Mijn meisjes. Ohhhh, mijn meisjes. Wat gaan zij allemaal meemaken door mijn ziekte? Ze zijn zo vrolijk en staan zo vol in het leven. Ontdekkende, opgewekte pubers met alle drie een flinke dosis humor. Ze doen het goed op school, werken hard bij hun bijbaantjes en maken in het weekend een hoop lol met hun vele vrienden en vriendinnen. En ondeugend dat ze zijn! Hahaha. Van wie zouden ze dat nou hebben! Mijn meisjes hadden een grotendeels onbezorgde jeugd (op de scheiding van hun papa en mama na dan). Hadden… want met de komst van het grote, zwarte monster in mijn lijf, kwam het grote zwarte monster ook in hun leventjes.

Impact eerste chemo op mijn meisjes

De chemo hakte er vorige week bij mij goed in, maar minstens net zo erg bij mijn meisjes. Op maandag zouden ze eigenlijk weer voor een week bij mij komen, maar vanwege de chemo die dag zouden ze een dagje extra bij hun vader blijven. ’s-Avonds kwamen ze bij mij langs om te kijken hoe het met mij ging. Niet zo goed dus. Misschien hadden ze mij beter niet kunnen zien die dag. Ik lag als een dood vogeltje op de bank. Ik praatte heel sloom en kon maar heel slapjes hun handen vasthouden. Wat een shock voor hun om hun sterke mama zo te moeten zien! De tranen liepen over hun wangen. Ze hielden zich in, maar toen ze afscheid namen zag ik hun lippen trillen. Ik wist dat ze keihard zouden gaan huilen als ze naar buiten stapten, waar hun vader op hun stond te wachten. Dat was ook zo. Dit was vreselijk voor hun. Nu was het echt. Het nieuws dat je moeder kanker heeft is één ding, maar er daadwerkelijk mee geconfronteerd worden is een heel ander ding. Door dit moment op maandagavond drong het echt tot hun door: mama is erg ziek. Hun onbezorgde jeugd is niet meer onbezorgd. Hun egoïstische puberbrein, is niet meer zo egoïstisch. Ze maken zich zorgen om mij. En willen mij helpen. Heel mooi en lief. Maar mijn meisjes moeten vrolijke, zorgeloze pubers blijven. Ze moeten blijven genieten van alle leuke, mooie en spannende dingen die zij meemaken. Ze moeten mijn last niet meedragen. Afgelopen week heb ik echter gemerkt hoe erg het binnenshuis draait om mijn ziekte. Omdat er geen ontkomen aan is als ik zo ziek op bed of op de bank lig. Buitenshuis moeten zij daarom zoveel mogelijk mijn ziekte even kunnen laten voor wat het is. En jullie kunnen daarbij helpen.

Niet vragen hoe het gaat

Omdat wij al 20 jaar in deze wijk wonen, mijn meiden hier zijn opgegroeid, naar de basisschool zijn gegaan en veel mensen mij kennen, komen zij voortdurend ‘bekenden’ tegen. Aangezien ik geen geheim heb gemaakt van mijn ziekte weten dus ook veel mensen daarvan. Ik begrijp dat het uit belangstelling en medeleven is dat jullie aan mijn meiden vragen hoe het gaat. Echt heel begrijpelijk. Ik zou waarschijnlijk hetzelfde hebben gedaan voorheen. Maar als dochter R van het hockeyveld komt lopen na een heerlijk potje hockey, wil zij niet de vraag horen hoe het gaat. En als dochter J bij de Plus werkt, wil zij niet steeds aan iedereen die aan de kassa komt vragen beantwoorden over mijn ziekte en hoe het met mij gaat. En als mijn meiden gezellig met vrienden zijn of uitgaan, willen zij niet de ‘hoe gaat het’ vraag krijgen. Buitenshuis moeten zij het ook kunnen vergeten, voor zover dat kan. Het zit toch al genoeg in hun koppie, zonder dat ze daar steeds mee geconfronteerd worden door belangstellende vragen. Lief en goed bedoeld. Dat begrijp ik. Dat begrijpen zij. Maar laat mijn meiden lekker buitenshuis ‘onbezorgd’ zijn en genieten. Het is weer een tip en geen tik op de vinger. Ik wil mijn meisjes beschermen. 15, 16 en 18 jarigen willen niet de hele dag over de ziekte van hun moeder praten. Als je niet in deze situatie hebt gezeten dan denk je daar niet over na. Ik heb er zelf ook nooit bij stilgestaan dat je soms beter niet kunt vragen hoe het gaat. Omdat dat heel veel confrontatiemomentjes op een dag oplevert voor de betreffende persoon.  Ik wil die confrontatiemomentjes voor mijn dochters buitenshuis minimaliseren. Zodat ze de vrolijke, spring in t veld meisjes kunnen blijven die ze zijn.

Andere rolverdeling

Doordat wij als gezin geconfronteerd worden met deze ziekte die de komende jaren een grote impact gaat hebben op ons gezin, zie je een verschuiving in de rolverdeling plaatsvinden. Moest ik tot een maand geleden mijn meiden meestal een aantal keer vragen om hulp te krijgen bij bepaalde (huishoudelijke) taken, nu doen ze het uit zichzelf. Vroegen ze tot een maand geleden nooit uit zichzelf of ik wat wilde drinken, wilde eten of dat ze een boodschap moesten doen, nu doen ze dat wel. Dochter J appte mij dat ik zoveel jaar voor hun heb gezorgd en dat ik ervan moet profiteren dat zij nu goed voor mij zorgen. En, lol, dat ik gelukkig 3 dochters heb geproduceerd en dus 3 keer meer last heb soms, maar ook 3 keer meer hulp. Hahaha. Heerlijke humor. Mijn dochters vroegen ook of ze deze week bij mij moesten blijven slapen in plaats van dat ze naar hun vader zouden gaan. En toen afgelopen weekend alle dochters elders sliepen, wilden ze eerst zeker weten of het wel goed met mij ging. De empathie is zoooo groot. De liefde zoooo voelbaar. Wat houd ik van mijn meisjes. En wat gun ik hun een onbezorgde, gezellige jeugd.

Veel liefs,

Daphne

10 Comments

  • Sylvia de Vries schreef:

    Hoi Daphne,

    Wat goed dat je het hele proces deelt in deze blog. Ik heb respect voor de manier waarop je emoties en angsten zo eerlijk weet te verwoorden.
    Sinds het moment dat je het vertelde leef ik in gedachte met je mee.
    Ik wens jou en de meiden heel veel sterkte en kracht toe.

    Groetjes van je “nieuwe” buurvrouw, Sylvia

  • Laura schreef:

    Hoi Daphne, wat schrok ik van je bericht op LI. Ik heb je tijdens de ENC netwerk bijeenkomsten een paar keer ontmoet en naast je gezeten in de bus naar APM terminals. En herken je hoe je in het leven stond. En ook hoe trots je was op je dochters. Ik heb enorm respect dat je hierover schrijft en ook hoe je dit ondergaat en dat je dit deelt met iedereen die het wil lezen. Na jouw laatste blogg over je dochters heb ik ook een traantje gelaten. Wat heftig voor je dochters. Ik heb zelf ook 3 kinderen en daar kan je gewoon niet bij. Het onbezorgde leventje is niet meer. Ik wil je ontzettend veel sterkte wensen en weet dat ik en ik denk zoveel anderen aan je denken en mee leven.
    Liefs Laura

  • Je paatje schreef:

    Weer mooi uit je hart geschreven Daphne, respect voor dat.
    Liefs, je paatje en dikke knuffel.

  • yvon schreef:

    Hoi Daphne,
    Ik ken je niet maar zag je bericht via mijn netwerk op Linked In voorbij komen.
    Ik heb net met tranen in mijn ogen je blog gelezen, wat een herkenning. Ik was 30 toen ik de diagnose borstkanker kreeg en ben nu 36 en still alive and kicking. Je schrijft zo mooi dat het proces een rollercoaster is.. en dat is een rake omschrijving. Pieken en dalen en het enige wat je kan doen is rustig in het karretje blijven zitten en mee gaan. Ik wens je al het goeds en heel veel liefde van je familie,dochters en vrienden toe voor de komende periode. Ik blijf je blog volgen.
    Yvon

  • Sam schreef:

    Je hebt geen keuze in wat je overkomt maar je hebt wel een keuze in hoe je ermee omgaat!

    Alweer 5 jaar geleden maakte ik hetzelfde mee (met uitzaaiingen). Heb vertrouwen in wat men tegenwoordig kan. Ga de strijd aan met een lach ook al is het zwaar. Het komt goed.

  • Katrien schreef:

    Hey Daphne

    Ik verloor vorige maand mijn 50-jarige papa aan kanker. Heel herkenbaar hoe je schrijft dat de meisjes liever niet continue bevraagd worden over jouw ziekte. Het zit inderdaad sowieso al genoeg in hun hoofd 🙂 Na een tijdje gaf ik gewoon “nog steeds ziek, we zien wel” als antwoord.

    Ben nog steeds dankbaar dat papa tegen ons zo open is geweest over het verloop van zijn toestand, hoe hij zich voelde – ook als het slecht nieuws was. Daardoor vormden we echt 1 team, samen tegen het monster.

    Veel succes, ik duim voor uitstekend werkende chemo’s, zo weinig mogelijk misselijke dagen en – uiteraard – een goede afloop!

    • Daphne schreef:

      Ach meis, wat vreselijk dat jij je papa bent verloren. Wat een groot gemis. Het is zo’n oneerlijke strijd soms. Jouw papa heeft ook gevochten, maar het niet kunnen winnen van het monster. Ik hoop dat mij wel dat geluk gegeven is en dat ik er voor mijn meisjes mag blijven. Ik wens je heel, heel veel sterkte lieverd. Dikke knuffel

  • Marjanne Lafère schreef:

    Ook ik juichte twee jaar geleden omdat ik alleen maar borstkanker (en uitzaaiingen in de lymfen) had. Chemo, operatie, bestralingen en hormoontherapie; ik heb het allemaal ondergaan. Maar…..Ik ben er nog!

    Heel veel sterkte de komende maanden. Ik blijf je volgen. En vergeet niet…….het is altijd het donkerst vlak voordat de zon weer opkomt.

  • Petra schreef:

    Lieve stoere dappere vrouw,
    Zal ik wel… zal ik niet reageren. Maar ik doe t toch. En waarom? Omdat elke reactie, hoe misplaatst soms ook, mij destijds er doorheen heeft gesleept. Ook alle hele goede bedoelde adviezen en tips en opmerkingen waar je echt niks mee kunt. De onwetendheid v mensen doen je soms weer relativeren ook al zijn ze soms tenenkrommend. Maar altijd goed bedoeld omdat de meeste mensen gelukkig niet beter weten en het godzijdank nooit hebben meegemaakt.

    Ja kanker is kut.. chemo nog erger. Om over de amputaties en rest operaties maar niet te spreken. En de nog dagelijks aanwezige pijn in je bejaarde verminkte lijf- ook al ben je <50- is verrot. Maar damn.. blij dat t er was.. dat gif wat je niet te beschrijven ellendig laat voelen waardoor je er soms mee wil stoppen.

    Voor mij nu bijna 10 jaar na de diagnose zoeel herkenning in jouw blogs en ik lees ze met een lach en met een traan.

    Je helpt niet alleen jezelf door het van je af te schrijven maar zoveel andere lotgenoten , maar bovenal je meiden en je familie.

    Ik hoop en wens met heel mijn hart dat je deze ongelofelijk zwarte periode uit je leven goed doorstaat en dat ook jij over 10 jaar een blog leest over een andere dappere vrouw die helaas deze klote ziekte moet mee maken.
    Het is een tijd die je niemand gunt maar die je ook weer zo sterk maakt waardoor jij nu volgens mij ook al voelt dat jij deze last kunt dragen. Hoe zwaar het ook is en nog wordt. En dat je ondanks dit alles de rijkdom ervaart
    van alle lieve mensen om je heen.

    Go get that black m…f….monster.
    Liefs peet

  • Yliana Lopéz Garrido schreef:

    Prachtig geschreven 🥰

Leave a Reply