Blog 4: Vrolijke mama

Wat heb ik gisteren gelachen. En eergisteren ook. Met mijn meiden. Ik deed het in mijn broek van het lachen. Tranen over mijn wangen. Keihard gelachen. Wat een humor hebben die drie. Ieder op hun eigen manier. We hadden het over dance en techno feesten / festivals waar ik graag naartoe ga. En dat ik zo graag dans. Urenlang. Ik vertelde dat ik op de ene muziek beter kan dansen dan op de andere en dat ik daar echt heerlijke ‘danspasjes’ kan doen. Hahaha. Toen werd ik natuurlijk gelijk in de maling genomen en werden de gekste danspasjes gedaan. Hilarisch. En gisteren vertelde dochter J dat ze zo in de maling was genomen. Op een ontzettend grappige manier. De grap was geweldig en hoe ze het vertelde ook. Wat heerlijk dat we nog zo kunnen lachen met elkaar. Er heerst geen ‘zielige’ of sombere sfeer in huis. Ik kan nog gewoon hun mama zijn zoals ik dat altijd ben. Ik kan nog lachen en vrolijk zijn. Dus voor mijn meisjes is er gelukkig nog niet veel verschil. Behalve de berichten. Maar dat is nog een ver-van-hun-bed-show. Het leven gaat voor hun gewoon door. Met alle dingentjes die belangrijk zijn in een puberleven. Gelukkig maar. De realisatie en het besef zullen komen als ik zieker word en zij hun mama zien aftakelen. Ik hoop toch zo dat ik dan toch nog een goede en leuke mama kan zijn. En ik hoop ook zo dat ik nog heel lang hun mama mag zijn. Hun mama blijf ik altijd … maar ik wil mijn mooie, lieve, slimme, bijdehante, grappige, ondeugende, vrolijke meiden nog heel veel jaren begeleiden naar volwassenheid. Een luisterend oor zijn. Een schouder. Een raadgever en adviseur. Ze zijn al zo groot en toch weer niet. Ik wil ze zien studeren en vriendjes krijgen. Ik wil ze zien trouwen …

Geniet!… en nooit met mate!

Als je niet ziek bent is alles min of meer vanzelfsprekend. Je leeft je leven en doet je dingen. Gelukkig was ik al een aantal jaren heel bewust aan het genieten. Echt genieten. De krokusjes zien opkomen in maart en daarvan genieten. De duifjes met hun nestje in mijn boom. De kippen die voor met hun kuikens lopen en mijn tuin iedere dag overhoop scharrelen. Zooooo irritant, maar ook zoooo leuk! Genieten van kleine dingen is zo belangrijk. En dat kon ik. Heel bewust. Sinds een aantal jaren. Daar ben ik dankbaar voor. Dat ik in mijn hectische, turbulente leven de rust in mijzelf heb gevonden om bewust te genieten. Zoals ik al eerder schreef: geniet, lieve mensen… en nooit met mate. Voor je het weet komt er een sluipmoordenaar op je pad of komt de duivel via de achterdeur naar binnen (zoals een vriendin van mijn moeder het formuleerde). Leer jezelf aan bewust naar dingen te kijken. Bewust te zijn van de dingen en mensen om je heen. Een knuffel bewust te geven, met warmte. De groet of glimlach van een vreemde te waarderen. Een compliment binnen te laten komen en er ook regelmatig één te geven. Kijk naar je kinderen of huisdier en geniet. Zie de bloemen, de wilde zee. Maak tijd vrij voor vrienden en familie. Kijk bewust naar die prachtige zonsondergang en geniet. Laat het binnen komen. Dat voelt zo ontzettend fijn. Je wordt er warm en blij van. En gelukkig. Het maakt je leven zoveel mooier.

Iedere avond voor het slapengaan benoem ik drie geluksmomentjes van die dag. Hoe klote sommige dagen in mijn leven ook waren, ik zocht altijd naar die drie geluksmomentjes. En weet je wat? Zelfs als je je heel rot voelt, tovert dat toch een glimlach op je gezicht en ga je gelukkiger de nacht in. Positive thinking werkt echt. En ik hoop dat dat mij door deze tijd heen gaat helpen. Er zullen momenten zijn dat ik het echt niet meer zie zitten. Dat ik klaar ben met alles. Dat ik denk: fuck you! Rot op! Dat ik wil schreeuwen van ellende en keihard huilen van verdriet. Dat ik misschien niet zo lief ben voor mijn omgeving. Dat ik niets kan hebben. Maar ik hoop dat dan mijn positieve mindset mij daar weer uithaalt. Dat kan ik nu ook. Gisterenmorgen was ik verdrietig door de klap van het bericht van de plek op mijn rib. Ik heb even mijn tranen de vrije loop gelaten. Maar de innerlijke kracht in mij zorgde voor een snel mentaal herstel. Waardoor ik toch weer verder kan met leven en ik eigenlijk gewoon weer Daphne ben. En daardoor ’s avonds heerlijk kon schateren van het lachen met mijn meiden. ‘S morgens tranen van verdriet, ’s avonds tranen van het lachen. Vreugde en verdriet liggen blijkbaar dicht bij elkaar.

PET Scan

Ik heb zo mijn Pet Scan. Ik ben niet zenuwachtig. Ik zal het ondergaan. De uitslag… dat is wat anders. Op de één of andere manier kan ik niet geloven dat de uitslag slecht is. Het kan gewoonweg niet. Zoals ik mij voel, zo sterk en happy en fit, kan het niet zijn dat die sluipmoordenaar door mijn gehele lichaam zit. Het kan niet en het mag niet zo zijn! Mijn leven is nog te waardevol. Ik heb nog zoveel te geven. Aan mijn dochters en aan iedereen om mij heen. Mijn missie op deze wereld is nog niet volbracht. Daar ga ik voor knokken. Please laten er geen uitzaaiingen zijn. HET MAG NIET! HET KAN NIET!

Veel liefs,

Daphne