Yeahhhh! Vorige week zaterdag ben ik voor het eerst sinds maanden weer eens naar een feestje geweest. Wat was dat heerlijk zeg. Er weer een keer echt uit zijn. Lekker dansen. Maar vooral mijn stapvriendjes- en vriendinnetjes weer zien en huggen. Dat avondje weg ging niet zonder slag of stoot. Daar ging eerst een drama queen dingetje aan vooraf. Soms is het gemakkelijker om in je comfortzone te blijven. Veilig. Maar als je altijd binnen je comfortzone blijft, verleg je nooit je grenzen. En dan kan je een heleboel uitdagingen, kansen en leuke dingen mislopen. Niets voor mij die comfortzone. Bijna … bijna bleef ik (er) binnen. Letterlijk en figuurlijk. Maar ik ben toch de drempel overgestapt. Letterlijk en figuurlijk. Wat ben ik blij dat ik dat heb gedaan!
Feestje in De Doelen
Vriendin Y en vriend M wilden heel graag naar een feest in De Doelen. Door de bijwerkingen van de behandelingen kan ik weinig van tevoren plannen en afspreken. Ik kijk per dag hoe het gaat en of ik puf en zin heb om iets te ondernemen of niet. Ik heb de laatste 7 jaar nog nooit zoveel bank gehangen als de laatste 7 maanden. Best comfortabel, maar niet wie en wat ik ben. Ik had afgesproken dat ik die zaterdag zou kijken hoe ik mij voelde. Tegen het einde van de dag had ik nog voldoende energie en als ik even ging liggen dan had ik er goede hoop op dat ik die avond eindelijk weer eens mee kon gaan naar een feestje. Ik had er best zin in. Maar als zij niet hadden gewild, had ik denk ik relaxt thuis gebleven. Dat was veilig geweest. Binnen mijn comfortzone. Waarom? Hetzelfde liedje: omdat ik mij niet mij voel. Omdat ik mijzelf dik vind. Omdat ik met een pruik op naar een feest moet. Omdat ik geen wimpers heb en haast geen wenkbrauwen. Omdat ik pijnlijke spieren en gewrichten heb en snel moe ben… Allemaal redenen om niet naar een feestje te gaan! Maar ik zou Daphne niet zijn als ik dat gevecht niet aan zou gaan…
Drama queen
Ik had zo’n 1,5 uur op bed gelegen en stond op om mij klaar te gaan maken voor het feest. Jurk 1 zat te strak, jurk 2 idem dito, jurk 3 kwam ik niet eens in, jurk 4… HELP! Ik pas werkelijk niets meer. Na 5 jurken gepast te hebben ging ik huilend naar beneden. Ik verontschuldigde mij en zei dat ik niet mee ging. De drempel was te groot. Vriend M zat beneden al heerlijk in de muziek. Hij had zooooo’n zin in het feestje. Hij gaf mij wat te drinken en we zaten relaxt van de muziek te genieten. Er kwam een rust over mij. En een fuck it! Een fuck mijn uiterlijk. Dit is wie ik nu ben. Hopelijk tijdelijk, maar het is wel wat het is. Hier moet ik het mee doen. Voor een tijdje. Ga ik door dit niet gewilde, toch gekregen uiterlijk mij leuke dingen ontzeggen? Ik kan al niet alles omdat ik het fysiek nog niet aan kan, ga ik dan door mijn uiterlijk mij ook nog eens leuke dingen ontzeggen? Nee, dacht ik, dat ga ik niet laten gebeuren. Ik dwong mijzelf uit mijn veilige comfortzone te stappen. Voor vriend M, maar ook voor mijzelf. Hopende dat ik een fantastische avond zou beleven. Ik ben naar boven gegaan. Heb een jurk aangetrokken. Die stond wulps. Rond. Hahaha. Maar dit is wat het is. Dit ben ik nu. En hier moet ik mee dealen. Mijn relativeringsvermogen was wedergekeerd. Op naar the partyyyyy!
Lieve vriendjes en vriendinnetjes
Ik heb een geweldige avond gehad. Wat was het fijn weer eens op een feestje te zijn. Te dansen. De entourage in De Doelen vond ik niet bijzonder. Het feest zelf op die locatie had wat aankleding betreft weinig sfeer. Maar ik heb zo ontzettend veel warme knuffels mogen ontvangen van stapvriendjes en stapvriendinnetjes…. ohhhh wat was dat fijn. Een warme knuffel krijgen en voelen dat ze het oprecht leuk vinden dat ik er weer ben. Dat ze snappen dat het voor mij geen vanzelfsprekendheid meer is om uit te gaan. Dat ze mij sterk en krachtig vinden. En toch ook zo kwetsbaar. Het voelde heerlijk. En het grappige is dat er nog zat mannen met mij flirtten. Onbekenden die mij complimenten gaven. Hilarisch, want ik denk dan: je moest eens weten wat voor egeltjeshaar er onder deze pruik zit! Als ik die af zou zetten, zou je niet weten hoe hard je weg moest rennen. Hahahaha.
De dag na het feestje ontving ik een heel mooi berichtje van stapkennisje J. Ik kreeg er tranen van in mijn ogen:
” … Op de 1 of andere manier wist ik niks van jouw verhaal en toen ik je zag zag ik ook echt gewoon jou…Daphne, de mooie vrouw zoals altijd! En zo leuk je even te zien en daarom zo enthousiast even gedag ging zeggen…geen idee dat en wat er gaande was. Rare gewaarwording dat ik jou dus gewoon zag zoals altijd maar nadat je vertelde hoe en wat besefte ik pas dat je er anders uitzag. Maar lieverd wat heb ik een bewondering voor je zoals jij daar gister stond!! Heftig, maar zo dapper!!! En ik ben ook blij je even geknuffeld te hebben, ik voelde echt even iets binnen komen …“. Mooi hè? Dit soort berichtjes raakt mij in mijn ziel.
Lang haar versus heel kort haar
Ja, dat is ook zoiets. Ik loop nu soms met pruik en soms zonder. Je wilt niet weten wat een wereld van verschil dat is in de aandacht van mannen. Bizar. Hetzelfde hoofd, hetzelfde lijf, alleen ander haar. Een ongelooflijk verschil. Met pruik op krijg ik nog steeds aandacht van mannen. Weliswaar minder dan voorheen, maar het is er nog steeds. Puur afgaande op het uiterlijk dus. Zonder pruik kijkt er werkelijk geen vent naar mij. Hahaha. Of soms wel. Maar met een heel andere blik dan ik krijg met pruik of dat ik voorheen kreeg. Echt bijzonder om dat te ervaren. Ik vind het wel komisch. Al zou ik dat niet moeten vinden. Want de vrouw waarnaar ze wél kijken, die ben ik niet echt. Dat ben ik met hulpmiddelen. De vrouw waar niet meer naar gekeken wordt, dat ben ik. Arme ik. Hahaha. Nee, zo voel ik mij niet. Ik voel mij niet zielig. Ik bèn niet zielig. Ook al baal ik enorm van mijn uiterlijk, maar dat is ondertussen wel duidelijk. Ik vind het de grootste hel van heel die ziekte. Ik had best nog 3 chemo’s extra gedaan als ik daarvoor de garantie kreeg dat ik mijn haren, wimpers en wenkbrauwen zou behouden en niet zoveel aan zou komen. Nou dat is een uitspraak hoor. Want ik wens werkelijk niemand chemokuren toe!
Operatie 12 april
Afgelopen maandag moest ik een hartfilmpje laten maken. En weer fijn een spuit erin met radioactief spul. Morgen bloedprikken en gesprek met mijn oncoloog, met de uitslag van het hartfilmpje. Over drie dagen is mijn operatie. Een borstbesparende operatie op 12 april in het AVL. Ik zie er niet tegenop. Ik ben juist blij als deze hobbel ook genomen is. Weer een stapje verder in het traject. Ik vind het wel spannend hoe mijn borst er na de operatie uit komt te zien. Dat lijkt mij logisch. Het allerspannendste is natuurlijk de uitslag van het weefselonderzoek. Maar dat kan tot wel twee weken duren. Pffff. Ik focus mij op een positieve uitslag (negatief voor de wetenschap). Dat er geen minuscule kankercellen meer in mijn borst zijn achtergebleven. Het kan zo maar natuurlijk. Dat gebeurt zo vaak. Maar ik geloof erin dat ik schoon ben. Dat mijn lichaam aan het healen is. Dat neemt niet weg dat ik met spanning die uitslag afwacht. Bij een slechte uitslag moet ik opnieuw onder het mes. Dan wordt mijn gehele borst leeggemaakt. Dan krijg ik een implantaat en borst zonder gevoel. Dan moet ik waarschijnlijk, bovenop alle andere behandelingen, ook nog jarenlang hormoontherapie. Dan heb ik meer kans op complicaties… Ik wil er niet aan denken. Het is niet zo. Ik ben schoon. De behandelingen, mijn supplementen en mijn visualisaties en energiestromen hebben hun werk gedaan. Ik geloof in de kracht van menselijke energie. Ik zou het daarom heeeeel erg fijn vinden als jullie 12 april even aan mij willen denken. Al is het een seconde. Maar wel bewust. Geef mij jouw positieve energie. Om 13 uur moet ik mij melden. Om 15 uur is de operatie, als het niet uitloopt. Als alles goed gaat, mag ik dezelfde dag nog naar huis. Ik reken op jullie energiestromen. Fingers crossed.
Veel liefs
Daphne
