Het heeft heel veel moeite gekost om een biopsie in te plannen. Je denkt toch dat als je aan de chirurg kenbaar maakt dat je gaat voor een bb operatie en de chirurg aangeeft dat dat kan als het biopt negatief is, dat er zo snel mogelijk een biopsie geregeld wordt. Ik moet tenslotte binnen 6 weken na de laatste chemo geopereerd worden (en 13/2 was mijn laatste chemo). Niet dus. Ik vind het ongelooflijk dat je achter zoveel dingen zelf aan moet gaan. Mijn operatie stond gepland op 12 maart. Die wilde ik heel graag door laten gaan. Want hoe sneller ik door dit kankertraject heen ben hoe beter! Ik dacht dus zo snel mogelijk de biopsie te doen, zodat de uitslag voor de 12e bekend was en ik dan de 12e mijn operatie zou hebben. Ik hoorde echter maar niets en kreeg geen oproep. Toen ben ik zelf maar naar het ziekenhuis gaan bellen. Tot twee keer toe werd er gezegd dat er in mijn dossier niets stond over een biopsie en dat ze dat dus dan niet konden gaan inplannen. De derde keer dat ik belde werd er gezegd dat er in mijn dossier stond dat ik jodiumstaafjes moest laten inbrengen. Ja, dat ook! Maar ook een biopsie… halloooooo! Ondertussen leefden we al vlak voor de 12e en zou de uitslag van het biopt nooit meer op tijd zijn om de operatie door te kunnen laten gaan. Helaas. weer iets wat ik uit mijn hoofd kon zetten en waar ik mij bij neer moest leggen. Je leert erg flexibel te zijn in zo’n traject moet ik zeggen.
Biopsie op 19 maart
Uiteindelijk werd ik gebeld dat ik voor een biopsie kon komen op 19 maart. 19 maart. Dat was week 5 na mijn laatste chemo. Met een week wachten op de uitslag zit ik al in week 6! Bovendien moest ik 14 maart al naar het AVL voor een gesprek met de radiotherapeut. Ik had gevraagd of het dan op die dag gecombineerd kon worden. Ik ben namelijk vaak 4 uur aan het reizen. Of ’s ochtends of aan het einde van de dag kost het reizen naar Amsterdam enorm veel tijd. Ik heb meegemaakt dat ik voor een gesprek van een kwartier 4 uur aan het reizen was en een uur en een kwartier heb zitten wachten op mijn uitgelopen afspraak. Dan kost een afspraak van een kwartier of half uur je dus bijna een hele dag! Daar moet je je min of meer bij neerleggen, maar ik vind wel dat er ook rekening gehouden kan worden met de patiënt.
Biopsie op 14 maart
Dus toen mij verteld werd dat de biopsie op 19 maart was heb ik nogmaals gevraagd of het niet de 14e kon. Dat was lastig. Er waren nog wel plekken, maar die werden open gehouden. Ja duh! Daar kan ik dan niet zo goed tegen. Dus heb ik een mail gestuurd via via aan mijn chirurg. Ik heb geschreven wat voor moeite ik heb moeten doen om een biopsie geregeld te krijgen, terwijl ik er logischerwijs vanuit ging dat zij dat voor mij zouden inplannen. En dat de biopsie snel moet plaatsvinden, maar nu pas de 19e staat ingepland, terwijl ik de 14e in het AVL ben en er nog plek is. Alleen niet voor mij. Ik heb gevraagd of zij, als chirurg, kon proberen om de biopsie op de 14e in te plannen. Ja, zo werkt het toch! De chirurg heeft meer macht en overwicht dan dat ik dat als patiënt heb. En voilà: de volgende dag werd ik gebeld dat ik de 14e om 10 uur terecht kon voor de biopsie. Ik weet dat ik een pitbull kan zijn en dat dat soms uitermate irritant is, maar daardoor krijg ik wel dingen voor elkaar en ontdek ik mogelijkheden en opties die ik door mijn mond te houden nooit voor elkaar had gekregen. Als je altijd maar het braafste jongentje of meisje van de klas bent, dan haal je niet altijd het beste uit situaties voor jezelf. Daphne de vechter, de pitbull, heeft zich al diverse malen laten gelden in dit traject. En niet zonder succes. I’m sorry. But I’m fighting for my life. En dan is heel veel geoorloofd, vind ik!
Wijziging tijdstip biopsie
Op 14 maart gingen lieve vriendin M en ik op tijd rijden om om 11 uur in het AVL te zijn voor het gesprek met de radiotherapeut. Daarover meer in mijn volgende blog. De vorige dag was ik gebeld dat de biopsie om 10 uur was, waar ik heel blij mee was, want dat sloot lekker op elkaar aan. Een paar uur later werd ik echter gebeld dat de biopsie om 15 uur zou zijn, want om 10 uur was ineens een spoedgeval ingepland (ik bedoel maar: je moet nooit te vroeg juichen in dit traject, want ineens kan alles veranderen of kan een uitslag ineens toch anders zijn of andere gevolgen hebben). Toen was ik even boos en teleurgesteld. Alsof ik geen leven heb! Alsof ik altijd maar hele dagen kan wijden aan ziekenhuisbezoeken. Om 11 uur een afspraak in Amsterdam en om 15 uur. Vier uur tussen twee afspraken. Dan kan je niet even tussendoor naar huis. Bovendien last van zowel de ochtend- als de avondspits. Deze twee afspraken zouden mij weer een hele dag kosten. En het ergste: ook van mijn vriendin!
Onvoorwaardelijke vriendschap
Ik vond het zoooo rot om tegen mijn vriendin te zeggen dat de afspraak was verschoven naar 15 uur en opteerde om dan met de trein terug te gaan. Dat zij na het gesprek met de radiotherapeut weg zou gaan. Maar mijn lieve vriendin wilde daar niets van horen. Door haar kon ik het weer relativeren. Het was goed zo. Zij staat zo vierkant achter mij. Zij is er altijd voor mij. Lieve, lieve vriendin M. Wat ben jij bijzonder voor mij. En wat ben je toegewijd. Je staat altijd voor mij klaar. Bent al zoveel mee geweest naar ziekenhuizen. Bent al zo vaak langs geweest. Je hebt zoveel begrip. Ondersteunt mij bij alles. Ongevraagd. Je doet het gewoon. En bent er gewoon. Je concludeert zelf dat ik iets niet aankan, terwijl ik zelf nog aan het vechten ben en moeite wil doen om het wel te kunnen. Dat is zoooo fijn. Al bijna 30 jaar zijn we vriendinnen. We hebben veel meegemaakt. In voor- en tegenspoed. Nu, in deze ontzettende rotte en onzekere periode in mijn leven, ontvang ik jouw onvoorwaardelijke steun en toewijding. Zo mooi. Ik ben ontzettend dankbaar dat je mijn vriendin bent!
Jodiumstaafjes
De biopsie was dus om 15 uur. Na het gesprek met de radiotherapeut zijn we gezellig in Amsterdam gaan lunchen. Ja, je moet er toch wat van proberen te maken hè! Celebrate life, ook al valt er even weinig te vieren en leef je in de overleefmodus. Toch moet je proberen je geluksmomentjes te pakken en het ‘rotte’ en ‘nuttige’ met het aangename verenigen, als dat kan. Voor de biopsie stond 1 uur, maar ze zijn uiteindelijk 2 uur met mij bezig geweest. Eerst moesten 2 jodiumstaafjes in mijn borst worden ingebracht. Dat is voor de chirurg, zodat zij tijdens de bb operatie weet welk stuk weefsel zij weg moet snijden. Er is namelijk in het begin van mijn traject een marker geplaatst midden in de tumor, maar die marker is niet zichtbaar voor de chirurg tijdens de operatie. En de tumor is, godzijdank, weg. Die marker zie je wel op een echo. Dus onder het echoapparaat werd bepaald waar de marker zat en waar de staafjes moesten komen. Vervolgens kreeg ik twee verdovingen in mijn borst en werd er twee keer een jodiumstaafje ingebracht. Toen mocht ik naar kamer 2. Daar werd een mammografie gemaakt. Drie foto’s waarbij je borsten op drie verschillende manieren geplet worden tussen 2 platen. Ondertussen is dat één van de minst erge dingen, maar fijn is het niet. Dat zal iedere vrouw beamen.
De biopsie
Vervolgens moest ik naar kamer 3 waar ik op de tafel moest gaan liggen voor de biopsie. Zoals al eerder beschreven is dat op een tafel waar je borst door een gat moet. Die borst wordt onder de tafel geplet tussen twee platen. Dan wordt er eerst onder de tafel een foto gemaakt om te kijken waar de radioloog het biopt moet nemen. Je moet dan ook heel stil blijven liggen. Want als je beweegt, klopt de foto misschien niet meer en zit ze er met het biopt naast. Ik kreeg nogmaals een verdoving in mijn borst. De biopsie ging deze keer met een soort stofzuigertje die 6 stukjes weefsel wegnam. Er zat één kalkspatje in. De radioloog was tevreden. Alleen toen zij de marker wilde plaatsen om achteraf te kunnen zien waar het kalkspatje had gezeten, viel deze er bij het terugtrekken uit. Ik bloedde teveel en de marker viel uit mijn borst. Ik moest nog even blijven liggen omdat ik nogal bloedde. De verpleegkundige hield onder de tafel een verband stevig tegen mijn borst gedrukt. Dit om ervoor te zorgen dat de bloeduitstorting een niet te grote blauwe plek zou achterlaten. Ik denk dat ik minimaal drie kwartier met mijn borst tussen die platen heb gelegen. Terwijl ondertussen de spuiten en attributen mijn borst ingingen. Arme borst. Arme ik. Maar het is voor het goede doel: de kans op een bb operatie!
Marker opnieuw inbrengen
Omdat de marker van het kalkspatje eruit gevallen was, moest ik weer terug naar het echo apparaat in kamer 1. Gelukkig lagen alle kamers naast elkaar, zodat ik gewoon in mijn blote boobies heen en weer kon lopen. De marker moest opnieuw worden ingebracht. Met de echo kon de radioloog zien waar zij mijn borst in was gegaan met het biopsie apparaat. Je zag inderdaad een zwarte gang in mijn borstweefsel. Die gang wilde zij niet gebruiken, omdat dan de kans groot was dat de marker er opnieuw uit zou vallen. Dus ging zij vlak naast de ‘gang’ mijn borst in om de marker zo dicht mogelijk bij het einde van de gang te plaatsen, waar het kalkspatje was weggenomen. Ze zag een grote bloeduitstorting in mijn borst van alles wat er had plaatsgevonden en voorspelde een grote blauwe plek. Gelukkig, kan ik nu achteraf zeggen, viel dat enorm mee. De blauwe plek is een stuk kleiner dan die ik had van mijn biopsie in september. Terwijl er nu veel meer in mijn borst is ‘gewroet’. Ook heb ik achteraf weinig pijn gehad. Ik dacht nu klaar te zijn, maar ze had nog een verrassing in petto. Ik moest nog een keer naar kamer 2 voor nogmaals een mammografie. Zodat ook deze marker op mammografie werd vastgelegd. Nou vooruit dan maar, we zijn nu toch zo lekker bezig… hahaha. Het was een lange, intensieve dag. We vertrokken om 9.15 uur en waren om 18.30 uur weer thuis. Zoooo blij en dankbaar dat ik dit soort dagen niet alleen hoef te ondergaan.
Het positieve resultaat van bovenstaande martelgang was te lezen in blog 38 van vanmorgen. De biopsie is niet voor niets geweest. Stap 1 van mijn trajectverlenging heeft positief uitgepakt. Nu hopen dat stap 2, de borstbesparende operatie, ook positief uitpakt. Dan heb ik het allemaal niet voor niets gedaan. En het beste nieuws is dan de conclusie dat de kanker echt helemaal uit mijn borst is. Dat werkt hopelijk ook weer positief door op het advies om wel of geen hormoontherapie te moeten (dat is bij mij nog geen zekerheid omdat mijn kanker voornamelijk eiwitgevoelig is en maar gedeeltelijk hormoongevoelig). Als ze niets meer vinden, zal ik eerder onder die hormoontherapie uit kunnen komen. Hoop ik. Die ellende wil ik er ook niet nog bij. Maar ja, je verlegt continu je grenzen. Want overleven… dat is wat ik wil! Maar wel met kwaliteit van leven!
Veel liefs,
Daphne
