Daphne

De laatste drie weken zit ik in een WOW-modus. WOW mijn werk gaat goed en ik heb mega veel opdrachten. WOW ik voel mij stukken beter dan de 2 maanden daarvoor, zowel mentaal als fysiek. WOW wat was de retraite een mooie bewustwording (schrijf ik in mijn volgende blog meer over. Ik ben al begonnen, maar ik vind het lastig te verwoorden). WOW ik heb weer energie en inspiratie om nieuwe uitdagingen aan te gaan. Super leuke nieuwe uitdagingen zijn er al op mijn pad gekomen. Dat is iets dat zo erg bij mij past! Natuurlijk heb ik nog mijn…

Mijn laatste blog schreef ik toen ik nog in de overleefstand stond. Alsof ik het van een afstandje heb bekeken en opgeschreven. Het goede nieuws was nog niet echt geland zeg maar. Ik was blij en er viel een last van mij af, maar ik kwam nog niet bij mijn diepste gevoel. Nu wel. Nu ben ik zooooo dankbaar dat mij (voorlopig) verder leed bespaard is gebleven. Yessssss. Pffff, stel je voor dat ik weer het traject in had gemoeten. Ik ben nog niet eens klaar met de verwerking van afgelopen jaar. Als ik daar aan denk dan besef ik…

Vandaag ontving ik een brief van het AVL. De brief die ik vreeste. Nou eigenlijk vreeste ik een telefoontje. Maar die moeite hebben ze niet genomen. Ik ontving een brief, naar aanleiding van de mammografie op 11 november. Ik citeer: de radioloog heeft na beoordeling van het mammogram geen beslissing kunnen nemen wat betreft de diagnose. Hiervoor is nog aanvullend onderzoek nodig. BAM. Een klap in mijn gezicht. 20 november zou ik gebeld worden over de uitslag, maar deze mededeling houdt in dat ze iets hebben gezien. Dat kan goedaardig zijn of kwaadaardig. Uiteraard moet ik mij eraan vasthouden dat…

Vandaag de 11e van de 11e heb ik een mammografie van mijn 'goede' borst in het AVL. Ik vind het best spannend. Er gaat van alles door mijn hoofd. Ik probeer de 'gekke' gedachten weg te stoppen. Gedachten als "wat als ze nou ook kalkspatjesmet DCIS  vinden in mijn goede borst?"of "Stel je voor dat ze iets vinden in mijn goede borst, dan begin ik weer van voor af aan". Dat soort gedachten. Dan moet ik mijzelf weer geruststellen en tegen mijzelf zeggen dat alles goed is. Maar heel overtuigend ben ik niet. Hahahaha. Dit is gewoon een rotmoment. Iedereen…

Kanker heb je niet alleen. Tenzij je alleen bent. Zo niet, dan raakt de kanker je kinderen, je partner en je ouders net zo hard (onder 'goede' familieomstandigheden). Ja, jij moet de kanker mentaal en fysiek dragen en alle behandelingen ondergaan. Jij moet het doen. Jij voelt de pijn, het ziek zijn, de klappen, de angst, de mentale zoekzocht, de lichamelijke gebreken en beperkingen... Jij bewandelt jouw pad met kanker. Maar de mensen heel dicht om je heen, wandelen het pad met je mee. Zij dragen de kanker ook. Want zij dragen jou. Zij houden van jou en het is…

Vanmorgen stond ik weer fris en fruitig op. Dat voelde goed. De afgelopen dagen heb ik mijn tranen laten stromen. Ik denk dat alle tranen eruit zijn gekomen die ik tijdens mijn behandeltraject in de overleefmodes niet gelaten heb. Het luchtte op. Al had ik dat gevoel de afgelopen dagen niet. Als je er middenin zit, voel je je alleen maar heel verdrietig. Nu kan ik weer verder. Zo voelt het. Alsof ik een stuk verwerking en emotie heb toegelaten waardoor dat mijn 'heling' niet meer in de weg staat. Ik moet mij nu bewust bezig houden met het accepteren…

Ohhhh wat is het lang geleden dat ik een blog heb geschreven. Veeeeel te lang. Ik wilde wel bloggen, maar het kwam er steeds niet van. Ik gaf er blijkbaar geen prioriteit aan. Of misschien kwam het wel omdat mijn hoofd te vol was en ik alleen maar rust wilde in dat hoofd. Ik heb wel een beetje geschreven hoor. Er staan zelfs drie onafgemaakte blogs klaar. Één daarvan begint met: Het gaat goeoeoeoed. Dat ging het ook. Een tijdje. Na mijn borstamputatie half mei, was ik lichamelijk zo zwak. Dat viel mij enorm tegen. Ik kon niet anders dan…

Ik loop al een paar dagen met iets in mijn hoofd. Iets dat niet fijn voelt. Ik heb getwijfeld of ik er een blog aan zou wijden en besloten dat te doen. Omdat ik weet dat veel vrouwen in een kankertraject hier tegenaan lopen: het (bewust of onbewust) bagatelliseren van jouw ziekte, van jouw traject, door anderen. Alsof het een griepje is. Alsof wij het niet ontzettend zwaar hebben gehad en nóg hebben, zowel mentaal als fysiek. Als dat gebeurt door mensen die verder van mij af staan, dan kan ik mijn schouders ophalen, niets zeggen en denken: 'jij begrijpt…

Joehoeoeoeoeoe ik heb geweldig nieuws: ik hoef tóch niet te bestralen! Jaaaaaa. Hoe kan dat nou hè? Eerst vertelt de chirurg mij dat ik waarschijnlijk niet hoef te bestralen (blog 53). Vervolgens vertelt de bestralingsarts mij heel duidelijk dat ik wél moet bestralen (blog 54). Op 20 juni had ik een belafspraak met de chirurg die mij opnieuw vertelde dat ik toch niet hoef te bestralen. Yesssss. Wat was / ben ik blij. Het is toch ook niet te geloven? Wat een rollercoaster. En wat een slechte communicatie vanuit het ziekenhuis. Niet bestralen, wel bestralen, niet bestralen. Je wordt heen…