Blog 29: Happy

Gelukkig. Ik voel me nog steeds gelukkig. Hoe mooi is dat! Door mijn voorgaande blogs vol drama schets ik misschien een ander beeld. Maar het tegenovergestelde is waar. Ik sta iedere dag vol goede moed op. Ben niet chagrijnig of boos. Niet zielig of down. Ik ben eerder vrolijk en positief. Tuurlijk moet ik even slikken en een paar traantjes laten als mijn haren eraf gaan en ik mijn stekelkoppie zie. Tuurlijk baal ik enorm als ik moet concluderen dat ik mij toch echt moet laten bestralen. Met alle gevolgen van dien. Tuurlijk is het heftig dat ik al die pijnen, bijwerkingen en enorme moeheid moet ondergaan en doorstaan. Tuurlijk is het zwaar confronterend als je jezelf in 5 maanden tijd fysiek compleet ziet veranderen. Tuurlijk moet ik het even verwerken als ik te horen krijg dat mijn chirurg mij een borstoperatie optie geeft die ik niet acceptabel vind en niet wil. Want wat nu? Maar ik ga door. Vol goede moed!

Vechter

Ik ben een vechter. Ik leg mij niet zomaar bij zaken neer. Ik beland niet uren of dagen in een dip daardoor. Ik slik en 5 minuten later ga ik verder. Dan ga ik oplossingen bedenken. En komen er direct allerlei mogelijkheden in mijn hoofd die ik ga uitzoeken. Mogelijkheden blijken dan regelmatig onmogelijkheden. Maar dan heb ik het in ieder geval geprobeerd. Bij sommige dingen moet ik mij wel neerleggen. Die kan ik met de grootste wil van de wereld niet veranderen. Zoals mijn haar afscheren. Het kon niet anders dan dat mijn haren eraf gingen. Moeilijk, maar ik heb er alles aan gedaan mijn haren te behouden en dat is niet gelukt. Jammer, maar helaas. Dan moet ik mij daar bij neerleggen en verder gaan. Een shampoo kopen speciaal voor chemohaar en hopen dat mijn haren snel weer gezond aangroeien. That’s all that’s left. Maar bij zaken waarvan ik denk dat het beter of anders kan, zal ik niet rusten voordat ik zeker weet dat ik alle mogelijkheden heb bekeken en onderzocht!

Positief

Toch verbaas ik mijzelf over mijn enorme positiviteit, (veer)kracht, incasseringsvermogen en vrolijkheid. Over het intense geluksgevoel dat ik kan ervaren, ondanks deze zware tijd. En dat ik de kunst van het genieten nog steeds beheers. Misschien zelfs nog meer dan voor mijn ziekte. Ik voel regelmatig een diep gevoel van gelukkig zijn. Uiteraard zijn er de zwaardere momenten en de dagen dat ik weinig kan. De emotionele momenten. Maar dan nog voel ik mij niet lost. Ik weet niet hoe dat kan. Hoe ik dat doe. Ik heb mijzelf zelfs afgevraagd: Daphne voel je wel echt, ben je echt bij jezelf? Besef je wel wat er allemaal gebeurt? Heb je niet een enorm pantser opgetrokken waardoor je niets naar binnen laat komen? Maar dat is niet zo. Ik voel juist heel intens. Ik kan een intens verdriet voelen op het moment dat ik voor het eerst mijn korte koppie zie. En mijn tranen even lekker de vrije loop laten. Ik ervaar genoeg emoties. Van blijdschap, verdriet, frustratie, geluk, onvermogen en wat al niet meer. Maar de negatieve emoties zijn van erg korte duur. Ik geloof in een mooie toekomst. Ik geloof erin dat de dingen die ik wil realiseren, dat ik die ook daadwerkelijk ga realiseren. Ik geloof in de wet van de aantrekkingskracht. En sinds mijn ziekte geloof ik nog meer in liefde en vriendschap.

Vriendschap

Mijn geluksgevoel komt ook voort uit de grote vriendschap en liefde die ik mag ervaren en voelen van mijn meisjes, familie, vrienden, kennissen en onbekende mensen. Nog steeds ontvang ik regelmatig een attent kaartje, een bloemetje, een cadeautje, een donatie (via de doneeractie of privé) en op zakelijk gebied ondersteuning. Zo bood een fotograaf via LinkedIn aan dat als ik een klant heb die een mooie fotoreportage wil laten maken, hij dat dagdeel werk aan mij schenkt. Ik mag dus factureren voor zijn werk! Ook heb ik de fotoreportage met mijn meisjes, die ik drie weken na mijn diagnose heb laten maken door Marcel Krijger, van hem cadeau gekregen. Hoe lief! Daarnaast krijg ik nog steed veel lieve berichtjes, mailtjes en telefoontjes. Het is zooooo fijn te ervaren dat mensen aan je denken. Dat doet mij echt enorm goed. En dan de vrienden en vriendinnen die tijd vrijmaken om met mij naar het ziekenhuis te gaan. Niet het leukste wat er is, maar ze doen het wel (alhoewel het meestal best gezellig is :-)). Dat bezorgt mij een gevoel van geluk. Dat ik zulke lieve mensen om mij heen heb. Lieve vriend M die er altijd voor mij is. Andere vrienden en vriendinnen. Gisteren ben ik gaan wandelen in het bos met mijn lieve vriendin Y. Daarna voelde ik mij goed genoeg om nog een hapje te gaan eten in de stad. Wat was dat heerlijk. Een frisse neus en daarna kort ouderwets de stad in. Fijn om er even uit te zijn met een vriendin. Dat waren de dingen die eens zo gewoon waren. En nu zo bijzonder. Vandaag komt vriendin A langs uit Haarlem en neemt eten mee. Maken we het hier thuis gezellig. En morgen komt vriendin A uit Breda langs. Zij maken tijd voor mij om mij te bezoeken en mij gezelschap te houden, nu ik zoveel thuis zit. Dat is toch geweldig. Daar word je toch ook blij van!

Schuldgevoel

Een ding waar ik wel last van heb is mijn schuldgevoel. Schuldgevoel getuigt van empathisch vermogen (ohhhh shit, vriendin X vergeten sterkte te wensen met… of neeeeee, de verjaardag vergeten van …). Schuldgevoel functioneert ook als een persoonlijk waarschuwingslampje (Damn, ik heb gisteren teveel lekkere hapjes gegeten…). Guilty! Schuldgevoel wordt veroorzaakt door de overtuiging dat we iets verkeerd hebben gedaan of een ander schade hebben berokkend. Maar schuldgevoel werkt negatief op je gemoedsrust. Daar moet je je dus niet aan overgeven. Je hebt er niets aan als dat stemmetje de hele dag door tegen je zegt hoe slecht je bezig bent geweest. Dat draagt niet bij aan jouw positieve welbevinden.

Mijn schuldgevoel zit hem in het feit dat ik ALLES wil doen om beter te worden, maar dat ik sommige dingen laat liggen. Met name mijn gebrek aan buitenlucht, bewegen en sporten bezorgt mij een schuldgevoel. Ik beweeg te weinig en kom te weinig buiten in de frisse lucht. Terwijl dat een positief effect heeft op de werking van de chemo door je lijf. Maar ik kan het vaak niet opbrengen. Dat is zo niet ik. De knop moet om. Ik moet het niet gaan zien als een moeten, maar een willen. Ik wil beter worden, dus ik wil bewegen. Ik was altijd van het enorm gaan met die banaan. Explosief sporten. Dat zit er niet in nu. Ik moet beginnen met wandelen. En oefeningen doen. Weer kracht opbouwen. Liefhebbers die af en toe een rondje willen lopen mogen zich melden :-).

Doelen

Ik merk dat het voor mij belangrijk is om doelen in mijn leven te hebben. Dat is altijd al zo geweest. Doelen, uitdagingen, wensen, ontwikkelingen, dromen. Ergens naartoe werken. Zaken realiseren. Nieuwe dingen doen. Niet stilstaan. Altijd weer iets nieuws bedenken. Dat is mijn ding. Daar haal ik een stuk bevrediging uit. Never a dull moment in my life. Dat is nu ik ziek ben niet anders. Ik stel nog steeds doelen. Dat houdt mij op de been. En geeft nog steeds inhoud aan mijn leven ondanks de rollercoaster waar ik in zit. Ik denk dat die doelen mij ook positief houden. Je hebt altijd wel iets om naartoe te werken. Zowel zakelijk als privé. Als ik geen doelen meer zou hebben en mij enkel en alleen zou overgeven aan mijn ziekte, zou ik denk ik ook niet zo positief met deze situatie om kunnen gaan. Ik probeer te doen wat binnen mijn vermogen ligt en kan op die manier toch nog energie halen uit heel veel dingen. Ik ben blij dat ik zo in het leven sta en ook de kracht nog heb om doelen na te streven.

Vier dagen geleden heb ik mijn 6e chemo en immunotherapie gehad. Ik voel me tot nu toe goed, maar dat is het verraderlijke aan deze kuur: de bijwerkingen komen na een paar dagen! Ik ga het weer ondervinden. Ik kan nu echt aftellen. Nog maar 1 kuur te gaan. 1 kuur en dan ben ik van dat vreselijke gif af. Dan heb ik de eerste fase doorlopen. En stap ik de volgende zware fase in. Stap voor stap kom ik er wel. Zeker met jullie aan mijn zijde.

Veel liefs,
Daphne