Blog 12 : Mijn meisjes

Mijn meisjes. Ohhhh, mijn meisjes. Wat gaan zij allemaal meemaken door mijn ziekte? Ze zijn zo vrolijk en staan zo vol in het leven. Ontdekkende, opgewekte pubers met alle drie een flinke dosis humor. Ze doen het goed op school, werken hard bij hun bijbaantjes en maken in het weekend een hoop lol met hun vele vrienden en vriendinnen. En ondeugend dat ze zijn! Hahaha. Van wie zouden ze dat nou hebben! Mijn meisjes hadden een grotendeels onbezorgde jeugd (op de scheiding van hun papa en mama na dan). Hadden… want met de komst van het grote, zwarte monster in mijn lijf, kwam het grote zwarte monster ook in hun leventjes.

Impact eerste chemo op mijn meisjes

De chemo hakte er vorige week bij mij goed in, maar minstens net zo erg bij mijn meisjes. Op maandag zouden ze eigenlijk weer voor een week bij mij komen, maar vanwege de chemo die dag zouden ze een dagje extra bij hun vader blijven. ’s-Avonds kwamen ze bij mij langs om te kijken hoe het met mij ging. Niet zo goed dus. Misschien hadden ze mij beter niet kunnen zien die dag. Ik lag als een dood vogeltje op de bank. Ik praatte heel sloom en kon maar heel slapjes hun handen vasthouden. Wat een shock voor hun om hun sterke mama zo te moeten zien! De tranen liepen over hun wangen. Ze hielden zich in, maar toen ze afscheid namen zag ik hun lippen trillen. Ik wist dat ze keihard zouden gaan huilen als ze naar buiten stapten, waar hun vader op hun stond te wachten. Dat was ook zo. Dit was vreselijk voor hun. Nu was het echt. Het nieuws dat je moeder kanker heeft is één ding, maar er daadwerkelijk mee geconfronteerd worden is een heel ander ding. Door dit moment op maandagavond drong het echt tot hun door: mama is erg ziek. Hun onbezorgde jeugd is niet meer onbezorgd. Hun egoïstische puberbrein, is niet meer zo egoïstisch. Ze maken zich zorgen om mij. En willen mij helpen. Heel mooi en lief. Maar mijn meisjes moeten vrolijke, zorgeloze pubers blijven. Ze moeten blijven genieten van alle leuke, mooie en spannende dingen die zij meemaken. Ze moeten mijn last niet meedragen. Afgelopen week heb ik echter gemerkt hoe erg het binnenshuis draait om mijn ziekte. Omdat er geen ontkomen aan is als ik zo ziek op bed of op de bank lig. Buitenshuis moeten zij daarom zoveel mogelijk mijn ziekte even kunnen laten voor wat het is. En jullie kunnen daarbij helpen.

Niet vragen hoe het gaat

Omdat wij al 20 jaar in deze wijk wonen, mijn meiden hier zijn opgegroeid, naar de basisschool zijn gegaan en veel mensen mij kennen, komen zij voortdurend ‘bekenden’ tegen. Aangezien ik geen geheim heb gemaakt van mijn ziekte weten dus ook veel mensen daarvan. Ik begrijp dat het uit belangstelling en medeleven is dat jullie aan mijn meiden vragen hoe het gaat. Echt heel begrijpelijk. Ik zou waarschijnlijk hetzelfde hebben gedaan voorheen. Maar als dochter R van het hockeyveld komt lopen na een heerlijk potje hockey, wil zij niet de vraag horen hoe het gaat. En als dochter J bij de Plus werkt, wil zij niet steeds aan iedereen die aan de kassa komt vragen beantwoorden over mijn ziekte en hoe het met mij gaat. En als mijn meiden gezellig met vrienden zijn of uitgaan, willen zij niet de ‘hoe gaat het’ vraag krijgen. Buitenshuis moeten zij het ook kunnen vergeten, voor zover dat kan. Het zit toch al genoeg in hun koppie, zonder dat ze daar steeds mee geconfronteerd worden door belangstellende vragen. Lief en goed bedoeld. Dat begrijp ik. Dat begrijpen zij. Maar laat mijn meiden lekker buitenshuis ‘onbezorgd’ zijn en genieten. Het is weer een tip en geen tik op de vinger. Ik wil mijn meisjes beschermen. 15, 16 en 18 jarigen willen niet de hele dag over de ziekte van hun moeder praten. Als je niet in deze situatie hebt gezeten dan denk je daar niet over na. Ik heb er zelf ook nooit bij stilgestaan dat je soms beter niet kunt vragen hoe het gaat. Omdat dat heel veel confrontatiemomentjes op een dag oplevert voor de betreffende persoon.  Ik wil die confrontatiemomentjes voor mijn dochters buitenshuis minimaliseren. Zodat ze de vrolijke, spring in t veld meisjes kunnen blijven die ze zijn.

Andere rolverdeling

Doordat wij als gezin geconfronteerd worden met deze ziekte die de komende jaren een grote impact gaat hebben op ons gezin, zie je een verschuiving in de rolverdeling plaatsvinden. Moest ik tot een maand geleden mijn meiden meestal een aantal keer vragen om hulp te krijgen bij bepaalde (huishoudelijke) taken, nu doen ze het uit zichzelf. Vroegen ze tot een maand geleden nooit uit zichzelf of ik wat wilde drinken, wilde eten of dat ze een boodschap moesten doen, nu doen ze dat wel. Dochter J appte mij dat ik zoveel jaar voor hun heb gezorgd en dat ik ervan moet profiteren dat zij nu goed voor mij zorgen. En, lol, dat ik gelukkig 3 dochters heb geproduceerd en dus 3 keer meer last heb soms, maar ook 3 keer meer hulp. Hahaha. Heerlijke humor. Mijn dochters vroegen ook of ze deze week bij mij moesten blijven slapen in plaats van dat ze naar hun vader zouden gaan. En toen afgelopen weekend alle dochters elders sliepen, wilden ze eerst zeker weten of het wel goed met mij ging. De empathie is zoooo groot. De liefde zoooo voelbaar. Wat houd ik van mijn meisjes. En wat gun ik hun een onbezorgde, gezellige jeugd.

Veel liefs,

Daphne