Doodziek was ik gisteren. Doodziek van mijn eerste chemo. Van de 3 zakjes gif die in mijn lichaam zijn gegaan. Misselijk, draaierig, heel zwak, een raar gevoel door heel mijn lichaam, pijn in mijn maag… Misschien was het wel te vergelijken met heel erg dronken zijn. Zoals ik mij dat herinner na het drinken van een Limoncello na een uitgebreid wijnarrangement. 2x ben ik ontzettend ziek, draaierig en misselijk geweest van Limoncello. Een vinger in de keel deed wonderen. Voor mij geen Limoncello meer. Maar wel of geen Limoncello nemen is een keuze. Chemo meestal niet. En het voelde nog wel een tandje erger, dan een dronken draaimolen. En dat de hele dag. Maar ik moest er doorheen. En ik kwam er doorheen. Ik drink heulllll veel, zodat ik alle gif uit mijn lichaam plas. Door de misselijkheid gaat dat moeilijker, maar ik dwing mijzelf toch veel te drinken. Hoe eerder het uit mijn lijf is hoe beter. Vandaag voel ik mij al een stuk beter. Ook al ben ik vandaag nog niet lekker, ik ben dankbaar dat ik mij niet meer zo voel als gisteren. Gisteren was ik echt niet in staat om te eten of een blog te schrijven. Vandaag heb ik al een banaan en 2 crackers met pindakaas op en schrijf ik mijn blog. Wat een geluk dat ik mij alweer wat beter voel!
2x Knop om
Ik zag enorm op tegen het feit dat ik chemotherapie moet ondergaan. Dat ik mijn verder gezonde lijf moet laten vergiftigen. Dat ik wat ik jaar in, jaar uit, week in, week uit, heb opgebouwd om een sterk lichaam te krijgen en te behouden kapot moet laten maken. Toen ik hoorde dat ik borstkanker had, ben ik niet meer naar de sportschool geweest. Sterker nog: ik heb mijn sportschoolabonnement voor een jaar stilgelegd. In mijn hoofd leek het geen zin meer te hebben. Wat moet ik daar doen als alles straks toch vernietigd wordt? Het voelde alsof mijn lichaam mij in de steek gelaten had. Mijn sterke lichaam. Niet afgetraind, maar wel goed getraind. Vorige week kreeg ik ineens weer de geest, zoals dat bij mij hoort. Een sterk lichaam kan alles beter aan en herstelt misschien ook sneller, dacht ik toen. De knop ging om. Dus maakte ik, terwijl ik aan het wachten was om opgehaald te worden voor mijn operatie, 50 squats. Zie je het voor je? Hahaha. Met het zweet op mijn rug stapte ik de auto in op weg naar de operatie. Ach ja, that’s me. Ik ga luisteren naar mijn lichaam en kijken wat het aankan wat sport betreft. Thuis oefeningen doen en misschien af en toe een rondje hardlopen als ik me weer beter voel van de chemo. We’ll see. Maar het geloof in mijn lichaam en the spirit om te sporten is er weer, alhoewel ik gisteren en vandaag echt niet aan sporten moet denken.
Chemotherapie it is!
De knop is ook om wat chemotherapie betreft. Ja, hij is om! De acceptatie is er. Zo fijn, want acceptatie geeft innerlijke rust. Ik hoef me er niet meer tegen te verzetten. Niet meer na te denken wel of niet. Niet meer te vechten tegen het stemmetje dat zegt: niet doen, het maakt alles kapot. De knop is om. En dus kon ik gisteren met een innerlijke rust naar mijn eerste chemo gaan. Lieve vriend M ging met mij mee. Ik in mijn jurkje en hakjes naar de chemo. Daar keken ze wel een beetje van op. Diva in de chemohoek. Hahaha. Ja, ik ben nu toch niet ineens alleen patiënt? Zo voelt het wel, maar ik ben nog steeds Daphne hoor. Patiënt Daphne, maar ook moeder Daphne, dochter Daphne, vriendin Daphne, onderneemster Daphne en nog steeds de Daphne die zich graag goed verzorgt. Dat stopt niet ineens omdat je kanker hebt. Tenminste, bij mij niet. Ze zeiden dat het misschien verstandiger was de volgende keer een dikke trui, sjaal en broek aan te doen omdat ik die ijskap op mijn hoofd zou krijgen 4 uur lang. Met een temperatuur van -4 op mijn hoofd zou ik het koud krijgen. Maar dat viel reuze mee. Ik lag lekker onder 2 fleece dekentjes en dat was prima. De ijskap was het eerste kwartier tot half uur een vreselijk rotgevoel. Freezzzz. Daarna was het te verdragen en op het laatst voelde ik het amper meer. Misschien dat een bevroren kop pijnprikkels uitschakelt :-). Nu maar hopen dat de ijskap heeft gewerkt. Ik weet het over 19 dagen! Ik vergelijk de chemo en het effect daarvan nu met een bloem die in de herfst afsterft. Een bloem waarvan de sterke wortels blijven. Die bloem komt volgend voorjaar of zomer weer tot volle bloei. Zo zal het bij mij ook gaan. Mijn lichaam zal tijdelijk gedeeltelijk afsterven. Maar mijn wortels: mijn mentale kracht, liefde en positiviteit blijven. Volgend jaar kom ik weer tot volle bloei en bloei, groei en straal ik als nooit tevoren.
Complimenten om nooit meer te vergeten!
Ik ging dus gisteren positief en opgewekt naar de chemo. Met de verpleger die mij hielp was het gezellig en we hadden nog lol ook. De verpleger moest het infuus aanleggen en zei: “wat heb je prachtige vaten!” Ik lag in een deuk en zei: “Dat is nou echt het mooiste compliment dat ik in tijden heb gekregen! Hahaha”. Daar moest hij erg om lachen. Beroepsdeformatie zei hij. Vervolgens kreeg ik de ijskap op en zeiden hij en de verpleegster dat ik zo’n mooi rond hoofd heb, zonder deuken. Ik zei dat dat al het tweede bijzondere compliment van vandaag was. Hahaha. Tja, als je dan toch aan het gif moet, kun je er beter het beste van maken.
Afspraak oncoloog
Donderdag heb ik weer een afspraak met mijn oncoloog. Vriend E gaat met mij mee. Echt fijn zoveel steun als ik van iedereen krijg. Donderdag krijg ik te horen of er in mijn verwijderde klieren slechte cellen zijn gevonden. Best spannend. Aan de andere kant heeft de oncoloog in het vorige gesprek tegen mij gezegd dat er door mijn grote, agressieve tumor waarschijnlijk al kwaadaardige cellen door mijn lichaam zwerven. Dus zal ik er niet echt van staan te kijken als er iets is gevonden. Ik hoop alleen maar dat het niet erger is dan erg. Dan kan ik daar ook wel weer mee dealen. Die chemo pakt toch mijn gehele lichaam aan. En grote kans dat de chemo dan wordt aangepast. Het is wel zo dat het voor mij dan niet ‘alleen maar’ meer borstkanker is. Omdat er ook kwade cellen in andere delen van mijn lichaam zitten die nog geen tumor gevormd hebben, maar er wel zijn. Ik ga het weer horen.
Spreuk oma
Bij mijn lieve oma hing altijd een stenen spreukbordje met de volgende spreuk:
Een mens lijdt dikwijls het meest
Door het lijden dat hij vreest
Doch dat nooit op zal dagen
Zo heeft men meer te dragen
Dan God te dragen geeft
Met andere woorden: niet bang zijn voor wat eventueel zou kunnen gebeuren. Niet in angst leven en vrezen. Don’t worry. Het kan zomaar niet gebeuren, minder erg zijn of er kan zelfs iets positiefs uitkomen. En dan heb jij je voor niets dagenlang druk gemaakt. Niet doen. Zonde van je innerlijke rust, je tijd en je genietmomentjes. En als het wel zo is, dan is het zo. En zal je moeten accepteren wat je niet kunt veranderen en aanpakken wat je wel kunt veranderen.
Veel liefs,
Daphne
Zoals al de andere blogs Daphne, fantastisch geschreven. Liefs, je paatje
❤