Daphne

Jaaaaa daar ben ik weer. Ik leef nog :-) en het gaat goeoeoeoed. Ik heb de afgelopen periode wel wat mindere dagen gehad, maar nu gaat het beter. Na het eruit halen van de drain knapte ik steeds meer op. Een week later ging ik op donderdagavond naar het concert van Marco Borsato in de Kuip. Weliswaar in een box, waar ik op een heerlijke luxe leren stoel kon zitten en genieten met een hapje en drankje. Op sommige nummers heb ik zelfs gedanst. Natuurlijk ook op het nummer LEEF van André Hazes. "LEEF, alsof het je laatste dag is".…

Uit mijn vorige blog zou je misschien kunnen concluderen dat ik deze operatie en de naweeën als erger ervaar dan de chemo. Maar dat is niet zo. Chemo vond ik echt de hel, ook al ben ik er goed doorgekomen. Dat pure gif dat je lijf instroomt. En dat je ook daadwerkelijk door je aders voelt gaan de hele tijd. Ik kan die neonroze kleur nog steeds niet zien, zonder er een naar chemogevoel bij te krijgen. Bij chemo stel je je erop in dat je heel ziek gaat worden. Heel erg ziek. Dat wordt van tevoren ook met je…

Het gaat iets beter. Vorige week zondag was een dieptepunt. Niet mentaal. Want mentaal zit ik nog steeds sky high. Maar fysiek. Tijdens mijn chemokuren ben ik fysiek ook heel zwak en slecht geweest. Maar anders. Chemo maakt je echt ziek ziek. En is ook een lichamelijke uitputtingsslag. Maar anders. Deze 3e operatie, na 6 maanden chemo, hakt er echt lichamelijk in. Uiteraard ook mede doordat ik van tevoren die chemokuren heb gehad. Mijn lichaam is zo vaak afgebroken door die chemokuren. En 2 operaties, 2 narcoses en een ruggenprik in een maand tijd, gaat je ook niet in de…

Hij is eraf. Mijn borst is eraf. Het is zo. Het zij zo. Ik berust erin. Eigenlijk al vanaf het eerste moment dat ik wakker werd. Ik schrok wel van mijn spiegelbeeld de eerste keer dat ik mijzelf in de spiegel zag. Zonder spiegel kan ik de zijkant van mijn borst niet zien. En juist die zijkant is oorlogsgebied. Damn. Wat ziet dat eruit. Hobbelig en bobbelig. Omdat de prothese aan de zijkant drastisch is vastgehecht aan mijn huid en borstspier. Dat is écht niet mooi. Maarrrrr... de verschillende plastisch chirurgen die ik aan mijn bed heb gehad zeiden allemaal…

Ik vind het spannend. Ik vind het eng. Ik weet niet hoe mijn lichaam er na donderdag uit komt te zien. Ik die al die tijd sterk ben geweest, wil het liefste wegvluchten. Naar een warm land en daar onderduiken. Weg van alle ellende. Weg van alle ziekenhuisbehandelingen en onderzoeken. Weg van een leven dat beheerst wordt door kanker. Weg uit mijn huis waar ik al zo'n acht maanden in opgesloten zit. Maar met mij, neem ik die kanker ook mee. Vluchten heeft geen zin. Het zit in mij. Die kanker zit in mij. En als ik die niet laat…

Ik ben heel blij. Blij. Blij. Blij. :-). Ik ben af van mijn 'kale' chemohoofd. Weg is mijn blote billengezicht zonder wimpers en wenkbrauwen. Ik heb mooie, nieuwe, heel natuurlijke wenkbrauwen. Wat een verschil is dat! Het lijkt zo'n klein onderdeel van alle ellende waar je doorheen moet als kankerpatiënt, maar voor veel vrouwen is het verlies van wimpers en wenkbrauwen een groot ding. Voor mij in ieder geval wel. Als je geen wimpers en wenkbrauwen meer hebt, heb je een kaal gezicht. Haast uitdrukkingsloos. Zonder expressie. Het effect van geen wenkbrauwen en wimpers op je uitstraling is enorm. Voor…

Als ouders wil je het beste voor je kind(eren). Je wilt hun pijn en verdriet besparen. Je wilt hun beschermen. Je hebt er alles voor over dat het goed met ze gaat. Dat ze gelukkig zijn. Onvoorwaardelijke liefde. Aan de andere kant moet je hun steeds meer loslaten, zelf dingen laten oplossen en hun eigen fouten laten maken. Ze moeten leren dat fouten maken niet erg is. Dat de grootste leerschool hun laatste fout is. Dat je leert door vallen en opstaan. Ze moeten leren zelf oplossingen te bedenken en creatief om te gaan met bepaalde situaties. Hoe moeilijk soms…

Hier zit ik dan: Koningsdag 2019. Hoe anders is deze Koningsdag dan een jaar geleden. Een jaar geleden toen ik mijzelf nog in de bloei van mijn leven voelde, genoot van alle mooie dingen en mensen die op mijn pad kwamen en ik heel goed bezig was met mijn bedrijf DaphneCommunicatie. Maar een jaar geleden is niet meer. Een jaar geleden is verleden tijd. Voor jou, voor mij, voor iedereen. Een jaar geleden was toen. En vandaag is nu. Ik moet leven in het nu. En niet terug verlangen naar hoe het was vóór de diagnose. Hoe IK was voor…

Even een korte update net als gisteren...  Ik heb slecht nieuws te horen gekregen. Pfffff. Gewoon dikke shit! :-) Dat is weer enorm slikken, accepteren en weer dóóóóóóóór. Ik moet. Ik kan niet anders. Dus moet ik accepteren en mijn plannen bijstellen. Ik voelde mij net weer wat beter. Wilde maandag weer beginnen op mijn oude vertrouwde sportschool. Die drempel over. Om mijn conditie en lichaam weer sterk te krijgen. Ik was bezig met allemaal stappen om weer terug te komen. Op weg naar Daphne 2.0. Nu moet ik weer een stap terug doen. En heel veel extra stappen nemen.…