuks van te maken en we kregen allemaal een goodiebag met mooie producten mee. Dankjewel dames voor jullie tijd en inzet en bedankt Douglas en Ici Paris die onder andere deze workshop sponsoren. Deze stichting kan overigens altijd meer sponsoren gebruiken. Confronterend was wel dat ik de jongste was. De meeste dames waren in de 60. Ja, het is echt een feit dat ik een erg jonge kankerpatiënt ben. Zeker niet de enige, maar cijfermatig gezien wel behorend bij een zeer klein percentage dat de ziekte voor haar vijftigste krijgt.

Gesprek kankercoach

Begin november had ik een gesprek met kankercoach M. In een vorige blog schreef ik daar al over. We zouden een korte kennismaking hebben. Het gesprek duurde uiteindelijk 3,5 uur! Dat had zij zelden of nooit meegemaakt. We hadden een goede vibe, klikten goed en begrepen elkaar. Ook op dieper vlak. Vooral op dieper vlak. Ik wist waar ze het over had. Ik zat al in zo’n proces. Niet door de kanker, maar door jarenlange zelfreflectie. Door de weg die ik al aan het bewandelen was naar complete zelfliefde. Hierdoor levelden we goed. Ze hoefde niet uit te leggen wat ze bedoelde. Ik kon mij er helemaal in vinden. In hoe je jezelf van binnenuit kunt helen. Daar was ik al jaren mee bezig. En nu ga ik het toepassen op de heling van binnenuit van mijn kanker. Naast de medische behandelingen. Zij gaat mij daarin begeleiden. Daarnaast heeft zij bergen ervaring. Met alternatieve behandelingen, met het gemakkelijker maken van bepaalde keuzes, etc. Het voelt goed. Het voelt fijn te weten dat ik bepaalde zaken en keuzes kan bespreken en iemand te hebben die je daarin een spiegel voorhoudt. Iemand met wie ik level. Die mijn levensvisie deelt. Of ik de hare. Dat zelfliefde je belangrijkste kracht is. Als je in jezelf gelooft en van jezelf houdt, gaat er een prachtige wereld voor je open, kun je bergen verzetten en krijgen ‘foute mensen’ geen vat op jou. Het maakt je gelukkig. Het maakt dat je kunt genieten van alle mooie dingen. Ook kleine dingen. De manier waarop je in het leven staat, is allesbepalend is. Omarm het leven en het leven omarmt jou. Omarm de mensen en de mensen omarmen jou. En vertrouw op je intuïtie. Die laat je nooit in de steek als je écht luistert. Ik heb helaas op het vlak van mannen de laatste jaren te vaak niet naar mijn sterke intuïtie geluisterd. Ik heb mijzelf teveel weggegeven en mijn zelfrespect op de proef gesteld. Dat is mijn valkuil en mijn leerschool. Dat weet ik. En kankercoach M ziet daarin ook mijn heling. Met die heling en weg naar complete zelfliefde was ik al een tijdje bezig. Zo fijn dat M mij daar verder in gaat ondersteunen.

Ik kreeg van M een mooie mail, waarin ze aangaf dat blog 19 waarin ik zeg dat ik het niet goed doe, geen recht doet aan mij. Ze schreef onder andere: ” … Volgens mij is het ook niet een juiste beschrijving van wie jij werkelijk bent en waar je voor staat… Jij bent volgens mij juist een voorbeeld in hoe je met een zware ziekte en het leven daaromheen kunt omgaan. Fouten maken bestaat niet, leren wel! Ik denk dat je jezelf eer en profijt aan doet wanneer je je laatste blog vervolgt met één waarin je zichtbaar maakt dat ‘fout doen’ eigenlijk niet bestaat. Dat alleen maar leren van ervaringen en jezelf steeds beter leren kennen, je daarentegen meer en meer in je kracht zetten. Elke blog dient jou te steunen hierin en zichtbaar te maken hoe goed jij bezig bent, hoe mooi je bent en hoe trots je mag zijn op waar je bent gekomen en hoe je de ziekmakende restanten in je lijf zult opruimen.” Prachtig toch! Laat ik nu van plan te zijn geweest na het gesprek met M een blog te schrijven met de titel: ‘Ik doe het toch wel goed’. Alleen die is er door alle drukte en prioriteiten niet meer van gekomen. Blij dat ik jou ontmoet heb M en ontzettend fijn dat je mij vrijwillig ondersteunt in mijn helingsproces.

Het kan zijn dat sommigen van jullie mijn kankercoach verhaal abracadabra vinden of filosofisch en spiritueel geleuter. Dat kan. Maar ik geloof erin. En ik weet, omdat ik het zelf de laatste jaren ervaren heb, hoe een gelukkiger persoon je kunt worden door bij jezelf te blijven en de diepte in te gaan. Het is een mooie levensreis naar zelfliefde, optimaal geluk en innerlijke rust. En daardoor ook meer liefde naar buiten toe. Ik geloof erin dat mijn zware weg met deze ziekte ook weer meer zelfinzicht gaat geven. En dat ik achteraf een nog mooiere en sterkere vrouw zal zijn.

Wat een lange blog is dit geworden. En eigenlijk ben ik nog niet uitgekletst… of eigenlijk geschreven. Ik wil nog schrijven over alle mooie reacties op mijn blogs en het effect van mijn blogs. Ik ga daar een aparte blog aan besteden anders wordt deze blog echt veeeeel te lang. Bedankt weer voor al jullie support en lieve berichtjes. Tot gauw!

Veel liefs,

Daphne