Jaaaaaa, ik heb gisteren goed nieuws gekregen. Na aanvullend onderzoek door een 3D mammografie en echo is gebleken dat het assymetrische weefsel dat was geconstateerd bij de eerste mammo goedaardig is. Pffff, wat een opluchting. Het was gisteren een hele spannende dag. Eigenlijk de gehele week wel. Ik heb de angst voor het opnieuw hebben van kanker in mijn borst redelijk kunnen parkeren. Af en toe borrelde de angst naar boven met pijnscheuten en een onbestemd gevoel in mijn borst en buik, maar ik had het goed onder controle. Ik heb er niet mijn gehele week door laten domineren. Gisteren, na het goede nieuws, merkte ik dat ik op was. En dat mijn lichaam nog gespannen was. Het goede nieuws moest nog even landen. Mijn lichaam moest weer uit de overleefstand komen. Ondanks dat je er niet de hele tijd mee bezig wilt zijn en de angst redelijk opzij kunt zetten, is je gehele zijn er toch ook onbewust mee bezig. Het vreet aan je.
Mijn meisjes
Mijn meisjes hebben zich ook weer grote zorgen gemaakt. Net zoals mijn ouders. Ik had het hun graag bespaard. Maar mijn jongste dochter gaf mij op zaterdag de brief. De brief van het AVL met het bericht dat er nader onderzoek nodig was. Zij zag mij schrikken. Zij zag mijn angst. Zij zag mijn tranen. Ik kon het niet verborgen houden. Mijn middelste dochter, die boven aan het leren was, wilde ik het ook graag besparen. Zij had deze week haar schoolexamens 6 VWO. Dan wil je toch niet horen dat je moeder misschien wéér kanker heeft! Maar mijn jongste was het al gaan vertellen. Bovendien kun je dit soort grote impact gebeurtenissen moeilijk verborgen houden voor kinderen op die leeftijd. Ze kennen mij. Ze voelen en zien het. Toen heb ik het uiteraard ook mijn oudste dochter verteld. Ik heb mijn dochters wel meegegeven: “geen zorgen voor morgen. Het is een rotbericht en we moeten er allemaal niet aan denken dat de kanker er weer zit, maar we weten nog niets. En zolang we niets weten moeten we niet verdrietig zijn, niet ons enorme zorgen maken en niet angstig zijn. Straks krijgen we een goed bericht en dan hebben we ons voor niets een week lang zorgen gemaakt.” Dat heeft wel geholpen, zei mijn oudste. Daardoor werd ze rustiger. Alhoewel ook bij hun de angst en zorgen toch in hun systeem zat. Dat kun je ook haast niet helemaal uitschakelen.
Mijn ouders
Mjn ouders. Daar twijfelde ik enorm over. Moest ik hun deze grote zorgen besparen? Het pas vertellen als ik de uitslag wist? Ik kan hier beter mee omgaan dan zij. Ik kan het redelijk opzij zetten. Zij niet. Ik heb het hun verteld, omdat ik dacht dat ze het niet fijn hadden gevonden het niet te weten. Mijn gevoel klopte. Ik heb het hun gevraagd. Is het niet beter dat ik het jullie pas achteraf vertel, mocht het nog een keer voorkomen? Dat willen ze pertinent niet. Mijn moeder zei dat ze wil weten waar haar dochter mee te dealen heeft, hoe erg ook. Maar jeeminee, wat een enorme zorgen hebben mijn ouders zich weer gemaakt. En mijn meisjes ook. Gelukkig kon ik gisteren het goede nieuws vertellen.
Altijd presteren
Ik kan weer verder met plannen maken. Ik kan weer verder met stapje voor stapje sterker worden. Ik kan weer verder met mijn leven opbouwen. Ik kan weer verder met mijn proces van zelfreflectie en zelfacceptatie. Ik wil afscheid nemen van alle ballast uit heden en verleden. En mijzelf verder ontwikkelen als mens. Ik wil weer volledig mindful in het leven staan. Ik heb nagedacht over waarom ik zo moeilijk kan accepteren wie ik nu ben. Van kinds af aan had ik de drang om te presteren. Goed, beter, best. Ik wilde altijd de beste zijn. Niet persé ten opzichte van anderen. Maar voor mijzelf. Dat kan ik nu niet. Ik ben niet op mijn best. En dat vind ik lastig te accepteren.
Op 6 jarige leeftijd mocht ik voor sinterklaas, in een vol zwembad met kijkende ouders en kinderen, voorzwemmen. Of misschien was ik op 29 november net 7 geworden of toch 6, ik weet het niet meer. Ik mocht laten zien dat ik zo jong al 25 meter onder water kon zwemmen. Het hele zwembad in de lengte onder water. Op 24 meter kwam ik naar boven. Bij het trapje. Ik voel nog steeds de teleurstelling van toen waarom ik dat heb gedaan. Waarom ik niet één slag meer heb gezwommen en zo de andere kant van het zwembad kon aantikken. Terwijl 24 meter ook een goede prestatie was. Maar het was niet mijn beste prestatie! Op de basisschool deed ik zo ontzettend mijn best om goede cijfers te halen. Nou ja, goede cijfers… het moesten de beste cijfers zijn. Tienen. Ik kon enorm teleurgesteld zijn als ik een 9,5 had gehaald. Zeker als het een vak was waar je door goed te leren een tien kon halen. Ik herinner mij dat ik tijdens een proefwerk huilend naar de leraar ben gegaan, omdat ik het antwoord op een vraag niet wist. Ik begreep niet hoe dat kon, want ik had het zo goed geleerd! Bizar, die druk die ik mijzelf al zo jong oplegde. Op het VWO kwam ik erachter dat ik, ondanks dat ik ontzettend mijn best deed, niet overal van die hoge cijfers voor kon halen. Toen moest ik mijn verwachtingen over mijzelf al bijstellen. Alhoewel ik mij nog steeds de 10 voor wiskunde A herinner. Ongelooflijk hoe maximaal presteren toen al zo belangrijk voor mij kon zijn. Tegen de tijd dat ik mijn HBO en daarna universitaire sudie ging doen, kon ik genoegen nemen met mindere cijfers. Met name ook omdat ik niet alleen maar in de boeken wilde zitten, maar het nuttige met het aangename van het studentenleven wilde verenigen. Maar presteren bleef belangrijk voor mij.
Ook in sport ging ik altijd voluit. Ook daar wilde ik de beste in zijn. In ieder geval het beste in mijzelf naar boven halen. Handbal, (reddend) zwemmen, tennis, aerobics, ik kon het allemaal goed. Als ik wel eens ging hardlopen met een vriendin en zij na 5 minuten al wilde lopen omdat ze buiten adem was, begreep ik daar niets van. Hoezo? Ik was misschien in het begin ook buiten adem, maar daar ging ik doorheen. Mijn grenzen over. Zodat ik steeds een stukje beter werd in wat ik deed. Doorzetten. Hoezo lopen na 5 minuten? Dan geef je toch heel snel op? In mijn ogen. Ik had discipline. Ik had doorzettingsvermogen. Ik had een enorme drive. Dat heb ik nog steeds. Opgeven kwam niet in mijn woordenboek voor. En nog steeds niet. Ondertussen kan ik vaak berusten in dat goed ook goed genoeg is. Dat als ik 5 km hardloop en ik daar een goed gevoel bij heb, dat ik niet voor een marathon hoef te gaan. Dat zou ik voorheen wel hebben gehad. Ga je hardlopen? Dan moet je het wel goed doen en het maximale eruit halen. Presteren! Best vermoeiend eigenlijk. Hahaha. Momenteel fluit mijn lichaam mij keihard terug als ik mijn grenzen overga. Zoals twee weken terug toen ik weer een keer ging sporten, na beperkende lichamelijke ongemakken, en ging hyperventileren. Dan word je gedwongen om naar je lichaam te luisteren. En dat heb ik ook gedaan.
Minder slingers
Altijd ergens maximaal voor gaan. Dat ben ik. Geen half werk. Dat zit nog steeds heel erg in mij. Aan de ene kant heb ik aan die intrinsieke motivatie en drive ook veel te danken. Zonder dat stond ik niet waar ik nu sta. Zonder dat had ik niet wat ik nu heb. Zonder dat was ik nu niet wie ik nu ben. Er is mij werkelijk niets aan komen waaien. Voor alles in mijn leven heb ik moeten knokken. Ik ben mij altijd blijven ontwikkelen. Ik heb kansen gezien en gegrepen. Ik heb foute inschattingen gemaakt en geleerd. Ik heb nooit stilgezeten. Ik ben buiten mijn comfortzone durven gaan om verder te komen. Aan de andere kant wordt het tijd dat ik de rust in mijzelf ga vinden. Het wordt tijd dat ik niet steeds uitdagingen zoek om mijn adrenalinepeil hoog te houden. Helemaal zonder uitdagingen en doelen, dat past niet bij mij. Dat vind ik te saai. Zonder lef geen leven. Hahahaha. Zo erg is het nou ook weer niet. Maar ik ben geen persoon die het allemaal wel prima vindt. Er zijn zoveel dingen te ontdekken en te leren. Nog steeds. Ook nu ik volgende week 50 word. Het leven is een feestje en jij moet zelf de slingers ophangen. Dat doe ik nog steeds, alleen wel met iets minder slingers.
Pas op de plaats
Ik besef dat mijn kanker een signaal was dat ik het rustiger aan moet doen. Ik ben teruggefloten. Ik kán ook daadwerkelijk veel minder dan ik voor mijn diagnose kon. En dát vind ik dus moeilijk te accepteren. Ik, die alles zo goed wil doen. Ik, die altijd eindeloze energie had. Ik, die altijd tot het gaatje ging. Die ik, moet nu accepteren dat zij niet alles meer kan zoals voorheen. Maar dát is juist de boodschap. Ik moet het ook rustiger aan doen. En uiteraard hoop ik dat ik beetje bij beetje weer meer kan, maar dan heb ik door deze periode geleerd om pas op de plaats te maken. Dan heb ik geleerd om meer rust te vinden in mijn leven. Dat is goed. Daar ga ik voor. Maar het is een heel proces om die Daphne die al 45 jaar in haar leven altijd het maximale eruit wil halen, terug te fluiten. Een halt toe te roepen. En tegen haar te zeggen: “zo kan je het niet meer doen. Accepteer het! Het heeft een goede reden… “. Mijn wil wil nog steeds meer dan ik nu kan. Maar mijn lichaam kan er niet in meegaan. Dus moet mijn sterke wil zich aanpassen. Buigen voor mijn lichaam. Want zonder gezond lichaam, heeft mijn wil niets meer te willen.
Ik heb de laatste tijd verschillende etentjes/feestjes af moeten zeggen. Ik was of heel moe, of zwaar verkouden of ik had erge pijn in mijn rug of whatever. Krakkemikkige ik. Terwijl ik met vrienden en vriendinnen zijn en dansen zo heerlijk vind. Als ik wel naar een feestje ging dan hield ik het maximaal 4 uur vol. Eigenlijk had ik dan na een uur al pijn in mijn lichaam, maar met tussendoor zitten en door de pijn heen bijten, kon ik er toch nog wat van maken. Maar frustrerend is het wel. Ik voel me een kneusje. Een zeikerd. Ik voel me rot dat ik wéér moet afzeggen of wéér vroeg wegga. Mensen gaan op den duur ook denken dat het nu toch wel klaar is met die kanker. I wish it was. Mijn sterke lichaam dat zelden ziek was en hele avonden kon dansen tot diep in de nacht, is niet meer. Noodgedwongen moet ik mij hierbij neerleggen. Ik moet luisteren naar mijn lichaam. Mijn lichaam zegt ho, niet verder, en dus maak ik pas op de plaats. Maar voor een streber als ik, is dat ont-zet-tend moeilijk. Voor heel veel vrouwen in het natraject trouwens hoor. Niet alleen bij prestatiegerichte vrouwen zoals ik. Talloze vrouwen kampen met het probleem dat ze minder kunnen dan voorheen en hebben daar moeite mee. Ik weet dat ik niet alleen ben in deze zoektocht naar zelfacceptatie. Maar ik moet het wel zelf doen.
Het komt goed
Toch gaat het beter met mij dan een tijdje geleden. Ik kom er wel. Zeker weten. You may see me struggle, but you will never see me quit! Mijn werk gaat ook stukken beter nu ik mij op één ding focus en niet meer aan het multitasken ben. Ik besef dat ik niet anders kan dan sommige zaken aanpassen. Ik zoek ook hulp. Er zijn zoveel manieren om je te helpen in zo’n proces. Ook dit laat ik niet op zijn beloop. Ook nu doe ik het maximale om mijzelf weer volledig op de rails te krijgen. Op het pad. Mijn levenspad. Ik heb een geweldige coach gevonden die mij in dit proces begeleidt. In de eerste sessie gaf zij mij al handvatten waar ik écht iets mee kon. Hoe waardevol is dat! Van 9 tot 12 december ga ik in retraite bij het Hof van Kairos in Winterswijk. Een kankerretraite. Vier dagen helemaal voor mijzelf. In stilte. Geen telefoon of andere prikkels. Alleen meditatie, yoga, gesprekken, boswandelingen, massages en in jezelf keren. Ik heb er goede ervaringen over gehoord. Het is buiten mijn comfortzone, maar ik denk dat het heel goed voor mij is. Dit weekend ga ik samen met mijn vriend M een weekendje weg. We gaan het goede nieuws vieren. Ook hij moest afgelopen week weer dealen met het onheilsbericht dat ik vorige week zaterdag kreeg. We gaan er samen even helemaal tussenuit. Weg van alles. Quality time together. Alle spanning(en) van de afgelopen week/weken van ons af laten glijden. En alleen maar relaxt zijn en genieten. We hebben vorige week heel goed met elkaar gesproken. Zo fijn dat wij zo goed kunnen communiceren met elkaar. Soms even hard tegen hard. Maar daarna altijd begripvol, empathisch en welwillend om te leren van onze fouten en de ander te helpen. Alles komt goed met mij. Ik voel het. Linksom of rechtsom. Bedankt weer voor al jullie support en medeleven.
Op naar een heerlijk weekend. Geniet ervan allemaal.
Veel liefs,
Daphne
